BERLIN – ALEXANDERPLATZ, NIKOLAIVIERTEL I HACKESCHE HÖFE

 

Od czego by tu zacząć… Prawdę mówiąc już zaczęłam, bo wystosowałam piękny artykuł o murze berlińskim – to wyszło niejako naturalnie i samo przez się. Jednak co z resztą? Od kilku dni męczę się z zagadnieniem jak ten Berlin opisać. Chronologicznie? Hmmm, to by bolało, bo żeśmy niechcący popłynęli. A może opisać wszystko w kolejności w jakiej sami powinniśmy zwiedzać? To by było zdecydowanie rozsądniejsze, ale znając siebie pomieszam pewnie jedno z drugim i zobaczymy co z tego wyjdzie. 😉

Podróż do Berlina minęła szybko. W Gnieźnie zjechaliśmy na S5, później na A2, zapłaciliśmy haracz w wysokości 34 zł (co za chamstwo swoją drogą) i pomknęliśmy za zachód. Kto czytał wpis Berlin Calling ten wie, że mogłam spodziewać się najgorszego: zgubienia drogi, zepsucia się auta, huraganu i wszelkich kataklizmów. Stres zaklinałam głośnym wyciem w takt dźwięków płynących z radia – starczyło, by dojechać na miejsce. Ba! Nawet znaleźć miejsce parkingowe! Choć nie okazało się ono tak wspaniałe jak nam się wydawało z początku i w rezultacie pokarano nas małym mandacikiem. Oj ciężko zaparkować w Berlinie, ciężko. 

No nic, wyłuskaliśmy z auta porządną wałówkę w postaci pasztetu, kabanosów, piwa oraz dwóch flaszek wódki i uderzyliśmy pod wskazany adres. Szczęśliwie spanie mieliśmy u kochanej Karoliny i jej (jak się okazało) sympatycznej współlokatorki Mai. Zadzwoniłam domofonem, na raźne „hallo” nie wytrzymałam i jeszcze raźniej wykrzyknęłam: „Hej Karola, Polonia przyjechała, otwieraj jak chcesz kiełbę i wódę”! Drzwi otworzyła nam Maja. Chyba dobrze, że nie zna polskiego… Dotrzymała nam towarzystwa do czasu powrotu Karoliny z pracy, potem ulotniła się do mieszkania swojego chłopaka – chata była nasza! Strzeliliśmy sobie po browarku, zjedliśmy pyszną lasagne (Karolina dawaj ten przepis!!), pogadaliśmy o starych dobrych czasach. Koło 1.00 trzeba było umościć kuperki w pościeli, bo przed nami ciężki dzień, nawet ja się nie spodziewałam jak bardzo! Nie to było przecież w planie. 😛

Pierwszego dnia zwiedzania nie mogliśmy zorganizować gorzej… Wróć! Organizacja była pierwsza klasa. Zajęłam się tym przecież osobiście. Przygotowałam plan, zaznaczyłam trasę na mapie, jednak i tak wszystko wzięło w łeb! A to dlatego, że mieliśmy przewodnika. Karolina miała wolne i wzięła na bary oprowadznie nas po mieście. Eh i w tym cały szkopuł, bo nijak nie stosowała się do mojego pięknie rozpisanego planu!  Zaczęliśmy tam, gdzie należało – na Alexanderplatz. Doszliśmy tam, gdzie planowałam – na Checkpoint Charlie. Ale ten środek… W tym bajzlu był nawet urok: nasza trasa nie miała ładu ani składu, pomijała dużą część interesujących mnie obiektów… no ale w zamian spędziliśmy miły czas z Karoliną. Porzuciła nas jednak na Checkpoint Charlie o 15.00 i wtedy stanęłam przed wielkim dylematem – cholera jasna, mamy się cofać na Berlin Wschodni i zobaczyć wszystko to, co tak skrzętnie pominęliśmy czy uderzyć na Berlin Zachodni skoro stoimy u jego wrót? Podjęłam szaloną decyzję, chociaż w Poczdamie zaszokowałam sama siebie jeszcze bardziej, ale o tym innym razem. „Lecimy na Zachód! Tam jest mniej do zobaczenia, cały Wschód ogarniemy kolejnego dnia. No szybciej, szybciej, przebomblowaliśmy pół dnia, więc teraz jazda!”. Kto nie zna Berlina, niech zerknie sobie na mapkę, przebyliśmy piechotą trasę od Alexanderplatz na Ku’damm i z powrotem, niekoniecznie w linii prostej. 11 godzin na nogach, hmmm całkiem jak w Tatrach, z tym, że po betonie. Tak więc myślę, że jednak zdecyduję się opisać atrakcje Berlina w kolejności słusznej i poprawnej, a nie kretyńskiej i obłąkańczej.

ALEXANDERPLATZ I OKOLICE 

Kto wyjdzie z metra, zaraz zadziera łepetynę w górę, bowiem nad Alexanderplatz góruje 365-metrowa Fernsehturm. Wieża telewizyjna została wzniesiona w 1969 roku i jest najwyższą budowlą w Berlinie! Chętni mogą za 12 euro wjechać na platformę widokową, znajdującą się w dolnej części kuli, dokładnie na wysokości 203 m. Kto nie wie na co roztrwonić euracze, może uderzyć do Tele Café, która w ciągu godziny wykonuje dwa obroty wokół własnej osi.

