PATOLOGICZNA MAJÓWKA: JAK ŁOIŁAM POŁUDNIOWĄ ŚCIANĘ GUBAŁÓWKI

 

PATOLOGICZNA MAJÓWKA – DZIEŃ II  (8.05.2016)

JAK ŁOIŁAM POŁUDNIOWĄ ŚCIANĘ GUBAŁÓWKI

Koniecznie przeczytaj część I, w przeciwnym razie nie ogarniesz co się tu wyprawia…

Podróż w spółce z wycieczką na Halę wykończyły nas do tego stopnia, że piwo weszło jak nóż w roztopione masło. Nie pamiętam, do której żeśmy urzędowali na kwaterze, aczkolwiek doskonale pamiętam moment przebudzenia i ten jęk zawodu na widok południowej godziny. A więc, nigdzie już nie zdołam wyciągnąć patoli w góry. W tym przeświadczeniu umocnił mnie charakterystyczny dźwięk uwalnianego kapselka. No tak, czy spodziewałam się czegoś innego? Pytanie do bólu retoryczne.

Plus był taki, że dysponowaliśmy pokaźnych rozmiarów tarasem i do pełnego majówkowego stereotypu brakowało nam tylko grilla z wonną kiełbą.

Niby sielaneczka, ktoś powie, fun od rana, zero ciśnienia, lenistwo – majówka doskonała. Ale ja jestem na takim etapie, że nie umiem bawić się wolną chwilą, nie na wyjeździe. Kotłuje się we mnie świadomość, że ja przecież chcę w góry, toć są na wyciągnięcie ręki i aż grzech nie korzystać! Tym większy, że przecież większość czasu spędzam 600 km od ziemi garbatej, zazwyczaj usychając z tęsknoty, za tym, co teraz topię w kolejnej butelczynie browara.

Uciszam ledwo słyszalny głosik, mamroczący coś pod kopułką, o tym, że to urlop Smilera, że my tu tylko dla towarzystwa, a nie od podejmowania decyzji i zasiadam do jednej z ulubionych rozrywek – przeglądania map.

Mamroczę coś pod niedźwiedzim nosem o możliwościach górskich wyryp na kolejne dni, przy okazji potajemnie szukając czegoś do wypełnienia dzisiejszego popołudnia. Może chociaż na Kopieniec z Nosalem? Syk kapselków z drugiej partii piwa właśnie przekreślił ten szczwany plan. Może chociaż Rusinowa z Gęsią? Eeee, przecież ostatnio zabraliśmy tam Werę, bez sensu. Mam! Mam coś co powierzchownie nasyci moje żądze, nie wyrywając jednocześnie patoli z majówkowego stanu.

– A co powiecie na piwko na Gubałówce?

– Piwko? Toć nie odmówim! 😀 A gdzie to jest?

– A niedaleko. Kawałek trzeba podejść, na górze jest bajzel straszny, kilka knajp, ale też piękna panorama na Zakopane i Tatry. Możemy sobie usiąść na piwko i popatrzeć na góry. Nic innego już i tak nie zdołamy zrobić, a chętnie wejdę na Gubałówkę, bo nie byłam tam 100 lat.

– Jak to na górze? To ile trzeba tam iść?

– Spokojnie, na szczyt jeździ kolejka, zawsze możemy podjechać pod to piwo…

Kłamstwo w żywe oczy! Tzn. kolejka istnieje, a owszem, ale w życiu nie miałam zamiaru z niej korzystać. Wejdziemy o własnych siłach, tyle że Smiler dowie się o tym później.

O 14.30 udało nam się opuścić kwaterę i dumnie przemaszerowaliśmy przez Krupówki. Przemilczałam fakt, że prężący się w tle biało-czerwony przekaźnik w zasadzie wyznacza nasz cel, że musimy pokonać 300 metrów różnicy wzniesień, co tak jakby przekreśla lajtowy spacerek, jaki wcześniej obiecałam.

Bo można się śmiać z Gubałówki, że nie honorna (bo nie jest), że brzydka (bo jest), że skomercjalizowana (oj bardzo), ale droga nań prowadząca wcale nie należy do najprzyjemniejszych w świecie. Jest prosto, jest banalnie, ale też śmiało pod górę i z łatwością można się w trakcie podchodzenia spocić i zasapać. Co też wszyscy żeśmy popełnili.

No ale miałam wielką chętkę na spacer, Tomek też, to żeśmy naściemniali Werci, że chwila moment i będziemy na gubałowskim grzbiecie. I kiedy „zobaczysz, będzie tylko trochę pod górę” przerodziło się w „ja pierdolę, ile jeszcze„, to wiedziałam, że nie obejdzie się bez małej aferki. Wera gotowa była zabić mnie wzrokiem, bo do czego to doszło, żeby tak się męczyć w drodze po piwo?

Zapewniłam, że warto się ociupinkę zmachać, że piwo będzie smakować jak żadne na tej majówce (myliłam się, inne okazało się lepsze), ale pod ciężarem spojrzenia umilkłam. Po prawdzie, sama miałam dosyć tego podejścia, bo cóż to za przyjemność łoić Gubałówkę? Ulga na widok zabudowań na szczycie była wyraźna u wszystkich. Tam każdy dostał co chciał, toteż humorki szybko powróciły na właściwe tory.

Suma sumarum wycieczka okazała się szalenie udana. To nic, że cel był tak naprawdę z dupy wzięty, w porównaniu z Kieżmarami, Szatanami i wysokogórskimi wschodami słońca prezentował się niczym Fiat na tle Camaro, ale zrobiłam wtedy bardzo ważną rzecz. W zasadzie dwie. Wyluzowałam się do tego stopnia, że nie żal było mi tego dnia (wierzcie, to był dla mnie wyczyn) i nie zajechałam Weroniki, prawie idealnie wpisując się w jej wizję udanego urlopu.

Ale co się odwlecze… Tak! Tak! Tak! Dobrze myślicie! Następny dzień będzie górski, z przygodami. Będzie pot, śnieg i łzy! 😀 I like it!

Pozdrawiam,

Madzia / Wieczna Tułaczka

 

***

Tu też jest fajnie:

Facebook   Instagram