TATRY – ZACHÓD SŁOŃCA NA SOLISKU I BURZA NA FURKOCIE

Po raz pierwszy życiu nie chciało mi się jechać w Tatry. BLUŹNIERSTWO! Takie niepodobne do mnie, a jednak padło. Mało tego, padło jawnie i oficjalnie na Fanpage’u, czym wywołało burze komentarzy: „jedź, nie marudź, zapierdzielaj” w opozycji do „odpocznij, zdrowie ważniejsze, powinnaś odsapnąć”. No faktycznie, byłam zmęczona i bardzo, baaaaardzooooo niewyspana. Przecież w nogach miałam Niżnie Rysy, Rysy, Sławkowski Szczyt, Kieżmarski, Rakuską Czubę, Baranie Rogi i pomniejsze spacerki nad Popradzki Staw czy po okolicy Smokowca, a liczne biwaki i dwie nocne podróże nie dały pożądanej regeneracji – ja już nie z tych najmłodszych, co to starcza im byle jaka kima i dalej w długą.

Tak więc byłam zmęczona. Ledwo ściągnęłam górskie ciuchy z suszarki, a znów musiałam je upychać do plecaka. Szczerze mówiąc nie miałam wątpliwości w stylu: jechać czy nie jechać. Wspomniany post na FB umieściłam z innego powodu – liczyłam na kilka motywacyjnych tekstów i kopa w dupę, by wreszcie zmusić się do pakowania. Była godzina 20.00, planowany wyjazd o 1.00, a ja nadal siedziałam z herbatką przed kompem. Na szczęście kop w dupę był solidny, za co serdecznie dziękuję. Kierowcę odesłałam na przymusową drzemkę, a sama przez kolejne godziny pakowałam graty na wyjazd.

Pisaliście, że mam jechać, natrzaskać całe zatrzęsienie zdjęć i koniecznie spisać kolejne relacje, żebyście mieli co czytać w długie jesienne wieczory. Proszę. Voilà! W zamian liczę na interakcję: komentarze, lajki, udostępnienia – jak widzicie mają moc sprawczą! 

Podróż nie przeszła gładko. Długi weekend sierpniowy właśnie się rozpoczynał, co uwidaczniało się we wzmożonym ruchu na Zakopiance. To nic, że zjechaliśmy z niej w Nowym Targu, omijając Zakopane szerokim łukiem – tam też były korki. W każdym razie nie pobiliśmy własnego rekordu, spędziliśmy „tylko” 11 godzin na trasie Bydgoszcz – Szczyrbskie Jezioro (przy wykorzystaniu A1 i A4)… Wrrr. Do tego przerwy na kawkę/herbatkę, zakupy… W pełnym rynsztunku wyruszyliśmy na szlak dopiero po 14.00.

Trochę późno, co nie? Owszem, ale nie dla kogoś kto zamierza spędzić nockę w górach. Mój szczwany plan zakładał spacer przez Dolinę Furkotną i biwak na Furkocie, oczywiście z pakietem zachód-wschód słońca, poranny spacerek na lajta (czyli bez plecaków) na Hruby Wierch, a później przetransportowanie się z całym dobytkiem na drugą stronę Doliny Młynickiej, czyli na Grań Baszt. Tam nocleg w bliskiej okolicy Szatana i zejście granią do Szczyrbskiego Jeziora. To była wersja optymistyczna, do realizacji przy optymalnych warunkach pogodowych.

W teorii wszystko się zgadzało – cztery prognozy, zero niemiłych niespodzianek. Niemniej jednak szydło szybko wyszło z wora. Akurat pokonywaliśmy dość stromy leśno-kosówkowy odcinek, kiedy z ciężkich chmur wiszących nad doliną zaczęło pomrukiwać. Nie zalałam się łzami z tego powodu. Byłam tak zmęczona i śpiąca, że nawet ucieszyła mnie opcja noclegu w schronisku. No bo o pójściu na Furkot w takich warunkach nie było mowy. Podejrzewałam, że burza przejdzie bokiem (jak to było pod Baranimi Rogami), ale gwarancji przecież nikt nie dawał! Zgodnie ustaliliśmy, że na dziś koniec harców i idziemy do Chaty pod Soliskiem, od której dzieliło nas jakieś 40 minut nerwowego i nieprzyjemnego spacerku. Chyba, że ktoś lubi ponaglające odgłosy burzy za plecami.

