GORCE – TURBACZ Z ŁOPUSZNEJ (JESIENNA SIELANKA)

 

Zakochałam się… w Gorcach! To takie niepozorne pasmo oddzielone od ukochanych Tatr przez Pieniny i Podhale, zdaje się zdecydowanie rzadziej odwiedzane od słynnych sąsiadów. Mówię Tatry, mówicie: turnie, stawy, oscypki, owieczki i zapewne na jednym wdechu wymienicie bez problemu kilkanaście szczytów. Mówię Pieniny, a zaraz przed oczami stają Trzy Korony, charakterystyczna sosenka na Sokolicy, przełom Dunajca czy zamki nad Zalewem Czorszyńskim. No to lecimy z Gorcami. Yyyyyy, yyyyy. Spoko ja też tak miałam. Po chwili wymóżdżyłam Turbacz (najwyższy szczyt w paśmie) i nie żeby mi się jakiś konkretny obrazek zwizualizował w głowie. Nie, tylko sama nazwa. Na tym koniec moich skojarzeń z Gorcami. Aż jakiś czas temu trafiłam na internetowe relacje na forum Góry bez Granic. Patrzę i myślę: o kurna, ale sielanka!

No i tę sielankę zapragnęłam zweryfikować, koniecznie jesienią. Jako że w połowie października wylądowałam w Tatrach i do tego napatoczył się dzień niepewny pogodowo, bez wahania porzuciłam turnie na rzecz nieznanych pagórów, a na cel obrałam najwyższy z nich.

TRASA WYCIECZKI: ŁOPUSZNA – WYSZNIA – KICZORA – TURBACZ – CZOŁO TURBACZA – TURBACZ – BUKOWINA WAKSMUNDZKA – ZARĘBEK WYŻNI – ŁOPUSZNA

Skoro Gorce to pagóry, to zrazu wlała się we mnie nadzieja, iż czeka mnie lajtowy spacerek z tzw. „palcem w dupie”. Hmm, ociupinkę się przeliczyłam, bo po wgryzieniu się w z trudem zdobytą mapę (eh, długo by opowiadać) dotarło do mnie, iż na wstępie czeka mnie pokonanie stromego zbocza (jakieś 700 metrów przewyższenia). Cholera jasna, spocę się! 

Właściwą wycieczkę rozpoczęłam w Łopusznej, wsi położonej nieopodal Nowego Targu, u podnóża Gorców. Na zwiedzanie nie było czasu, od razu wepchałam się na niebieski szlak, by po chwili przerzucić się na czarne oznakowania. Ścieżka okazała się szeroka, błotnista i faktycznie męcząca. Jak nigdzie wcześniej doceniłam wartość kijów trekkingowych: nie dość, że się na nich solidnie podpierałam, to jeszcze ratowałam tyłek przed błotną kąpielą. 

Toporne podejście przestało mieć znaczenie, gdy doszłam do Pucołowskiego Stawku. Pal licho ten stawek (choć jest on uroczy, taki „kaczy dół”, jak mówię na niewielkie oczka wodne), ale ta polana tuż przy nim… Z widokiem na Tatry… W kolorach jesieni… Eh no SIELANKA! Co prawda widok na Tatry lekko kulał – chmury tego dnia były dosyć wredne, nie z tych najgorszych, co to bezlitośnie wszystko skrywają, ale jednak uprzykrzały się sumiennie.

Ciężko było porzucić cudną Polanę Srokówki, jednak trzeba było porwać się na dalszą wędrówkę po zboczach Wyszniej (1107 m). Na jej stokach znajduje się bowiem kolejna urocza polanka (Jankówka) i to z szałasem w pakiecie. Kilka lat temu ruiny szałasu pasterskiego zostały odremontowane i oddane do użytku dla turystów: jest stół, są ławy, nawet palenisko. Stoi to sobie bez opieki, zdane na łaskę przechodzących piechurów. No mam nadzieję, że nikt nierozważny nie zdemoluje, a co gorsza, nie puści chaty z dymem, bo mam co do niej poważne zamiary w przyszłości! Z Jankówki rozpościera się ponoć piękna panorama na Tatry, Pieniny, Zalew Czorsztyński, a nawet Babią Górę, ale z premedytacją użyłam słowa ponoć, bo ja to widziałam tylko te wredne chmury.

