TATRY – Z ZAWRATU NA ŚWINICĘ (PLUS KOZICE) ;)

Część pierwsza historii

Widok czarnego kruka, posłańca nieszczęść, tylko spotęgował moje niezdecydowanie. Nie miałam ochoty na nic… Wróć! Miałam ochotę powalczyć ze Świnicą, ale autentycznie bałam się porywistego wiatru, który bez najmniejszego problemu dezintegrował pion mojego ciała. Rozsądek podpowiadał zejście do Doliny Pięciu Stawów: przecież byłam sama i nie mogłam liczyć na pomocną dłoń, nawet obcą – wszystkie ludzkie jednostki przebywające na Zawracie (a doprawdy niewiele ich było) ulotniły się w doliny. A ja zabunkrowałam się za skałą i stałam dalej jak ten kołek, nie mogąc pogodzić się z przymusowym zejściem do „Piątki”.

Wtem nagle z chmur wyłoniły się trzy sylwetki. Wyskoczyłam wartko z ukrycia i dopadłam je niczym harpia:

–Idziecie może od Świnicy?

-Tak – odparł jeden z piechurów.

-Jak warunki na szlaku?

-Nie jest tak źle, na samym podejściu aż tak nie wieje, na szczycie już niestety tak, podobnie jak na Zawracie…

-Dzięki!

Ołiołiołi!!!!!! To chciałam usłyszeć! A zatem Świnica! Skręciłam kije, przytroczyłam je do plecaka i ruszyłam raz jeszcze na wietrzny Zawrat. Początkowo szlak wiódł łatwym terenem, trawersując Zawratową Turnię, zatem szybko pokonałam ten niemal płaski odcinek i dotarłam do pierwszych trudności. Następnie szlak będzie wił się po zboczach najpierw Niebieskiej, potem Gąsienicowej Turni, przewalając się przez liczne skalne rynny, grzędy i kominki.

Ścieżka jest miejscami wąska i prowadzi w bezpośrednim sąsiedztwie konkretnej lufy. Zbocze obrywa się naprawdę sumiennie, zatem w ramach doraźnej pomocy zamontowano całe ciągi łańcuchów i kilka klamer. Co najważniejsze, faktycznie nie hulało tu tak mocno jak na przełęczy (uff!), ściana Turni stanowiła wystarczającą barierę. Na Zawracie wydawało mi się, że to już koniec wycieczki, im wyżej, tym będzie bardziej ślisko, mokro, wietrznie, trudno, a okazało się, iż zdobywałam kolejne metry całkiem sprawnie i bez większych problemów.

Momentami skały były jakieś takie niewyraźne, podejrzanie mokre, wskutek czego nóżka mi się obsunęła raz czy dwa, fartownie bez konsekwencji. Największe problemy sprawiły mi nie skały, a lansiarskie samojebki… Tego dnia nie tachałam statywu (zresztą komu by się chciało rozstawiać aparaturę w takich warunkach), więc aby uwiecznić Wieczną Tułaczkę w terenie, zmuszona byłam wykorzystać naturę. Ileż ja się namęczyłam przy ustawianiu aparatu gdzieś na skałach, tak by stał spokojnie i łapał jakiś przyjemny kadr! Ale to nie koniec… Musiałam jeszcze w ten kadr wbiegać, a nie raz oddalony był o kilka dobrych metrów, usianych podstępnymi kamlotami, które niekiedy skutecznie więziły mnie w momencie, gdy rozlegał się charakterystyczny pstryk migawki. Praktyka czyni mistrza, więc jakieś tam rezultaty możecie teraz podziwiać 😉

Na Świnicy byłam samiusieńka, co zważywszy na niezbyt zachęcającą aurę, nie było zaskakujące. Miałam całkowity i kompletny spokój (nie licząc walki z wiatrem), mogłam swobodnie upajać się panoramą w samotności (kto by przejmował się chmurami, serce widzi więcej niż oczy) i nikt nie właził mi w kadr (poza mną samą).