W schronisku echo. Kilka osób się pałętało, ale lekkie stroje wskazywały na kolejkowiczów. I faktycznie, zjedli coś, wypili i ekspresowo się zmyli. Ale żeby aż tak pusto było w środku sezonu??? Liczyłam na glebę za 8 euro, a tu psikus: „Mamy wolne pokoje. Wszystkie. Macie swoje śpiwory? To będzie 12 euro za osobę plus 1 euro opłaty klimatycznej”. Dostaliśmy bardzo ciasny pokoik z dwoma piętrowymi łóżkami. Łóóóóóóżkoooooo! Takich luksusów mój szczwany plan nie przewidywał! 😀 Tomek szarpnął się na jakieś piwko, a ja w drętwym otępieniu czekałam końca burzy. Nie padłam tylko dlatego, że chciałam ten dzień wycisnąć jak cytrynę, czytaj: podskoczyć na Skrajne Solisko, gdy tylko przestanie padać.

Rozpogodziło się na godzinę przed zachodem słońca. W sam raz. Ciężkie plecaki zostały pod kluczem, a my na lekko wdrapaliśmy się na wysokość 2093 m n.p.m. Ano właśnie tak! Niby ucieczka z pierwotnej trasy do schroniska, niby mały wypad na pobliski pagór, a koniec końców zdobyliśmy pokaźną wysokość, pokonując ponad 700 metrów przewyższenia.

Skrajne Solisko jest troszkę zapomniane przez polskich turystów, za to tłumnie odwiedzane przez Słowaków, głównie tych korzystających z kolejki. I jakby nie patrzeć, to jedyny szczyt w tej części Tatr (jakże pięknej) dostępny szlakiem turystycznym!

Widoki ze szczytu nie powalają na kolana, ale też nie należą do najgorszych. Po lewej stronie widzimy otoczenie Doliny Furkotnej oraz wybijający się Krywań, przed nami wyrasta dalsza część Grani Soliska, po prawej Dolina Młynicka z piękną Granią Baszt. Dobra widoczność gwarantuje szeroką panoramę Tatr Niżnich. Ja się miło rozczarowałam tym miejscem. Być może uroku dodało rumieniące się niebo, a może urzekła mnie wyraźnie wydeptana ściecha biegnąca ku soliskowym szczytom? Jednego odżałować nie mogłam – że robi się już ciemno i nie ma sensu pchać się wyżej. Może kiedyś, może kiedyś. 

Noc minęła zdecydowanie zbyt szybko. Machnęliśmy ręką na wschód słońca (w schroniskowym łóżku człowiek strasznie się rozleniwia), przecież w dolinie i tak nie będzie zjawiskowy. Tak sobie wmówiliśmy. Opuściliśmy schronisko o 6.30 i już po chwili zameldowaliśmy się na rozstaju szlaków w Dolinie Furkotnej, gdzie czekał na nas śmigły młodzieniec. Jegomość z małym plecaczkiem, w sportowym obuwiu i z umięśnioną łydką szybko pokonał niebieski szlak ze Szczyrbskiego Jeziora, minął schronisko w momencie kiedy zaspani właziliśmy na niebieską ścieżkę i szybko zniknął nam z oczu. Teraz czekał pod szlakowskazem i niepewnie rozglądał się wokół.

