TATRY: BARANIE ROGI – ZEMSTA JEST SŁODKA (I UROCZA)

Zalewam się łzami na wspomnienie zeszłorocznej próby zdobycia Baranich Rogów, kiedy to błąkaliśmy się pod progiem Dzikiej Doliny w poszukiwaniu Zaginionej Grzędy. Z uciechy rzecz jasna. Teraz jestem mądra, oświecona i doskonale wiem co i gdzie poszło nie tak. Opis  nakazywał przejść potok i wbić się na grzędę, która przeprowadzi przez stromy próg doliny. Jasne, tylko po kilkudniowych ulewach woda nabrała rozpędu, zyskała objętości i w miejscu gdzie miała puścić nie puściła. My oczywiście nie mieliśmy pojęcia, że to już tu i zapędziliśmy się wyżej, rozumując, że skoro niżej nie dało się przejść, to zapewne ścieżka odbija gdzieś bliżej wodospadów. Tam żeśmy się zamotali.

Próby okiełznania każdej ściany wokół oczywiście spełzły na niczym. Było zbyt ślisko i stromo. Straciliśmy dużo czasu, a padający deszcz tylko podsycał apetyt na rezygnację (i piwo). Podczas schodzenia dobrześmy zlokalizowali ową przeklętą grzędę (choć wtedy nie mieliśmy stuprocentowej pewności), ale nijak nie dało się bezpiecznie przekroczyć wezbranego potoku. Przeprawiliśmy się sporo niżej i podjęliśmy jeszcze desperacką próbę ataku grzędy od dupy strony. Zbocze było jednak zbyt strome, a porastające go trawy wręcz oślizgłe. Zrzucony przez Roberta głaz przypieczętował porażkę. Tak oto prezentowała się nasza próba zdobycia Baranich Rogów.

Całą historię przeczytacie w relacji Dzika wycieczka, czyli barany a nie rogi. To jedna z moich ulubionych historii, bo przywodzi na myśl wypad niespełniony, ale ze względu na panujący w grupie nastrój i pokaźną głupawkę to właśnie ten wypad zawsze miło i chętnie wspominam. Z materiałów Janusza skleiłam nawet krótki filmik, jako tako (co lepsze kąski musiałam wyciąć i ocenzurować) obrazujący nasze szwendanie. I teraz sobie nagrabię. Nie miałam go wywlekać na światło dzienne, ale minął rok, emocje opadły i mam wielką nadzieję, że Janusz mnie nie ochrzani. A tych „kurw” nie ma znowuż tak dużo. 😉 Dla mnie jest mistrzem i niezależnie ile razy słyszę te teksty zawsze kulam się na podłodze ze śmiechu: „Nie wiem gdzie idziemy, ale idziemy gdzieś.”, „Gdzie ta ścieżka w ogóle prowadzi? Po co? Dokąd?”, „Nie, spoko, fajne łażenie, nie mam parcia… na szczytowanie.” 

Wróćmy do sierpnia 2015 roku. Jest upalny, słoneczny dzień. Część zeszłorocznej ekipy (Robert i ja) właśnie zlazła z Rakuskiej Czuby, siedzi sobie nad Zielonym Stawem Kieżmarskim i bacznie przygląda czekającej ich drodze. Doskonale widać stromy próg, z którego opadają wodospady, Dziką Dolinę, Baranią Przełęcz, Baranie Rogi i naszą ulubioną grzędę.

Nie mamy wątpliwości którędy iść, a jednak lekki niepokój dręczy nasze serca. A jeśli znów się pogubimy i polegniemy po raz drugi? Będzie wstyd. Gosia,  Janusz (Robert w sumie też)  już dawno rozprawili się z Baranimi Rogami, co prawda od strony Pięciu Stawów Spiskich, ale jednak. Chciałam wziąć odwet, przyznaję, ale bardziej zależało mi , by wrócić w górne piętro Doliny Zielonej Kieżmarskiej – według mnie jedno z piękniejszych miejsc w całych Tatrach.

Wejście na grzędę okazało się banalne To co w pochmurny, deszczowy dzień było trudne i  niejasne, teraz było bezproblemowe i intuicyjne. Mieliśmy namacalny dowód na to jak podłe warunki potrafią zwiększyć trudności zarówno techniczne, jak i orientacyjne.

Stromy próg pokonaliśmy sprawnie. Co gładsze skały wyposażone są w łańcuchy, ale generalnie w wielu miejscach trzeba radzić sobie samemu. To, że pewna grupa nacisku (i nie mówię tu o polskich złomiarzach, próbujących zarobić kilka złotych na wina bieżących roczników) pozdejmowała partie żelastwa wiadomo od lat. Ostatnio zabrali się za Łomnicę.