Wkrótce pożegnałam czarne znaki i za czerwoną farbą skierowałam się w stronę Kiczory (1282 m). Szlak się sporo wypłaszczył, więc spacer stał się tak lajtowy, jak to sobie wymarzyłam. Nawet pagóry wyłoniły się zza chmur, ledwo bo ledwo, ale na nowo uwierzyłam, że tam są.

Szlak na chwilę zboczył do lasu, by po krótkim, acz błotnistym odcinku wydostać się na Długą Halę. Skoro Hala, to i widoki. Te w błoto ziemię nie wbijały, ale nie można im odebrać uroku, ot sielankowe i zgrabne kadry, jak to w Gorcach!  

Schronisko na Turbaczu z daleka wygląda jak wielki klocek, więc od razu przylazły mi na myśl karkonoskie pokraki (zwłaszcza te na Szrenicy, że już nie wspomnę o topornych czeskich boudach), natomiast przy bliskim poznaniu zyskuje, i to bardzo. Z drugiej mańki przypomina schronisko na Hali Ornak (w Dolinie Kościeliskiej), nosi nazwę Władysława Orkana, pisarza tworzącego w okresie Młodej Polski (był on związany z Gorcami oraz Tatrami, został pochowany na Pęksowym Brzyzku), ale to inny związek schroniska z Tatrami zwala z nóg. Otóż ze schroniskowego tarasu rozpościera się taka panorama na Tatry (i nie tylko), że ta już dupę urywa! 

Co prawda wtedy mi nic nie urwało, ale to tylko i wyłącznie wina chmur. Natomiast w samym schronisku znajdziecie fotografie, przedstawiające panoramę w pełnej krasie. No i uważajcie na te zdjęcia przedstawiające góry podczas wschodów czy zachodów słońca przy pełnej widoczności, podtrzymujcie swoje cztery litery, bo jak Wam urwie… daleko potem nie zajdziecie! Stałam tak pod tą galerią i poprzysięgłam sobie, iż wrócę tam, choćbym miała wracać kilka razy, zobaczę to na własne oczy, porobię przekapitalne zdjęcia i dzięki nim będę siać spustoszenie na Internetach i opiewać uroki gorczańskich panoram.

Po odpoczynku w schronisku wypadało by jeszcze zdobyć ten Turbacz. Schronisko leży na Polanie Wolnica (na wysokości 1283 m), dokładnie 27 metrów poniżej wierzchołka. Nie ma co odpuszczać, w końcu to szczyt zaliczany do Korony Gór Polski (nie żebym się na nią jakoś szczególnie siliła, po prostu liczę, że kiedyś sama się zrobi), znajdujący się na wysokiej – szóstej pozycji z listy 28 szczytów. No więc, po zdaje się 5 minutach osiągnęłam najwyższy punkt w Gorcach i… się rozczarowałam, ale tylko leciutko, bo byłam świadoma tego co mnie czeka. Po prostu szczyt jest zalesiony i to schronisko oferuje bardziej efektowną panoramę. Przynajmniej w stronę Tatr. 

Po pamiątkowej focie z napisem rozwiewającym wszelkie wątpliwości co do położenia, postanowiłam zdobyć jeszcze jeden szczyt tego dnia. Taki niewybitny może, ale był na to czas i przede wszystkim chęci, by ujrzeć coś nowego. Udałam się na sąsiedni pagór, zwany Czołem Turbacza (1231 m). Rekreacyjny wręcz spacerek w tę i nazad zajął niewiele czasu, godzinkę może. Nawet udało mi się na tym szlaku spotkać „człowieków”, co było wręcz zaskakujące – nie licząc ludków schroniskowych, byli to pierwsi napotkani wędrowcy tego dnia. Nie wiem czy zawsze tam tak pusto, czy to jednak kwestia posezonowego okresu, raczej to drugie, choć przecież w tym samym czasie w Tatrach kręciło się sporo ludzi. Kit z tym! Miałam góry do własnej dyspozycji. Wszak przez ostatnie dni niepodzielnie władałam na Świnicy, Kościelcu czy Rusinowej Polanie, ale jednak w ciągu dnia na jakichś turystów się nadziewałam – tutaj nie.