Wieżę nazywam Kulą Szpiegulą, bo widoczna jest w całym mieście. Na dodatek strasznie mnie zauroczyła, więc zmasakruję Was jej zdjęciami, zapewne nie tylko w tym poście. Pomimo mojej słabości do Kuli, nie zdecydowałam się jednak na wjazd do jej środeczka. Z prostego powodu – z Kuli nie widać Kuli!

Właśnie dlatego przebiegłam kilkadziesiąt metrów przez plac, do pobliskiego hotelu Park Inn. W środku znajduje się punkt informacji turystycznej oraz ośrodek lotów Base Flying. Mnie jednak interesują windy, znajdujące się tuż przy recepcji, ponoć jedne z najszybszych w Niemczech. Wow! Ledwo wcisnęłam przycisk 37, coś tam mruknęłam pod nosem i już! Charakterystyczne piknięcie i trzydzieste siódme piętro stanęło przed nami otworem. No może nie tak całkiem kompleksowo, bo zdarli z nas po 3 euro od osoby. W każdym razie tu nie pobierają aż tak tłustego myta jak Ci z Fernsehturm, pewnie dlatego, że taras widokowy nie oferuje panoramy 360º…

No dobrze, zejdźmy na ziemię. Tuż przy Fernsehturm znajduje się plac z XV-wiecznym kościołem Mariackim (Marienkirche, 10.00 – 18.00, wstęp wolny) i efektowną Fontanną Neptuna. Robimy pamiątkowe fotki i udajemy się kierunku Berliner Rathaus, zwanym Czerwonym Ratuszem. Ciężko ująć go w kadr, bo prawda jest taka, że wszystko dookoła jest pierwszorzędnie rozkopane. W zamian postawiono 2 punkty obserwacyjne, z których można podpatrzeć jak się buduje nową stację metra.

NIKOLAIVIERTEL

Naszym kolejnym celem jest Nikolaiviertel, czyli dzielnica św. Mikołaja. Ta najstarsza dzielnica Berlina została doszczętnie zniszczona podczas II wojny światowej, a w latach 80-tych odbudowana, jak na Niemców przystało – pieczołowicie. W centralnym miejscu znajduje się kościół św. Mikołaja, którego historia sięga XII wieku, więc stanowi on najstarszą świątynię Berlina. Obecnie, ze względu na dobrą akustykę, organizuje się tu koncerty. Kto chce pozwiedzać wnętrza musi wybulić aż 5 euro, ja zajrzałam do środka i przyznam, że szkoda kasy, według mnie nic szczególnego tam nie ma. Za to po samej dzielnicy Nikolaiviertel spaceruje się przednio, jest klimacik. Rano panuje tu błogi spokój, za to w ciągu dnia kawiarenki wypełniają się przybyszami i robi się przyjemny gwar.

HACKESCHE HÖFE I ORANIENBURGER STRASSE

Wracamy w pobliże Kuli Szpieguli i podążamy na Hackescher Markt. Na celownik obrałam Hackesche Höfe – kompleks secesyjnych kamienic z początków XX wieku, skupionych wokół ośmiu połączonych ze sobą dziedzińców. Miałam drobne kłopoty z odnalezieniem tego miejsca, ale w końcu wpadłam na pierwszy dziedziniec i nie żałowałam ani minuty spędzonej na szukaniu go. Dziedzińce oznaczone jako I, II, III robią największe wrażenie, jednak cały zespół jest szalenie klimatyczny: znajdują się tam galerie, butiki, kawiarnie, antykwariaty… Eh, troszkę pozazdrościłam tym berlińczykom, co sobie tak siedzieli w słoneczku, pili herbatkę, lekko gaworzyli lub zwyczajnie czytali książkę.

My chyżo przelecieliśmy przez dziedzińce i ulicą Oranienburger Strasse udaliśmy się pod synagogę. Okoliczne uliczki to dawna dzielnica żydowska, więc można sobie wyobrazić co tu się działo po dojściu nazistów do władzy… Dziś turystów przyciąga Neue Synagoge i jej złota kopuła w stylu mauretańskim. Podczas „nocy kryształowej” bojówki hitlerowskie spaliły świątynię, która pozostawała w stanie ruiny do lat 90-tych, kiedy to przeprowadzono gruntowną renowację. Zauważyłam, że pod synagogą mieści się policyjna budka, a patrol non stop krąży pod budynkiem…pewnie antyżydowskie wyskoki jeszcze nie wygasły… Obecnie mieści się tu Centrum Judaizmu dokumentujące historię Żydów w Berlinie. Synagogę można zwiedzać, wstęp na wystawę kosztuje 3,50 euro, wejście na kopułę 2 euro.

 

Inne posty o Berlinie:

BERLIN – INFORMACJE PRAKTYCZNE MUR BERLIŃSKI UNTER DEN LINDEN I WYSPA MUZEÓW BEBELPLATZ, GENDARMENPMARKT I BRAMA BRANDENBURSKA BERLIN ZACHODNI

 

***

Tu też jest fajnie:

Facebook Instagram