BESKID ŻYWIECKI: MAJOWA TUŁACZKA – BABIA GÓRA

 

TRASA: SCHRONISKO MARKOWE SZCZAWINY – PERĆ AKADEMIKÓW – DIABLAK szlak żółty 1 h 50 min

W końcu nadszedł ostatni dzień wycieczki w Beskid Żywiecki, a żeby zakończyć całą imprezę z hukiem, to postawiłam na Górę Diabła. Teraz już nikt tak nie mówi, obowiązuje nazwa Diablak, stara wersja chyba nazbyt gorliwie odpychała potencjalnych wędrowców. 😉 Powinniście mieć świadomość, iż czarcia nazwa nie wzięła się z gruszki, wszak dawno, dawno temu, grasował na Babiej Górze taki jeden z ogonem i rogami. A było to tak.

Wracający z Orawy zbójnik postanowił odsapnąć na szczycie Babiej Góry. Wtem podchodzi Diabeł i proponuje zbójnikowi interes: jak podpisze cyrograf, będzie wiódł dostatnie życie. Chłop przystaje, ale nakazuje czortowi zbudować na szczycie wielki zamek z kamieni. Śpieszy się Diablisko, znosi kamienie, bo wie, że ma czas do świtu. Ale zbójnik nie był w ciemię bity, gdy widział, że budowa dobiega końca, zaczął marudzić i wymyślać coraz to nowe problemy: a to za niska wieża, a to za dużo okien, a to rów za płytki. Diabeł uwijał się jak w ukropie i już miał ustawiać ostatni kamień, kiedy zapiał kur z Zawoi. Z wściekłości machnął ogonem i zburzył zamek, który przygniótł zbójnika. Do dziś czasami słychać, jak pomiędzy skałami zbryka zbójnicka ciupaga.

Nazwa całego masywu też ma wbrew pozorom diabelski posmak. Otóż regularnie odbywały (odbywają?) się tu sabaty czarownic, niegdyś nazywanych „babami”. Takie straszne rzeczy dzieją się na Babiej Górze… Skutecznie zniechęcona odrzuciłam od siebie perspektywę samotnego błąkania się po nocach w poszukiwaniu pierwszych promieni słońca na szczycie. Poza tym, te wschody w Beskidach wychodziły mi niczym dotrzymywanie noworocznych obietnic (czytaj: kiepściuchno). Przekonawszy samą siebie, że aura jest przeciwko mnie od początku tego wypadu i na pewno nie zafunduje mi przejrzystej panoramy w kierunku ukochanych Tatr, wyruszyłam na szlak krótko przed 9.00. Poprzysięgłam zemstę na Pilsku, to i z Diablakiem wyrównam sobie rachunki w dogodniejszym czasie.

Na Babią wlazłam zgodnie z żółtymi oznaczeniami, czyli tzw. Percią Akademików. To najszybsza, a zarazem najbardziej charakterna opcja dostania się na Diablak. Nie będę wdawać się w szczegółowy opis trasy, tzn. będę, ale w przyszłości. Teraz skupię się na zrelacjonowaniu wędrówki. A musicie wiedzieć, że to cholernie trudne, kiedy w drodze nie wydarzyło się nic, ale to nic szczególnego. 

Bywają wycieczki pozbawione pierwiastka przygody, odarte z magii, wyprane z głębszych doznań. Tak było tym razem. Żmudnie zdobywałam wysokość (jak to bywa w górach), popsioczyłam pod adresem męczącego podejścia (norma), a myślami krążyłam już wokół czekającej mnie wieczorem podróży. To był ostatni dzień beskidzkiej imprezy i może dlatego lekki smuteczek wkradał się do mojego serducha. Ożywiłam się dopiero przy wąskiej skalnej półce, łatwiutkiej do przejścia, ale za to całkiem fotogenicznej.

Dalej krótki obłańcuchowany fragment ścieżki, śnieżna przeszkadzajka i oto stanęłam przed Czarnym Dziobem –  słynną, pionową ścianą. To dla niej obrałam Perć Akademików jako szlak wejściowy. Zaledwie kilkumetrowa ściana ozdobiona 6-cioma klamerkami zwabiła mnie na tą, a nie inną ścieżkę. Zdaje się, że chciałam poczuć tatrzański klimat choćby i przez te kilkadziesiąt sekund! A to już świadczy o bezdennej tęsknocie za turniami. Albo o zwyrodnieniu! 😉

I to by było na tyle, jeśli chodzi o szlakowe emocje. Ścieżka powyżej Czarnego Dzioba ułożona jest z kamiennych stopni i nie pozostaje nic innego jak mozolne zdobywanie kolejnych metrów.

Nie pomagała świadomość, że widoki ze szczytu d**y mi nie urwą, tego byłam pewna w połowie podejścia. Horyzont był zamglony, a na niebie wisiał ten rodzaj wrednych chmur, niby niewidocznych, a jednak skutecznie przysłaniających odleglejsze górskie kąski.

Najefektowniej na Diablaku prezentował się sam Diablak. Przynajmniej był w pełni widoczny! Tu murek, tam pomnik, tu szlakowskaz, tam ołtarz. Dzieje się na szczycie, oj dzieje. Żaden czort mi się nie objawił, choć przez chwilę niepodzielnie panowałam na wysokości 1725 metrów i nawet zdawało mi się, że z kamiennego murka dochodzi jakiś dziwny odgłos… Po chwili zaczęli wyłaniać się pierwsi wędrowcy, wnet drudzy, a potem 2 czy 3 potężne młodzieżowe wycieczki i nagle okazało się, że na szczycie znajduje się setka ludzi!

