Karkonosze – Śnieżne Kotły

Ostatnio porzuciłam Was pod Łabskim Szczytem, więc teraz szybciutko ogarniamy wzrokiem okolicę i kierujemy się w stronę widocznego na horyzoncie budynku. Nie wiem jakim cudem stacja przekaźnikowa RTV kojarzy mi się z domem Muminków, który nie dość, że jest niebieski, to jeszcze okrągły 😛 Kojarzy mi się i już!

Po chwili stajemy na skraju bodaj najpiękniejszego miejsca widokowego w Karkonoszach. Biorę aparat w ręce i biegam jak oszalała od jednego punktu widokowowego do drugiego. A nóż widelec uda mi się sfotografować Czarnego Diabła? Nie przecierajcie oczu, tudzież monitora, dobrze przeczytaliście 😉 Tak się składa, że skalne szczeliny, kamienne rumowiska oraz ciemne otchłanie polodowcowych stawów od zawsze zamieszkiwane były przez istoty fantastyczne, ale też groźne. Bywa, że zagrażają one wędrowcom zagubionym wśród mgieł na stromych urwiskach Śnieżnych Kotłów… Niejednokrotnie widziano czarne, kudłate stworzenie wspinające się z nieprzeciętną wprawą i szybkością po spękanych ścianach Wielkiego Kotła, a pewien lekarz z Nowego Kościoła spotkał się nawet ze stworem twarzą w twarz. Działo się to w początkach XX wieku, na ścieżce przy Śnieżnych Kotłach. Ów lekarz wędrował wśród mgieł i deszczu, kiedy nagle wyrosło przed nim dziwne indywiduum, niepodobne do żadnego zwierzęcia: miało z metr wzrostu, ciemne kudły, poruszało się na dwóch łapach, podpierając niekiedy długimi rękoma, zakończonymi szponiastymi palcami. Dr Martin Hoffman miał szczęście, stwór poprzyglądał mu się badawczo, po czym czmychnął stromym żlebem na dno jednego z Kotłów. Czarny Diabeł, bo tak nazwali tajemniczą istotę pasterze, dał się poznać również jako bezczelny złodziej i wszystkie tajemnicze zniknięcia w tym rejonie wpisuje się na jego konto. Także uważajcie gdzie pozostawiacie swoje klamoty 😉

W taką pogodę jak dziś się nie boimy, górski diabeł unika słońca i wyłazi na grań podczas słoty lub ciemną nocą. Już wiecie, czemu jest zakaz wędrowania w górach po zmierzchu? 😀

Przyszedł czas, że trzeba było się ruszyć z tego magicznego miejsca. Plan był o tyle szczwany, że również zakładał oglądanie Kotłów, tym razem z dołu. Szlak czerwony trawersuje Wielki Szyszak, prowadząc poniżej wierzchołka (do tego „Pana” jeszcze wrócimy w następnej relacji) i doprowadza do szlaku niebieskiego, nieopodal Przełęczy pod Śmielcem. Przerzucamy się na niebieską farbę i schodzimy do kolejnego rozdroża, zwanego Pod Wielkim Szyszakiem. Jakiś miły pan nas zagaduje, coś tam odpowiadamy i instyktownie drałujemy w dół. Całe szczęście, że już po 15 minutach skapnęłam się, że nie tym szlakiem idziemy 😛 No nic, trzeba z powrotem wdrapać się do szlakowskazu i tym razem wybrać planowane znaki zielone.

A zielony szlak jest piękny… Zwie się Ścieżką nad Reglami (tak tatrzańsko, co nie?) i prowadzi dnem Śnieżnych Kotłów. Ścieżka jest wąska, raz prowadzi nieco w górę, raz w dół, najczęściej płasko. I te widoki… Co tam będę gadać, sami zobaczcie na zdjęciach jak to się prezentuje 🙂

Wędrówka szła dosyć mozolnie, bo co chwilę porzucałam kijki na rzecz aparatu 🙂 W końcu udało się przejść wzdłuż Wielkiego i Małego Kotła, mijając po drodze Śnieżne Stawki. Ścieżka pod Łabskim Kotłem była mniej przyjemna – może i jakieś widoki tam były, ale absolutnie nie wzruszały po obejrzeniu sąsiadów. No i bylismy już pierońsko zmęczeni, jednak noszenie dosyć ciężkich plecaków od Szklarskiej Poręby dało nam się we znaki. Wypatrywaliśmy zatem z utęsknieniem dachu schroniska.

W końcu wyczekiwany obrazek ukazał się naszym oczętom. Nareszcie! Zakwaterowaliśmy się w ekspresowym tempie, ale ten dzień jeszcze się dla nas nie skończył, o nie! Prawdziwe wrażenia były dopiero przed nami, ale o tym opowiem w następnej relacji 😛