Długo na szczycie nie wytrzymałam. Tuż pod wierzchołkiem nadziałam się na jakiegoś młodzieńca, którego przywitałam słowami: „Zostawiam Ci Świnicę do dyspozycji”. Dziwnie na mnie spojrzał, może nie skumał przesłania? 😉

Schodziłam wolno. To znaczy górną część szlaku, tę obstawioną przez ciągi łańcuchów, odbębniłam wzorowo. Utknęłam gdzieś w połowie drogi na Świnicką Przełęcz. Tam szybko wyszło na jaw, że wiatrzycho ma gdzie hulać, toteż korzystało z okazji ile wlezie. W teoretycznie łatwym terenie, szłam zgięta w pół, szczerze mówiąc niemal pełzałam, by tylko uniknąć zataczania niechcianych kręgów, co działo się, gdy tylko próbowałam się wyprostować.

Tuż przed Świnicką Przełęczą poczęły pojawiać się jakieś widoczki. To chmury rozwiewały się na chwilkę, to znów zasnuwały wszystko dookoła. Świadomość, że góry i stawy znajdowały się tam gdzie powinny dodała mi otuchy. Musiałam tylko zdecydować, którędy dostać się do Kuźnic. Pierwotny plan zakładał dojście na Kasprowy Wierch i zejście zielonym szlakiem, ale zważywszy na dosyć późną porę (po 15.00) zaczęłam się wahać. Na czas panelu dyskusyjnego z samą sobą schowałam się za skały Pośredniej Turni, mając w bonusie pojawiającą się, tudzież znikającą panoramę Doliny Gąsiennicowej. „Kurczę blade, jest już dosyć późno, a ja w najlepsze robię sobie piknik na Świnickiej Przełęczy… Zanim dojdę na Kasprowy, dowalę serię zdjęć na kartę pamięci i zejdę do Kuźnic, to zdąży się ściemnić… Ciemności na pewno złapią mnie w lesie! Co z tego, że mam czołówkę, skoro niedźwiedź zeżre mnie razem z nią? Zdecydowanie powinnam schodzić czarnym szlakiem na Halę, olać Murowaniec i obrać szlak przez Boczań do Kuźnic, to najkrótszy wariant do cywilizacji. No ale ileż razy można łazić przez tę Halę? Jutro też tam idziesz łajzo, wybierz Kasprowy, wybierz Kasprowy! To były podszepty diabła, a może intuicji? Hmmmm, a może faktycznie ogarnę zaplanowaną trasę? Wcale nie jest aż tak tragicznie późno, przecież potrafię szybko chodzić, zepnę wszystkie motorki w du*ie i jak trzeba będzie to pobiegnę. A kit z tym wszystkim, co będzie to będzie! Idę”!

No to poszłam. Przemarzłam na kość na tym popasie i żadne motorki nie chciały mi odpalić, jednak wizja ciemnego lasu sprawiła, iż dałam z siebie wszystko. Nawet nie wiem kiedy strawersowałam Pośrednią i Skrajną Turnię, byłam już nieopodal Przełęczy Liliowe, kiedy zauważyłam coś, co ujęło moje serce!

Nieco poniżej przełęczy, na granicy Tatr Wysokich i Zachodnich (uważa się, że to właśnie Liliowe rozdziela Tatry o wybitnie alpejskim charakterze, od Tatr łagodniejszych, acz nie mniej urokliwych) pasł się cały kierdel kozic! Naliczyłam ich ponad 20, z wrażenia nie pamiętam nawet dokładnej liczby. W każdym razie tak pokaźnego stadka w życiu nie widziałam, szczerze mówiąc, cztery kozice na raz to był mój dotychczasowy rekord. Długo się nie zastanawiałam, popędziłam do przełęczy ile tchu w płucach, odrzuciłam kijki, zostawiłam plecak i poczęłam się skradać. Serce waliło mi mocno, byłam przekonana, że kozice zaraz się spłoszą i zwieją gdzie pierz rośnie. Stało się inaczej. Udało mi się podejść na jakieś 5 metrów, może mniej. Większość kozic miała mnie w głębokim poważaniu: jedne leżały sobie w trawie nie zaszczycając nawet ukradkowym spojrzeniem, inne łypnęły na mnie wzrokiem, po czym wróciły do skubania traw. Tylko kilka sztuk zdawało się interesować moją obecnością i kiedy tylko zdały sobie sprawę, że mają do czynienia ze słynną blogerką poczęły pozować i zawadiacko wytykać języczki. Nie no żartuję! Siedziałam grzecznie na kuckach, nie wierzgałam kończynami, nie biegałam za nimi – widocznie uznały, że nie jestem zagrożeniem.

