TATRY – KOŚCIELEC NA WŁASNOŚĆ

 

Troszkę zastanawiałam się jaki cel obrać sobie na ten dzień. Ciągnęło mnie w Tatry Zachodnie, marzyły mi się Rohacze, rozmyślałam o Bystrej, ale rzeczywistość przedstawiała się następująco: długie trasy + krótki dzień + przymus poruszania się busami = rozbicie planów o kant d…, tzn. stołu i znalezienie celu alternatywnego. Rozłożyłam moją wiekową mapę i po pobieżnym ogarnięciu, wzrok zatrzymał się na Kościelcu. A niech będzie! Dawno tam nie byłam.

Za to całkiem niedawno pokonywałam trasę Kuźnicę – Hala Gąsienicowa – Czarny Staw Gąsienicowy… Delikatnie szlag mnie trafiał, że dzień po dniu wlokłam się tą samą drogą, aczkolwiek pretensje mogłam mieć tylko do siebie (to jest minus samotnych wędrówek – nie ma na kogo winy zwalić).

Pogoda do złudzenia przypominała tę wczorajszą… Z początku świeciło piękne słonko, było bardzo ciepło, na Hali nie wiadomo kiedy i skąd pojawiły się chmury, a nad stawem zerwał się na tyle silny wiatr, iż poczułam przymus przywdziania wiatrówki i hoodie buffa. Kurde belek, czyżby znowuż czekało mnie mleko na szczycie? AGAIN?!? Ej, no chyba nie będzie aż tak źle, przecież kłębki przesuwały się po niebie ekspresowo, uwalniając od czasu do czasu słoneczko.

Póki co musiałam dostać się na Przełęcz Karb. Droga jest żmudna, miejscami stroma i zdaje się, że również zniszczona. Miałam wrażenie, że gdzieniegdzie brakuje kamiennych stopni i że podejście jest przez to nieco bardziej upierdliwe niż kiedyś. No ale może pamięć płata mi figle i tak było zawsze. W każdym razie szlak na Karb jest łatwy technicznie i stosunkowo krótki, niemniej jednak zdołał wydusić ze mnie zadyszkę.

Po wydostaniu się na wąską grań Małego Kościelca, sytuacja ulega zmianie: nie dość, że ścieżka biegnie praktycznie płasko (ba, zdarza się, że w dół), to jeszcze otwierają się widoki na otoczenie Zielonej Doliny Gąsienicowej.

Na Przełęczy Karb spotykam jedynie dwie osoby, jak się po krótkiej rozmowie okazuje, obie odpuszczają szczyt – tym lepiej dla mnie! Może znów uda się niepodzielnie panować na wierzchołku?

Początek szlaku wyłożony jest kamiennymi stopniami, a więc łatwizna. Nie działo się nic o czym warto byłoby wspomnieć: nade mną nie latały kruki, nie bujały mną tak rozbuchane emocje w powodu samotnej wędrówki jak wczoraj, nie napotkałam stada kozic (choć wciąż miałam na to nadzieję) – wiało nudą (i oczywiście wiatrem, bo skurkowaniec chyba próbował pobić wczorajsze rekordy). Najwięcej emocji zagwarantowały mi 2 grupki i jeden samotny wędrowiec, których mijałam w drodze na szczyt – dzięki nim mogłam wydusić z siebie aż trzy słowa: „cześć”, „hej” i „witam” (tak dla urozmaicenia).

Rozbudziły mnie lekkie trudności pod szczytem. Kilka lat temu (lato, sucha skała, piękne słońce) przeleciałam szlak niczym Struś Pędziwiatr, nie rejestrując większych skalnych niedogodności. Teraz pochyliłam się nad tematem nieco dogłębniej, na skałach bowiem, tu i ówdzie zalegało błotko, tudzież woda, czyniąc podłoże śliskim i upierdliwym. Zaczęłam potrzebować własnych rąk, które z powodu czystego lenistwa dzierżyły kije trekkingowe. No co? Nie chciało mi się na tak krótki odcinek skręcać badyli. Oczywiście jeszcze bardziej nie chciało mi się ich składać tuż pod szczytem, kiedy wyniknęły małe skalno-błotne problemy, tym bardziej, że wlazłam z nimi wspomnianą rynną (metodą: upchaj kije gdzieś powyżej w skale, następnie goń je, powtarzaj czynność do skutku). Metoda na gonitwę tym razem sensu nie miała, nie bardzo było gdzie te kije wetknąć. Należało by je przytroczyć do plecaka, ale ja wolałam się pomęczyć… i pogimnastykować.

Tuż pod szczytem stało się coś, co wymusiło ze mnie serię niecenzuralnych słów. Nie będę ich cytować, bo za bardzo boję się, że Św. Mikołaj nie przyjdzie do mnie w tym roku. Tak jak pchałam się na Świnicę wiedząc, że nie ma szans na przejaśnienie, tak na Kościelec ładowałam się z całkowitym przekonaniem, że napoję siebie oraz Was fantastyczną panoramą w jesiennych barwach. No i miałam „kuźwa” jesień… a że w najgorszej możliwej wersji… szczegół.

