POŻEGNANIE LATA, CZYLI KRAKÓW I SKAŁKI

 

Jednym ze sposobów na pokonanie górskiej frustracji jest oddalenie się od źródła zgryzoty. Czasem tak bywa, że góry nie odwzajemniają naszej ogromnej doń miłości: odstraszają posępnym mrokiem, strzelają pioruniaste fochy, szczelnie zasłaniają się ciemnymi chmurami i skrywają za ścianą deszczu. Po kilku nieudanych próbach przedarcia się przez ten gąszcz niesfornych warunków doszliśmy do wniosku, iż tatrzańskie wakacje trzeba skrócić. Serce bolało, wszak w umysłach tliła się nadzieja na fantastyczne wyrypy, jednak prawda była okrutna i obaliła wszelkie mrzonki o wysokogórskich planach: niezaprzeczalnie w najbliższych dniach miało padać. I to solidnie.

Przez kolejne desperackie próby osiągnięcia szczytów przeprowadziłam Was we wspominkowym wpisie „Czemu stolicę przeniesiono z Bukowiny do Krakowa”. Skoro już streściłam bukowińskie dykteryjki, to wypada pokazać co żeśmy zdziałali w tym Krakowie.

Pojechaliśmy tam głównie dla towarzystwa. Skoro nie można było chodzić po Tatrach, to po co wracać przedwcześnie do domu, skoro można zwalić się Januszowi na łeb i pobalować wspólnie kolejne dwa dni!

Do stolicy Małopolski przyjechaliśmy z rana. Janusz kazał nam się rozgościć na chacie, po czym czmychnął do pracy zostawiając nas samych. Po arcyciekawej aklimatyzacji (nie pytajcie) poszliśmy na spacer na Stare Miasto. Nie wiem czy fatum jakieś nad nami wisiało, czy żeśmy przywlekli deszcz spod samiuśkich Tater, ale ledwo zdążyliśmy obejść Rynek Główny, kiedy gruchnęło z nieba.

Nie było innej rady, trzeba było zastosować to samo lekarstwo co w Bukowinie. Piwo! 😉 Tym razem w cesarsko-królewskim stylu, bowiem wylądowaliśmy w knajpie C.K. Browar na Podwalu.

Po wyjściu z ciemnej piwiarni, która mieściła się w piwnicy jakiejś starej kamienicy okazało się, że na niebie świeci najprawdziwsze słońce! Wróciliśmy na Rynek, poszwendaliśmy się też troszkę po Kazimierzu, gdzie zjedliśmy pyszne zapiekanki (ja wybrałam oczywiście z oscypkiem). 😛

Następnie udaliśmy się nad Wisłę, żeby popatrzeć na Wawel. Takie to wszystko było leniwe, po łebkach, ale przyznam, że taki był plan. Część grupy lubi konkretne zwiedzanie, na które trzeba by przeznaczyć w Krakowie kilka dni, których przecież nie mieliśmy do dyspozycji.  Inni woleli przeznaczyć te kilka godzin na wałęsanie się po starówce bez ładu i składu, co też wprowadziliśmy w życie. Chociaż nie, jakiś ład był, bo Robert, który dosyć dobrze zna miasto, przyjął na bary rolę przewodnika i zdjął z nas obowiązek posiadania mapy.

Spacer, choć leniwy i tak nas umęczył. Koniecznym było uzupełnienie płynów, więc w tym celu udaliśmy się kładką im. Ojca Bernatka na Podgórze. Jak widać na zdjęciach ciemne chmury znów zawisły nad Krakowem, a nam z chmurzyskami kojarzyło się tylko piwo. Niestety, to jedna z naleciałości po bukowińskich wakacjach, która w tamtym okresie weszła nam w krew. Dosłownie i w przenośni. 😉 Mała dygresja: od tamtych wydarzeń minęło sporo czasu i wszelkie skojarzenia poszły w niepamięć, żeby nie było, że deszczowe Tatry zrobiły z nas alkoholików! 😉

O krakowskich wieczorach będę milczeć. Były rzutki, było piwo, niezdrowe przekąski, muzyka, a może i śpiew. Były rozmowy do białego rana, kupa śmiechu, ale to wszystko zostanie między nami.

Kolejnego dnia postanowiliśmy stłamsić tęsknotki za tatrzańskimi turniami poprzez szturm na ich namiastkę. W tym celu udaliśmy się do Doliny Będkowskiej, leżącej w Parku Krajobrazowym „Dolinki Krakowskie”. Kiedyś już ją zwiedzałam, podczas wycieczki po Jurze Krakowsko-Częstochowskiej, ale tylko z dołu i tak dawno temu, że ucieszyłam się na ponowne odwiedziny. I słusznie, bo nadal tam ładnie i uroczo. Janusz pozabierał śmieszne butki, zwoje lin, pełno szpeju, którego nie umiem nazwać i zarządził zdobywanie ścian. Z Gosią podziękowałyśmy za atrakcję: „No coś ty! Przecież my tam nie wejdziemy! Nie będziemy się błaźnić!” Zadowoliłyśmy się pączkami i browarkiem. Poza tym ja musiałam robić dokumentacyjne foty! 😛

 

Panowie poradzili sobie znakomicie, honor pań uratowała Dominika, która tego dnia towarzyszyła nam na skałkach. Oczywiście pozdrawiam! Ja nie czułam się na siłach do wspinaczki, wolałam robić za fotoreportera, natomiast Gosia pewnie teraz żałuje – jakiś czas temu ogarnął ją wspinaczkowy szał i trenuje sobie na ściankach. No ale skałki nie uciekną, pewnie będzie miała okazję sprawdzić się w terenie.

Tak oto prezentowała się końcówka naszego wyjazdu w Tatry: miejsko i wyżynnie jak na góry, co nie? 😉 Cała ta eskapada okazała się całkowicie odmienna i znacząco odbiegała od misternie ułożonych planów. No cóż, tak bywa. Bądź co bądź tatrzańskie wakacje zawsze należały do moich ulubionych. I tym razem było wyjątkowo, wspaniale i nader wesoło dzięki poznanym górskim ludkom. Mam nadzieję, że znów spotkamy się na szlaku, dla odmiany gdzieś wysoko, na graniach i szczytach! 

Pozdrawiam,

Madzia / Wieczna Tułaczka

 

***

Tu też jest fajnie:

Facebook   Instagram