Po 10 minutach zostawiłam kozice w spokoju. Uznałam, że nie ma co nadwyrężać ich gościnności, poza tym bardzo przemarzłam. Wycofałam się spokojnie, odnalazłam porzucony ekwipunek i na drżących z emocji nogach wygięłam na Kasprowy. Ależ to było spotkanie! Nie przypuszczałam, że dane mi będzie posiedzieć wśród stada kozic!

Na Kasprowym Wierchu niemal pusto. Co prawda kręciły się jakieś niedobitki czekające na ostatni wagonik kolejki, ale cóż to jest w porównaniu z letnim szturmem!

Nikt nie zdecydował się schodzić na własnych łapkach do Kuźnic. Kolejny raz tego dnia miałam cały szlak tylko dla siebie, tym razem zielony. Wykorzystałam to sumiennie: chodziłam od lewego skraju do prawego, tudzież chamsko samym środkiem, czasami przystawałam raptownie i bez uprzedzenia, albo z czystej złośliwości rozstawiałam kije na całej szerokości ścieżki! Robiłam wszystko to, czego w normalnych warunkach nie wypada. I bawiłam się przy tym wyśmienicie. Szaleństwo!

Jeszcze przed Myślenickimi Turniami (czyli przed stacją pośrednią kolejki) nastrój uległ całkowitej zmianie. Usłyszałam męskie głosy i instynkt zdecydował za mnie: zaczęłam się bać. Sama nie wiem czego: rabunku, gwałtu, pobicia, mordu, chyba wszystkiego po trochu, choć najbardziej jednak tego rabunku i pobicia. Nagle zdałam sobie sprawę, że będąc drobną kobietą z aparatem wywieszonym na szyi jestem łatwym celem. A wokół pusto i na dodatek robiło się już szaro… Spróbowałam jakoś upchnąć aparat pod pachę, by był mniej widoczny i przeszłam koło grupki z duszą na ramieniu. Moją uwagę przykuły ich ciuchy – zdecydowanie nie górskie. Adidasy, dresy i jeansy pasowały bardziej do bramy (No co? Skojarzenie właściwe dla przestraszonej kobietki…) niż do gór i tylko spotęgowały mój strach. Nawet nie zarejestrowałam co do mnie mówili, bo coś tam zaczepiali, odpaliłam ten motorek w dupie, gdy tylko zniknęli mi za zakrętem. Zbiegałam tak do Myślenickich Turni, chwilę szłam by złapać oddech i znów zbiegałam. Co jakiś czas upewniałam się, czy mnie nie gonią (każdy szelest przyprawiał mnie o stan przedzawałowy), na szczęście nic takiego nie nastąpiło. Najwyraźniej w świecie chłopaki były z tych porządnych, a że wyglądali jak ciemne typki z bramy… Wybaczcie chłopaki, nie powinnam oceniać po wyglądzie, ale byłam w stresie i zadziałał instynkt samozachowawczy w połączeniu z wybujałą wyobraźnią!  W każdym razie niechcący uskuteczniłam pierwszy w życiu trening biegowy w górach. A wiedzcie, ze przebiegłam sporo, zatrzymałam się dopiero, gdy usłyszałam damski śmiech i okazało się, że dogoniłam jakieś dwie babki. W końcu mogłam schować aparat do plecaka i zdjąć bluzę (wymagający był ten trening). Końcówkę szlaku przeszłam już na luzie, a do Kuźnic dotarłam o zmierzchu. To był dłuuugi dzień, co nie? 

Górskie pozdro,

Madzia / Wieczna Tułaczka

 

***

Tu też jest fajnie:

Facebook   Instagram