Zgiełk rodem z Gubałówki nie przypadł mi do gustu. Nie lubię słuchać w górach muzy puszczanej z komórki, a tym bardziej młodzieńczych i niezbyt merytorycznych ryków. Jestem już stara i zramolała i może naiwnie szukam w górach ciszy, kontaktów z przyrodą i takich tam głupot, więc po zasłyszeniu kilku tekstów, których nie wypada mi cytować, stwierdziłam, że na mnie pora.

DIABLAK – GÓWNIAK – KĘPA – SOKOLICA – PRZEŁĘCZ KROWIARKI  szlak czerwony 1 h 45 min

Czerwony szlak wiodący grzbietem Babiej Góry zauroczył mnie totalnie. Na całej długości prowadzi szerokim i wygodnym chodnikiem, więc diabeł nie tkwi w trudnościach. Wyjątkowość tego odcinka polega na przepastnej przestrzeni, która okala obły masyw Babiej. I choć widoczność tego dnia pozostawiała wiele do życzenia, to i tak całą masę sympatycznych obrazków udało się uwiecznić.

Gdzieś poniżej szczytu minęłam dwójkę młodzieńców z zawieszkami dyndającymi na szyi, świadczącymi o przynależności do jednej z grup wycieczkowych, które już od jakiegoś czasu harcowały na szczycie. Jak wycieczka, to i opiekun. No ale pal licho opiekuna, który pozwolił na taką akcję: chłopaki szli niczym rasowe menele pod monopolem, objęci poruszali się sinusoidalnym traktem i kroczek po kroczku (tylko jeden z nich, drugi raczej powłóczył bezwładnymi kończynami) zdobywali kolejne metry. Jeden był nawalony w sztorc i praktycznie nieświadomy, iż z pomocą kumpla zdobywa właśnie Królową Beskidów…

Gówniana sytuacja bym rzekła i w sumie trafiona w punkt, bo po chwili doszłam do charakterystycznych skałek na szczycie grzbietowym o intrygującej nazwie Gówniak (1617 m).

Za Gówniakiem dość szybko wkracza się w pola bujnej kosówki i równie szybko osiąga kolejną kulminację we wschodniej grani Babiej Góry – Kępę (1521 m). Na Kępie zaś znajduje się taras widokowy i kilka ławek, także miejscówka zazwyczaj okupywana jest przez grupki turystów.

Po kilkunastu minutach melduję się w kolejnym punkcie widokowym, czyli na Sokolicy (1367 m). Rozlega się stąd efektowny widok na cały masyw Babiej Góry.

Dalej to już żmudne, jednostajne zejście lasem do Przełęczy Krowiarki (1012 m), oddzielającej masyw Babiej Góry od pasma Policy. Na przełęczy znajduje się punkt informacyjny i kasa Babiogórskiego Parku Narodowego oraz parking, więc grono osób tu właśnie zaczyna swoją przygodę z Diablakiem.

PRZEŁĘCZ KROWIARKI – ZAWOJA POLICZNE   szlak niebieski 1 h 15 min

Na Krowiarkach brakuje komunikacji autobusowej, busów tyż ni ma, więc musiałam dostać się do Zawoi z buta, do czego wcale się nie paliłam. Szlak tylko kilkanaście minut prowadzi lasem, a potem najzwyczajniej w świecie trzeba ciorać poboczem Szosy Karpackiej, co nie należy do przyjemności.

W końcu doczekałam się pierwszych zabudowań przysiółka Policzne, minęłam wyciąg na Mosorny Groń  i doczłapałam na przystanek, z którego odjeżdżał bus do Krakowa.

KRAKÓW 

Jak opisany właśnie szlak pozbawiony był pierwiastka przygody, tak tej nie zabrakło w podróży… Peszek chciał, że bus popsuł się gdzieś w połowie drogi do Krakowa. Zrobił się mały galimatias, podstawiono inny pojazd, ale utraconego czasu nikt już nie wrócił. W rezultacie nie zdążyłam na PKS do Bydgoszczy, a na kolejny i zarazem ostatni autobus nie było już miejsc. No i klops. Sama nocą pociągiem nie miałam zamiaru podróżować, więc w wyobraźni już jawiła mi się noc na krakowskim dworcu… Po chwilowej załamce wzięłam się w garść i wyszukałam połączenie Polskiego Busa do Torunia, na szczęście udało mi się wykupić jedno z ostatnich (dosłownie) miejsc, a że do odjazdu miałam jeszcze dobrych kilka godzin…

Ta dam! Nie wytrzymałam i polazłam na Główny Rynek. I może nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie moja górska stylówa. Dla przypomnienia: wielgachne ubłocone buciory, upaćkane błotem spodnie po same kolana, na grzbiecie plecak z przytroczonymi kijami i śpiworkowym worem. Wszystko to ozdobione wiszącym na szyi aparatem, który jako jedyny zdawał się być na miejscu. 

A na krakowskim rynku, jak to w centrum wielkiego turystycznego miasta, wystrojeni ludzie, grupki turystów wyposażonych w mapy i aparaty i umorusana ja. Niektórzy łypali na mnie okiem, rzucali zdziwione spojrzenia, ale po chwili przestałam się przejmować.

Pochodziłam po Starym Mieście, zapuściłam się też na Kazimierz – tylko po to, żeby dziabnąć pyszną zapiekankę z górskim serkiem – i totalnie wymęczona wróciłam na dworzec.

Beskidzka tułaczka definitywnie dobiegła końca. Oprócz wspomnień, po głowie pałętają się różne luźne myśli, także klikajcie w poniższy post i sprawdźcie, które mijsca okazały sie te „naj”…

BESKID ŻYWIECKI – PODSUMOWANIE MAJOWEJ TUŁACZKI

 

Pozdrawiam,

Madzia / Wieczna Tułaczka

 

***

Tu też jest fajnie:

Facebook   Instagram