To był Słowak i chciał na Krywań. Niestety nie miał mapy, wiedział tylko, że na Krywań prowadzi niebieski szlak. Owszem, ale startując w Szczyrbskim Jeziorze należy pokonać fragment czerwono znakowanej Tatrzańskiej Magistrali i dopiero potem odbić na właściwy szlak. No a chłopak już nad jeziorem wpakował się na niebieską ścieżkę, która dowiodła go najpierw do Chaty pod Soliskiem a następnie do Doliny Furkotnej, gdzie natrafił na żółty szlak i zgłupiał. Hej, zabranie mapy nie boli!! 😀 Objaśniliśmy mu pomyłkę, pokazaliśmy odpowiedni fragment mapy. Młodzieniec podziękował, zerknął na zegarek i w ekspresowym tempie pomknął w dół doliny. Przy tej kondycji pewnie by dał radę, choć całkiem możliwe, że warunki go przestraszyły i przepędziły spod upragnionego celu. W całej okolicy źle się zadziało, ale o tym za chwilę.

Najpierw przeprowadzę Cię przez Dolinę Furkotną. Nie ma lekko, hehe. Upał robi się nieznośny, szlak bez litości wspina się na próg, na plecach ciąży wypchany wór z żarciem na 3 dni i całym tym majdanem ułatwiającym biwak na skalnym łonie. 

Wokół jest pięknie i pusto. Dolina Furkotna częściej służy schodzącym z Bystrej Ławki, niż tym podchodzącym, więc wczesna godzina gwarantuje spokój i to wspaniałe uczucie, jakoby cała dolina należała wyłącznie do ciebie.

Dolina Furkotna słynie ze stawów. Małe Stawki (położone w dolnej części doliny) nie robią większego wrażenia, ale te większe są smakowitym kąskiem dla fanów surowych, kamiennych krajobrazów. Mają nieco przydługie nazwy (dopiski „niżni” i „wyżni” lekko psują klimat), ale można wybaczyć tą nadgorliwość. Pierwszy z nich to Wielki Staw Furkotny Niżni, cudnie położony w dzikiej kotlinie. Dla lepszych widoków zboczyliśmy delikatnie ze ścieżki i umościliśmy na jednym z wielkich bloków skalnych. Takie okoliczności przyrody towarzyszyły nam podczas popasu:

Po pokonaniu kolejnego progu doliny otwierają się widoki na Wielki Staw Furkotny Wyżni. Co ciekawe, jest to najwyżej położony staw (2157 m) ze wszystkich większych jezior tatrzańskich. Wysokość doprawdy imponująca, ale w pełni do ogarnięcia z wyższej perspektywy, np. z Furkotu na który zmierzamy.

Powyżej stawu szlak nabiera rozpędu i coraz śmielej pnie się ku Bystrej Ławce. Właśnie gdzieś tam odbija stara ścieżka prowadząca na Bystry Przechód i dalej na Furkot, ale na mur beton zapomniałam o tym, że ja tu chcę szczyt zdobywać, a nie jakieś przełęcze i grzecznie poprowadziłam Tomka na samiuśką Ławkę. No tak, zdarza się najlepszym. 😉

Bystrą Ławkę właśnie pokonywali turyści zmierzający od strony  Doliny Młynickiej i to uświadomiło mi, że się zapędziłam. Ja nie tutaj chciałam… Cofać się do ścieżki nie miałam najmniejszego zamiaru, za dużo ciężko zdobytej wysokości by się straciło. Zeszliśmy z obłańcuchowanej części i zlustrowaliśmy zbocze w poszukiwaniu dogodnego wejścia: tu za trudno, ten żleb za stromy, tym da radę.

Bystra Ławka. Pan się cieszy, a do mnie właśnie dotarło, że się zapędziłam 😉

Wbiliśmy się w mały żleb, trochę stromy i sypki, ale już po chwili ukazała się kopuła szczytowa Furkotu. Taki niepozorny szczyt, słabiutko wyróżniający się z masywu Hrubego Wierchu, a jednak może pochwalić się wysokością 2405 m n.p.m.