W przeciągu chwili (doprawdy nie wiem jak to się stało) wiatr nagromadził ciemne chmurzyska, cały świat się schował, w rezultacie panoramę to ja miałam szeroką, niestety do złudzenia przypominającą tę ze Świnicy! Stałam tak na szczycie, nie bardzo wiedząc do teraz począć i dopiero po chwili do mnie doszło, że jestem sama! Oł jeeee!! Nie musiałam dzielić się tą wspaniałą panorama z nikim innym i w całości wykorzystałam sytuację, egoistycznie chłonąc całe piękno niczym gąbka wodę.

Po 15 minutach miałam dosyć napawania się cudnymi widokami na kamloty pod nogami (nadal tylko to było w zasięgu wzroku), poza tym przewiało mnie, że tak powiem dosyć dogłębnie, co poskutkowało rychłą ucieczką z rejonu szczytowego.

Już przy pierwszych próbach schodzenia okazało się, że śliska skała wymusza pełzanie, duposchodzenie, tyłoschodzenie i inne nienazwane techniki wymagające rozpłaszczania się przy skale i używania wszystkich odnóży. Musiałam się poddać i przymocować kije do plecaka. Niestety nie będę pierwszą samotnie wędrującą kobietą z kujawsko-pomorskiego, która zdobyła Kościelec, nie skręcając kijów pod szczytem. Ten rekord nadal czeka na pobicie! 😉

I taka refleksja narzuca się sama: jak to deszcz, błotko, śnieg czy zmarzlina potrafią wypaczyć pojęcie „łatwy szlak”. Trasa na Kościelec zawsze była dla mnie prosta jak pożeranie czekolady, a jednak tak błahy czynnik jak błotko czy wilgoć spowodował, iż musiałam troszkę pokombinować przy schodzeniu i ze dwa razy wręcz mnie zastopowało. Nawiedzały mnie nawet wizje obitej mordy albo złamanej nogi, na szczęście wróżka ze mnie kiepściuchna. Im niżej tym było łatwiej i bardziej sucho. Co gorsza, im niżej tym chmury robiły się jakby mniej nachalne… To zła wiadomość dla kogoś kto już schodzi ze szczytu! Gdzieś w połowie drogi na Karb spotkałam jakiegoś chłopaka, który zapytał:

–Widać coś tam u góry?

–Yhm, mleko – odparłam.

–Myślisz, że się przewieje? –Nie łudziłabym się – pokiwałam głową – wczoraj gęste chmury do wieczora zakrywały szczyty i wiatr hulał przeokrutnie, dziś mamy powtórkę z rozrywki – odpowiedziałam tonem eksperta.

–Eeeeee, przewieje się!

Babcia uczyła, że z wariatami się nie dyskutuje 😉 toteż porzuciłam temat i skierowałam się w stronę przełęczy.

Na Karbie omiotłam wzrokiem Kościelec: hehe, wierzchołek schowany! Nie żebym cieszyła się z nieszczęścia innych, ale fajnie mieć rację. Zapomniałam o jednym. Tatry to kraina dziwów i miejsce, gdzie w ciągu kilku chwil los może odwrócić się diametralnie. Tuż pod przełęczą (naprawdę niewiele posunęłam się w kierunku Zielonego Stawu) poczęło się rozjaśniać. Przy Zielonym Stawie to już szlag mnie trafiał dokumentny – zrobiło się słonecznie i całkiem sielsko. Nie no fajnie, nawet bardzo dobrze, ale czemu do diaska o 30 minut za późno? Tylko tyle mnie dzieliło od pełnej, pięknej, jesiennej panoramy z Kościelca…

Kiedy wędruje się samemu, nie ma komu narzekać, nie idzie się w żaden sposób wyżalić, trzeba wszystko rozwałkować samemu, tak więc dopiero na Hali przetrawiłam małą niesubordynację z czasem. Pech chciał, iż szczytowałam na Kościelcu (tak, zdaję sobie sprawę z tego jak to brzmi) akurat w momencie chmurnego zaćmienia, jednakże w zamian otrzymałam wierzchołek na własność, a to jest chyba rzadko spotykane zjawisko na turystycznych szlakach w Tatrach.

Na Królowej Równi cieszyłam się z takiego obrotu sprawy, chrzanić Kościelec! Ważne, że przez Rówień przechodziłam w przepięknej aurze: nawet nie myślcie, że zdjęcie oddaje te soczyste barwy i ciepłe światełko z nieba.

Na Karczmisku bez wahania wybrałam szlak żółty przez Jaworzynkę, Boczań przerabiałam rano. Po cichu liczyłam na spotkanie jakiejś dziczyzny na polanie (tak, rozbuchałam się po ostatnim obcowaniu w stadzie kozic), a spotkałam co jedynie małe stadko homo sapiens. Też dobrze, należało się cieszyć, że to nie były niedźwiedzie.

Do Kuźnic dowlokłam się naprawdę zmęczona, miałam w nogach trzy całkiem pokaźne wycieczki plus jedną skromniejszą. Na kolejny dzień planowałam odpoczynek. Nie, nie leżenie plackiem na kwaterze – odpoczynek w tatrzańskim stylu! 

 

Górskie pozdro,

Madzia / Wieczna Tułaczka

 

***

Tu też jest fajnie:

Facebook   Instagram