Wspinaczka dała nam sporo radochy. Teren był na tyle trudny (jak na drogę turystyczną), by zaangażować wszystkie witki i na tyle łatwy, by nie sprawiać żadnych problemów. Polubiliśmy się z tym progiem! No i dotarło do nas, że fakt nieodnalezienia ścieżki przed rokiem był tak naprawdę szczęściem w nieszczęściu. Ciekawe ilu z nas obiło by sobie mordę na spadzistych, zlanych wodą skałach…

W końcu pożegnaliśmy się z trudnościami (nie na długo), a ścieżka wyprowadziła nas na dolny próg Dzikiej Doliny. Cóż to jest za miejsce! Dno zalegają złomy, piargi i tylko gdzieniegdzie wypatrzyć można skąpe kępki trawek, nad wszystkim zaś czuwają drapieżne turnie – całość pracuje na posępny wygląd. Dzika Dolina to skończenie skalna kraina!

Do tej pory szliśmy jak po sznurku, podśmiechując się troszkę z zeszłorocznej wyprawy. Nawet do głowy mi wtedy nie przyszło, że za kilkanaście minut moglibyśmy znaleźć się w trudnej i stresującej sytuacji. Co oczywiście nastąpiło. Póki co kluczyliśmy po głazowisku, a kierunek wyznaczał nam żleb spadający z głębokiego wcięcia Baraniej Przełęczy.

U podnóża żlebu zameldowaliśmy się szybko. Mieliśmy spory zapas czasu (co na tym wyjeździe stanowiło fenomen), więc urządziliśmy sobie mały popas. Batony, tabsy z minerałami i te sprawy. Trochę martwiły mnie chmury, które szybko pociemniały przywołując na myśl burzowe historie. „Eeeee, toć wszystkie prognozy wolne były od piorunów, nie dam się uwikłać w niepokoje, jak na Kieżmarskim Szczycie”!

Żleb wyglądał stromo i groźnie, ale prawa grzęda, którą mieliśmy posuwać się w górę, zdawała się dobrze urzeźbiona. W wyższych partiach do pomocy miały służyć łańcuchy i drabinka. No to hop!

Wbiliśmy się w skałki i z początku faktycznie pokonywaliśmy je zwinnie. Szybko też natrafiliśmy na pustą kotwę – acha, tu był kiedyś łańcuch – która potwierdziła słuszność obranej drogi. Wkrótce dotarliśmy do dziwacznego „rozdroża”: dalej na wprost prowadził łańcuch i widać było kolejną kotwę, nieco wyżej po prawej leżała zamontowana lina. I kiedy tak zastanawialiśmy się którędy dalej, rozległ się pierwszy burzowy pomruk.

–Słyszałeś to?!?!?!

-No niestety…

-Ja pier*** burza idzie!!!!!

– Może przejdzie bokiem…

-Ta, na pewno! Toć burczy nad Kieżmarami!! Zobacz na te chmury!! Zaraz w nas jebnie!!

-Nic nie jebnie…

-No jak nie!! Burczy tuż obok nas!! Cholerne prognozy! Nie miało być żadnych burz.

-Spokojnie. Teraz nie mamy wyboru. Bliżej i łatwiej mamy do Terinki niż do Zielonego Stawu. Musimy iść na przełęcz i to migiem.

-Ja pierd***, ja pierd***… I po co mi te góry i te wszystkie stresy? No a którędy idziemy? Po łańcuchu czy po linie?

-No nie wiem właśnie… A co jest w opisie?

-No tylko, że mamy się trzymać skałek po prawej stronie żlebu…

-Jedno i drugie jest po prawej…

-No wiem, ale czytałam kilka relacji i nikt o linie nie wspominał, na zdjęciach też nie widziałam. Może to jakaś inna trudniejsza droga, gdzieś na grań prowadzi i ktoś zostawił linę?

-Nie wiem (kolejne groźne pomruki), ale musimy zasuwać do góry. I to już.

-Idziemy za łańcuchem, ta lina jakaś podejrzana…

 

No to poszliśmy. Minęliśmy pustą  kotwę i wdrapywaliśmy się coraz wyżej. Duże plecaki bardzo przeszkadzały, stopnie były coraz mniejsze, skała coraz bardziej krucha, a lufa pod nogami rosła, ale to coraz częstsze odgłosy burzy przyprawiały nas o gęsią skórkę.

–Kurde to chyba nie tutaj… Za trudno się robi i nie ma śladu, żeby  tu kiedyś jakiś łańcuch był… Chyba trzeba było iść po linie…

-Jesteś pewna?