A jakie panoramy rozciągają się z Furkotu! Furkotne Stawy leżące pomiędzy Granią Soliska a Ostrą i Liptowskimi Turniami, Dolina Niewcyrka a nad nią Ramię Krywania, cielsko Hrubego, Szczyrbski Szczyt górujący nad Kolistym i Capim Stawem, Grań Baszt, a w oddali tatrzańskie kolosy: Mięguszowieckie, Lodowy, Rysy, Wysoka, Łomnica, Gerlach…

Jak to po słowackiej stronie Tatr bywa, znakowany szlak zgrabnie omija Furkotny Szczyt, tak łatwo i szybko dostępny z Bystrego Przechodu (żółte znaki doprowadzają tylko do Bystrej Ławki), toteż Furkot zdobywa się na własną odpowiedzialność pod groźbą mandatu. Eh, ci Słowacy, najchętniej udostępniliby tylko drogi do schronisk…

Furkot Furkotem, ale naszym celem był Grubcio, czyli Hruby Wierch. Tam jest nieco trudniej, więc chcieliśmy iść bez plecaków – takie bambaryły tylko by przeszkadzały. Trochę martwiły nas ciemne chmury, ale była dopiero10.40… Zastanawialiśmy się czy iść czy odpuścić, obserwując jednocześnie zmagania jakiejś parki, która właśnie gramoliła się na szczyt Hrubego. Przecież nie będzie burzy o tak wczesnej porze! Co najwyżej trochę popada i tyle.

Właśnie rozglądaliśmy się za miejscem, gdzie można by było upchnąć plecaki, kiedy rozległ się grzmot. Zbyt bliski i zbyt głośny, by nie wywołać przerażenia.

– O matko z córką! Burza! A my na wysokości 2400!

– Trochę lipa…

– A czaisz jakbyśmy wyszli o wschodzie słońca, jak zamierzaliśmy, to teraz byśmy byli na Hrubym!

– Weź nic nie mów! Ale spokojnie, może przejdzie bokiem i nie będzie tak źle.

Z Furkotu zeszliśmy na stronę Doliny Młynickiej. Przez jakiś czas nie burkało i rzeczywiście uwierzyłam, że nam się upiekło, burza przejdzie bokiem, a my spokojnie zwiedzimy Dolinę Młynicką. Uwierzyłam do tego stopnia (o ja naiwna!), że gdy dotarliśmy do miejsca, w którym nasza ścieżka łączy się ze znakowanym szlakiem, podbiegłam do żlebu opadającego z Bystrej Ławki, obadałam szlak i porobiłam zdjęcia do opisu na bloga

Ledwo wróciłam do Tomka, gdy jebło tak, że serce zamarło mi na dłuższą chwilę. Tuż obok, nad Szczyrskim Szczytem! Kolana ugięły się pode mną, bo należę do osób, które nie lubią burzy, czują się nieswojo w towarzystwie piorunów i lękają się rozdzierających niebo grzmotów. A tu takie coś tuż nad głowami… Regularna burza rozpętała się w ułamku sekundy. Towarzyszyła jej się ulewa, która po chwili przerodziła się w bolesne gradobicie.

Zrobiłam coś najgorszego, na co mogłam wpaść. Wpadłam w panikę. Szybko schowałam aparat do plecaka, przykryłam go kaskiem, zaciągnęłam wora i na tym skończyło się logiczne myślenie. Została pustka we łbie, co jakiś czas wypierana prze chaos, dla odmiany. Próbowałam przywołać w pamięci zasady, jakieś wytyczne co do prawidłowego zachowania podczas burzy, ale stres zrobił swoje. Uciekaj z grani/szczytu, unikaj odsłoniętych przestrzeni, oddal się od cieków wodnych, nie opieraj się o skały, oddal się od metalowych ułatwień. No ok., zwiałam spod tej grani niżej, ale tam wcale nie czułam się bezpiecznie. Woda zalewała każdy centymetr kwadratowy każdej skały wokół. Przecież jak jebnie gdzieś obok, to i mnie porazi! To może się odizolować od podłoża i przykucnąć na plecaku? No ale czyż schodząc z grani nie wpakowałam się w otwartą przestrzeń i nie wystawiłam jako cel? To może się schować? Za bardzo nie ma gdzie… Pod każdym większym głazem ktoś siedzi (całe zatrzęsienie ludzi było wtedy w Dolinie Młynickiej), zresztą mało szczęśliwie, bo na wystające nogi leje się woda… Stać tak jak kołek i czekać końca katorgi? Jeszcze czego!