Wróciłam do schroniska w sam raz na właśnie rozpoczynający się spektakl światła. Na pełny zachód słońca nie można było liczyć, ale chmurzyska nieco się podniosły, łaskawie pozwalając promieniom słońca polizać najwyższe tatrzańskie turnie. Udało się podejrzeć nawet Króla Karpat – Gerlacha.

Chciałoby się dłużej popatrzeć, ale czas zaczynał mnie gonić. Do Łupusznej schodziłam szlakiem niebieskim, raczej śpiesznie, powoli zapadający zmierzch i coraz ciemniejsze chmury nie pozwalały na ociąganie się i focenie każdego zaułka (jak to miewam w zwyczaju). Niestety zaczęło padać, zrazu delikatnie, po chwili na tyle konkretnie, że w mój umysł wdarł się dziki strach: „Oj kurde (to elegantsza wersja moich myśli), błotniste ścieżki zaraz zamienią się w istną breję!”. Tak też się stało, ale zanim nadziałam się na błotnisty koszmar dotarłam na Bukowinę Waksmundzką (1105 m). Tam chyba nie szczytowałam, bowiem szczyt zajęty jest przez wielką polanę, zatem olałam jej najwyższy punkt i pofociłam gdzie mi było najwygodniej (czyli na środkeczku). Czmychnęłam szybko, bo tak w deszczu to jednak nieprzyjemnie się stoi. Zdążyłam jednak zaszczepić w sobie myśl, iż warto to miejsce obejrzeć w przyzwoitych warunkach.

Im niżej byłam, tym mniej padało, ale co z tego, gdy breja już się dokonała? Iść po tym? O nie! Człowiek grzęznął po kostki, tracił równowagę i stresował, czy zaraz nie potapla się na całego. Czasami dało się iść nieco twardszym skrajem drogi, czasami można było obejść błotko krzaczorami (co też było upierdliwe), czasami nic się nie dało i należało zmierzyć się z ciemną i szalenie śliską breją,  w nadziei, że kijki poratują, a buty jakoś się potem doczyści. Kije poratowały, w niekonwencjonalny sposób również. Chcąc udokumentować dla Was ten zacny odcinek szlaku (spokojnie możecie tam zabrać osobę, co Wam podpadła i ją przeturlać z kilka metrów w akcie zemsty) wyjęłam aparat z plecaka, zrobiłam co należy i też coś czego robić się nie powinno. Udało mi się własnoręcznie strącić tulipan z obiektywu, ten zamiast grzecznie wylądować u mych stóp, pofrunął w sam środek błotnistego koszmarku. Zgubę wyłowić kijem, a że nie mam cierpliwości do takich precyzyjnych czynności, to upaskudziłam tulipana po całości – tylko pogratulować, że w plecaku znalazł się worek foliowy! 

W końcu dotarłam do miejsca, w którym zaczęłam całą imprezę. Lajtowy spacerek okazał się całodzienną wycieczką, ale taką kameralną, naprawdę przesympatyczną (no może nie licząc błota), naszpikowaną idyllicznymi miejscówkami, które w teorii oferują fantastyczne panoramy na Tatry, Pieniny i Gorce. W praktyce nie wszystkie widoki były w 100 % klarowne, jednak zdecydowanie dały obietnicę na tyle silną, że obiecałam sobie tam wkrótce wrócić. Nie raz.

I teraz, gdy mówię Gorce, myślicie: malownicze polany, Tatry w tle, pełna paleta barw, cisza, sielanka oraz błotko!

CZY WARTO JECHAĆ NA WINTERCAMP NA TURBACZU?

 

Górskie pozdro,

Madzia / Wieczna Tułaczka

 

***

Tu też jest fajnie:

Facebook   Instagram