-No nie, ale tu już jest bardzo stromo i robi się nieprzyjemnie. I zaraz przez te toboły polecę w dół! Ciągle haczę matą albo innych dziadostwem o skałę.

-To co wracamy?

-Poczekaj przejdę jeszcze kawałek, może wyżej będzie łatwiej.

Kolejny pomruk rozległ się tak blisko, że przyprawił mnie niemal o zawał. Dżizes, za jakie grzechy… Przeszłam kawałek i dostrzegłam metalową drabinkę, wysoko nad nami. A więc trzeba było iść za liną…

–Robert! Widzę drabinkę! U góry. Musimy się cofnąć, tam jest szlak!

Łatwo powiedzieć, trudniej wykonać. Okazało się, że zapuściliśmy się spory kawał w na tyle stromy teren, że schodzenie było bardzo ryzykowne. Plecak przeszkadzał jak cholera, tylko czekałam, aż przez niego stracę równowagę i poturbuję się na ostrych skałach. Na domiar złego, odgłosy burzy wymuszały pośpiech, który zawsze jest złym doradcą, zwłaszcza w górach, zwłaszcza w takim momencie.

W końcu udało nam się dotrzeć do feralnego miejsca z liną i ruszyliśmy pełną parą, tym razem pewni, że w dobrym kierunku. No i faktycznie, grzęda w wyższych partiach była równie stroma, ale mniej krucha i lepiej urzeźbiona, a w trudniejszych miejscach wisiały łańcuchy i kilkumetrowa drabinka.

–No pięknie! Grzmi nam nad głowami, a my się za łańcuchy i drabiny zabieramy…

-Ciesz się, że tylko grzmi a nie wali piorunami!

Co prawda, to prawda. Istotnie nie waliło piorunami, nawet deszcz nie padał, ale burkało się zdecydowanie za blisko i przecież nic nie stało na przeszkodzie, by bez ostrzeżenia walnęło w taką drabinkę… To wystarczyło, by posiać panikę w naszych umysłach.

Być może w rekordowym tempie weszliśmy na Baranią Przełęcz. Wcale nie byłabym tym faktem zaszokowana. Po tak szybkiej akcji serca łomotały nam w piersiach, domagając się odrobiny odpoczynku. Chwilę wytchnienia wykorzystałam na sprowokowanie dyskusji.

–Nie wierzę, po prostu nie wierzę! Znowuż nie wejdę na te cholerne Baranie Rogi!

-No ale Madzia takie są góry…

-No i co? Ale czy to zawsze mnie się musi tak trafić? Wszyscy sobie jeżdżą regularnie, zdobywają wszystko  o czym ja marzę, a kiedy już pojadę to klops! Jakaś burza musi być…

-No ale byłaś przecież na Niżnich Rysach, na Rysach, na Sławkowskim, wczoraj na Kieżmarskim…

-Też mi coś! Nędzne cztery wycieczki na rok! Ja chciałam na Baranie Rogi! Rok temu się nie udało i teraz miało na 100% wyjść, a tu taka klucha! Jestem na przełęczy, rzut beretem od szczytu i nie wejdę! No nie wierzę!

-No to może wejdźmy na ten szczyt?

-Oszalałeś? Jeszcze piorun w dupę mnie jebnie!

-Nie wiem czy zauważyłaś, ale od kilku minut nie grzmi.

-No to co? Burza może krążyć i zaraz wrócić. A co jeśli będziemy na szczycie i się rozpęta piekło? Na zawał zejdę zanim piorun mnie dosięgnie…

-No to już. Schodzimy do Terinki.

-Ale ja nie szłam taki kawał drogi, żeby teraz schodzić do Terinki… Tyle poświęceń, marznięcia po nocach, dźwigania plecaka… Rok czekałam na wycieczkę i jak tak teraz? Mam nie zdobyć tego przeklętego szczytu?

-No to mówię ci chodź. Wejdziemy na szybko, zrobisz zdjęcie z tabliczką na dowód, że wlazłaś i zejdziemy na noc do Terinki.

-I nic nie zobaczę ze szczytu. Wszędzie chmury. Do dupy takie szczytowanie. Miał być piękny zachód słońca, a potem wschód. Mieliśmy zajebiste foty porobić!

-No ale chociaż zdobędziesz te Baranie Rogi. Chodź. Tam się idzie góra pół godziny.

-Pół godziny plus zejście. Toż to co najmniej godzina w kopule szczytowej! Burza w tym czasie może pięć razy obrócić w tą i z powrotem! No nie wiem, boję się burzy…

-No to postanowione. Schodzimy do Terinki. Na Baranie się wróci jak będzie lepsza pogoda.