Teraz, siedząc spokojnie przed kompem, wiem co powinnam uczynić. Nie znalazłszy bezpiecznego schronienia powinnam zająć sobie miejscówkę w miarę możliwości oddaloną od cieków wodnych (choć twierdzę, że tam wtedy takich nie było) oraz skał, kucnąć na plecaku albo karimacie i nie posrać się (w jakże sprzyjającej ku temu pozycji) ze strachu. Z tym, że to była moja pierwsza burza w górach, bardzo silna i hulająca tuż nad głową. W efekcie stres pogonił mój płochliwy tyłek i w piorunującym tempie zwiewałam na otwartej przestrzeni w niższe części doliny.  

Skoro to piszę, to wiesz, że koniec końców uniknęłam „pieszczotliwego” spotkania z piorunem, co było wynikiem bardziej szczęścia jak rozumu. Liczę na to, że następnym razem uda mi się nie spanikować, zachować zgodnie z wytycznymi, tfu! Liczę, że więcej na taką burzę nie trafię! 

Zdjęć z tej nieszczęsnej nawałnicy nie mam, ale pokrótce opiszę jak to wyglądało. Pomnóż moje słowa x2 i wyjdzie miarodajna wizualizacja w głowie. A było to tak. Kolejne grzmoty rozdzierały powietrze, przyprawiając o palpitacje serca i nadwyrężając bębenki. Pioruny raz po raz waliły w skały w otoczeniu Szczyrbskiego Szczytu. Gradowe kule wielkości paznokci boleśnie odbijały się od ciała, po czym lądowały między skałami, stwarzając pozory zimowej aury. Ulewa była tak potężna, że woda zalała dosłownie wszystko: w ciągu paru minut na Grani Baszt utworzyły się cztery wielkie wodospady (ilość spływającej żlebami wody była wprost niewiarygodna!), pod nogami przewalały się strumienie, które z łatwością wdzierały się do butów, ciekło zewsząd i bardzo skrupulatnie z każdej skały… Jakby tak trzasnęło w dno doliny, to popieściłoby wszystkich równo. Nie muszę chyba dodawać, że moje goreteksowe buty o kant dupy można było rozbić – chlupało w nich, aż miło. Zresztą kit z butami, wszystko zgodnie i jednakowo było przemoczone, a na tamten czas to martwiłam się o własne życie. Serio. Bo nawet gdyby piorun mnie nie dziabnął, to było bardzo prawdopodobne, że obije sobie mordę uciekając w popłochu podczas tej pizgawicy. Aż dziwię, się, że tylko raz upadłam. I to niegroźnie.

Więcej strachu zafundował Tomek. Między kolejnymi grzmotami usłyszałam stłumione „Ała!”. Odwracam się i widzę, że leży, a prawa noga, dziwnie wykręcona, utknęła w szczelinie pomiędzy skałami. No nie! Na pewno złamał nogę! Jakimś cudem skończyło się tylko na zadrapaniach. Uff! Ledwie co wizualizowałam sobie jak ekipa ratowników znosi Tomka na noszach, kiedy w dolinie rozległ się ryk śmigłowca.

– Ratownicy lecą!

– Cholera, pewnie ktoś z pioruna oberwał…

– Matko jedyna, co tu się dzieje… Chce już być w dole!!

– Ja też. Ale nam nic się nie stanie. Będzie dobrze!

– No oby…

Ratownicy desantowali się na Grani Baszt, tam gdzie woda praktycznie przelewała się przez grań. Pewnie ktoś wywinął niezłego orła na tej ślizgawicy, albo zwyczajnie utknął i nie dał rady przekroczyć rwącej na potęgę wody. Grzmoty, grad, ulewa, ratownicy – to wciąż za mało atrakcji na jeden raz. Pewnie dlatego nadzialiśmy się na taki obrazek: na środku zalanej skały klęczał jakiś facet. Gorliwie się modlił… Może przestraszył się bardziej ode mnie, może uwierzył, że oto nadeszła apokalipsa, może uznał, że pora wyprosić Boga o spokój dla dobra turystów. Tego nie wiem, ale taka sytuacja wyglądała jakoś tak… ostatecznie.