-Yhm. Już widzę jak w następne wakacje przypuszczę atak na Baranie Rogi… Trzeci rok z rzędu! I pewnie znowuż coś pójdzie nie tak… A jesteśmy tak blisko… To niesprawiedliwe!

Tu muszę się wtrącić, by potwierdzić Wasze przypuszczenia. Tak, Robert jest szalenie cierpliwym człowiekiem. Nie zrzucił mnie w przepaść, nie dał kopa w dupę, dopiero po 15 minutach takiej słownej przepychanki i ciągłego wałkowania tych samych haseł podniósł nieco głos i rzekł:

-Jezu, Madzia! Jak tu stoimy na przełęczy, tak nie zagrzmiało ani razu. Burza pewnie sobie poszła dalej albo całkiem się uspokoiła. A tak w ogóle to żadnej miało nie być i w zasadzie nie było, bo przecież pioruny nie waliły. Tylko pobrzmiało sobie i poszło. Gdybyśmy tyle tu nie gadali, to już byśmy byli pod szczytem i zaraz z powrotem schodzili na przełęcz. A tak to stoimy i nic nie robimy. Idziemy na górę albo schodzimy. Decyduj, bo nie możemy sterczeć tu wiecznie.

-No dobra, raz się żyje! Jak tylko zacznie grzmieć to robimy odwrót. Poczekaj, zostawię tu plecak, będzie mi się lepiej szło i sprawniej uciekało w razie co.

-Jak chcesz. Ja idę z plecakiem.

Poszliśmy. Trochę z duszą na ramieniu, trochę z nadzieją, że może się jednak przewieje, za to od początku ostrym tempem. Niestety wraz z wysokością chmury gęstniały – na jakiekolwiek widoki nie było szans.

Standardowa droga turystyczna początkowo wiedzie dość urozmaiconym terenem. Wąska perć przewija się przez kolejna żeberka, przecina żleby i wspina się stromymi rynnami. Dalej wywija się na szerokie zbocze i mozolnie gramoli się po piargach aż na południowy wierzchołek Baranich Rogów.

Na szczycie nie było powodu do dłuższego postoju. Chmury precyzyjnie zakryły całe Tatry, zrobiliśmy tylko pamiątkowe fotki i wróciliśmy na piarżyste zbocze. Oczywiście od razu skierowaliśmy się tam skąd przyszliśmy, nie wiedząc, że we mgle zrobiliśmy spory łuk i teraz idziemy za bardzo na prawo. Szybko dotarliśmy do żlebu, ale…

–To na pewno tu? Jakoś nie przypominam sobie tego miejsca…

– No chyba tu…

– Chyba nie, trochę tu stromo.

Po bacznych oględzinach doszliśmy do wniosku, że nie tędy droga. Poszliśmy na lewo i natrafiliśmy na kolejny żleb. Równie stromy. Po kilku metrach wycofujemy się i wracamy do pierwszego. Robert na ochotnika schodzi kilka metrów w poszukiwaniu trawersu – wszak ścieżka schodziła żlebem, by po chwili wydźwignąć się i przewalić przez skalne żeberko. Było stromo, sypko i nieciekawie. Wycof.

–Ej, może to jednak ten drugi żleb? Wróćmy tam, zejdę kawałek i poszukam ścieżki.

-Masakra jakaś! Te Baranie Rogi ewidentnie nas nie lubią.

Wracamy raz jeszcze do drugiego żlebu, by ponownie wybadać zejście. Robert zapuścił się w czeluści żlebiska, ja w tym czasie pokręciłam się po zboczu. Po kilku minutach trawersu nadziałam się na grzbiet, mylnie biorąc go za grań. Zlustrowałam grzędę, ale nigdzie nie wypatrzyłam dogodnej drogi zejściowej. Koniec. Nie wiem jak zejść z tych cholernych Baranich Rogów!

-Roooobeeeert!

-Coooooooo?

-Da się zejść tym żlebem?

-Ja bym nie ryzykował.

-Kurde, nie wiem już jak szliśmy. Blisko grani czy lewą stroną. Pamiętasz?

-Nie… Tak żeśmy rwali na ten szczyt, że nie zwracałem uwagi.

-Cholera ja też nie! I co my teraz zrobimy? Naprawdę nie wiem jak zejść… Jeszcze plecak zostawiłam na przełęczy. Nie mam ani bluzy ani śpiwora. Totalna porażka… Dobrze, że chociaż tej burzy nie ma.

-Spokojnie. Weszliśmy to i zejdziemy.

-No ale którędy?