Śmigło raz jeszcze zawitało nad Młynicką Doliną – tym razem zabierali ludzi z Grani Baszt. My w tym czasie walczyliśmy z progiem, z którego spada wodospad Skok, piekielnie nieprzyjemnym w tych okolicznościach. Na szczęście im niżej byliśmy, tym więcej spokoju wlewało się do naszych umysłów. Burza wciąż szalała, ale zdawało się, że kierowała się w stronę Krywania. Teraz tam będą się z nią użerać… Wkrótce weszliśmy do upragnionego lasu i już bez szalejących emocji kontynuowaliśmy zejście do Szczyrbskiego Jeziora. Jak dobrze, że suche i ciepłe autko czekało na parkingu!

Na koniec obgadaliśmy tą feralną wycieczkę, która na pierwszy rzut oka zdawała się pechowa, ale po bliższych oględzinach pojęliśmy, że wszystko skończyło się dla nas wyjątkowo szczęśliwie. Bo gdyby wszystko poszło zgodnie z planem, gdybyśmy spędzili noc na Furkocie, to podczas wyjątkowo nieprzyjemnej burzy bylibyśmy na Szatanie… Bolałoby. Ze żlebów dosłownie spływały rzeki odcinające możliwość ucieczki z grani, a pomoc ratowników kosztowałaby krocie… Brrr. Tym razem dobrze się stało, że wyszło jak wyszło. Nie padł Hruby, nie padł Szatan, nie było biwaków, wschodów i zachodów słońca, ale dzięki temu nie znaleźliśmy się w tragicznej sytuacji. Lucky for us!

Już na kwaterze w Nowej Leśnej dotarła do nas przykra informacja. Jeden z turystów został uderzony piorunem na Krywaniu. Został w ciężkim stanie przewieziony do szpitala… Oby się z tego wylizał.

Jak wspominałam, to była moja pierwsza burza wysoko w górach (i od razu z rozmachem!), więc może jestem niedoświadczona, ciemna w temacie i zbyt obsrana, by na trzeźwo ogarnąć pewien proceder. Liczę, że wypowiecie się na ten temat. Mianowicie: zaszokował mnie fakt, iż spora część ludzi (naprawdę duża) miała burzę głęboko w poważaniu i szła do góry w zaparte. Dreptali ci turyści dalej na Bystrą Ławkę, na te łańcuchy, na grań… Może ja zwykła fujara jestem, tchórzliwa trzęsidupa, co po byle grzmocie pryska z prędkością światła?

Wiele chojrackich wpisów wysypało się też na pewnej tatrzańskiej grupie internetowej: „Straszna burza była, ale ja tam się nie dałem i szedłem dalej na Rysy”, „Zdobyłam Świnicę mimo nawałnicy. Trochę strasznie było, ale dałam radę”, a w odpowiedzi: „Wow! Fajnie, że tak w trakcie burzy nie speniałeś i dalej na Rysy pociągnąłeś. Gratuluję odwagi!”. Really? A nie powinno być: „Gratuluję głupoty”? Od kiedy łażenie z łańcuchami pod obstrzałem piorunów to coś fajnego? Serio pytam, bo może jestem do tyłu i coś mi umknęło. A może też masz górską burzę na koncie? Chętnie poczytam historie tych, co w te pędy zwiewają poganiani piorunami (chyba nie ja jedna boję się burzy?) i tych, co zachowują się nieco bardziej racjonalnie i tych chojraków też. Czekam. 🙂

OPIS SZLAKU NA BYSTRĄ ŁAWKĘ I FURKOT

Pozdrawiam,

Madzia / Wieczna Tułaczka

 

***

Tu też jest fajnie:

Facebook  Instagram