-Nie wiem…

-W każdym razie wyłaź z tego żlebu, to na pewno nie tam. Ja w tym  czasie obadam jeszcze tą grań.

Poważnie już zmęczona (i zdenerwowana!) ruszyłam w lewo, po czym przetrawersowałam zbocze skośnie w górę. Trzeba wrócić w okolice szczytu i spróbować odnaleźć właściwą ścieżkę. Miałam szczęście – w drodze chmurki nagle się podniosły i w końcu dało się zobaczyć na czym stoimy. Z wyższej perspektywy szybko pojęłam, że to co brałam wcześniej za grań to tylko żebro, właściwa grań znajdowała się jeszcze dalej na lewo i właśnie wyłaniała się spod chmur, a wraz z nią fragment ścieżki.

–Widzę szlak! Jesteśmy uratowani! 

Już bez żadnych komplikacji schodziliśmy ku przełęczy.

-Zauważyłeś to płaskie miejsce pod szczytem? Idealne na biwak.

-Yhm. A wiesz, że nie grzmiało już prawie 2 godziny? I chmury się podniosły.

-Kurde, może powinniśmy jednak zostać tu na noc? Nie wiem jak Ty, ale ja nie mam już siły złazić to Terinki.

-No ja też nie mam siły. Prawdę mówiąc wolałbym tu nocować.

-Byłoby fantastycznie! Może jakiś zachodzik się z tego urodzi albo chociaż wschodzik słońca. No i zobaczyłabym ten widok z Baranich Rogów, a nie tylko chmury. Poczekaj tu na mnie, nie ma sensu żebyśmy razem schodzili. Pójdę po plecak i zaraz wracam.

Po kilkunastu minutach wróciłam z ciężkim worem na grzbiecie. Dalej, już w komplecie kontynuowaliśmy wspinaczkę, tym razem czujnie rejestrując przebieg szlaku. Nadal miałam lekkie fefry. Uspokoiłam się dopiero po telefonie do TOPR-u i zapewnieniach, że wszystkie znaki na niebie zwiastują spokojną noc.

Zachód słońca był mizerny, za to kolacja po tylu stresach i zwrotach akcji wchodziła jak nóż w masło. Byłam piekielnie zmęczona i liczyłam na mocny sen. Ta, czwarty biwak okazał się równie bezsenny jak pozostałe. Tym razem w zaśnięciu przeszkadzały… Samoloty! Całą noc kursowały po niebie a dalekie pomruki silników przypominały odgłosy zbliżającej się burzy… A że po ostatnich dwóch dniach byłam przewrażliwiona na punkcie tego typu hałasów… Doprawdy, stresującą miałam noc! 

Poranek wynagrodził wszelkie negatywne emocje, zrekompensował napięcie i przeprosił za nerwowy wieczór, podarowując nam piękny wschód słońca.

Po intensywnej sesji zdjęciowej poleniuchowaliśmy jeszcze troszkę i koło ósmej godziny zebraliśmy się do zejścia.

Na luzie i bezproblemowo osiągnęliśmy Baranią Przełęcz (teraz moglibyśmy wycieczki oprowadzać po Baranich Rogach), następnie wpakowaliśmy się w skałki żlebu opadającego na stronę Spiskiej Doliny.

Stawy przybliżały się z każdym krokiem. Z każdym krokiem rósł też smuteczek – to nasza ostatnia tatrzańska wycieczka. Trzeba wracać do domu…

Póki co cieszymy się piękną pogodą i fantastycznymi widokami na otoczenie Doliny Pięciu Stawów Spiskich, która z tej strony prezentuje się zniewalająco.

Jeszcze ostatni popas w górach, jeszcze jedna panorama i trzeba ruszać w doliny.

Dziwnie układała się ta wycieczka. Cel wymykał nam się z rąk, burza nieomal przegoniła nas w krytycznym momencie, stawiając powodzenie całej imprezy pod dużym znakiem zapytania, a jednak ostatecznie wszystko potoczyło się pomyślnie. Z czego jestem szalenie zadowolona! Baranie Rogi stały mi ością w gardle, ale teraz to już tylko historia…

Na koniec mam pytanie. Ciekawa jestem, mój Drogi Czytelniku, czy przebrnąłeś bez znużenia przez zbyt rozwlekłą relację? Żartuję oczywiście!  Ciekawi mnie, czy jakaś góra zalazła Ci za skórę do tego stopnia, że koniecznie teraz musisz wyrównać rachunki? Na jakim szczycie chcesz się zemścić?

Pozdrawiam,

Madzia / Wieczna Tułaczka

 

***

Tu też jest fajnie:

Facebook   Instagram