TATRY: Ciężka Dolina, ciężko to widzę…

Wieczorna integracja poszła nam wyśmienicie, za to poranne wstawanie już nie bardzo… Planów na ten dzień było tyle, że zabijcie mnie, ale choćbym pękła nie wymienię nawet połowy. Po głowie chodzi mi rozstrzał od Tatr Bielskich przez Niżnie Rysy po jaskinie w Dolinie Kościeliskiej. Hmmm. Fakt jest taki, że stawiliśmy się na Łysej Polanie blisko godziny 9.00, co samo w sobie jest skandaliczne, a jak dodać do tego prognozowane burze, to robi się wręcz nagannie, zwłaszcza, iż koniec końców za cel obraliśmy sobie Młynarza. Byłam dosyć oporna, bo nie wierzyłam w powodzenie akcji, ufałam prognozom i oczekiwałam piorunów. Eh, gdyby człowiek wiedział co się stanie to podjąłby inną decyzję, ale o tym później.

Początek wędrówki to lajcik, był czas na uzupełnianie płynów w organizmie, zatem poranny „foszek” szybko minął. 😉 Dolina Białki, choć słodka i urocza, wlecze się niemiłosiernie, w rezultacie jej dolne partie są niemal płaskie, a wytyczony szlak szeroki. Szliśmy sobie wzdłuż potoku Białki w systemie trójkowym, od czasu do czasu pozwalając na małe przetasowania. Czasem ktoś wyciągał aparat i coś pstryknął. Na Polanie Białej Wody wszyscy pstrykali. Udało nam się nawet dorwać przypadkowe osoby (pozdrawiam jeśli tu trafiły), dzięki czemu mamy grupen foto:

Po niedługim czasie dotarliśmy do mostku wiszącego nad miejscem, gdzie Rybi Potok i Biała Woda łączą się dając początek Białce. Tutaj właśnie weszliśmy w interesującą nas krainę – Dolinę Białej Wody. Po około 2 godzinach od Łysej Polany licząc, zjawiliśmy się na Polanie pod Wysoką, słynącej z ciekawych widoczków oraz jeszcze ciekawszego rozwidlenia: niebieskie znaki biegną dalej na Polski Grzebień, a niewidoczne znaki prowadzą do Tatrzańskiego Raju. 😉 Notabene, ścieżyna nieoznakowana wygląda na bardziej uczęszczaną i rozdeptaną od tej oficjalnej. 😛 Oczywiście wybraliśmy raj.

Na taternickie obozowisko ledwo patrzymy, przekraczamy Białą Wodę i i zaczynamy strome podejście na próg Ciężkiej Doliny. Ścieżka jest elegancko wydeptana, zdaje się, że nawet wyłożona kamieniami – szczerze mnie to wtedy zdziwiło, bo jednak spodziewałam się większej dziczy i większego kombinowania, a nad Ciężki Staw dotarliśmy jak po sznurku. Orientacyjnie pikuś, ale chora bym była, gdybym nie wspomniała o morderczym tempie. 😉 A bo chmury ciemnieją, a bo późno straszliwie, a bo daleko (czytaj: wysoko) jeszcze… Wszystko się zgadzało, co racja to racja, aczkolwiek część płuc zostawiłam na Mięguszu Czarnym, więc gonitwa tym cholernie stromym progiem wśród kosówek była lekko mówiąc ciężka. 😛 Ot takie podejście nad Czarny Staw pod Rysami, z tym że ok. 4 razy dłuższe! 

A oto widoczki z tego odcinka:

Otoczenie Ciężkiego Stawu wywarło odpowiednie wrażenie i przytłumiło jakiekolwiek zalążki marudzenia. Są w życiu chwile, kiedy trzeba zamknąć jadaczkę i pocykać fotki! Nie, no coś jednak muszę napomknąć. 😉 Idealnie nie było, ale to za sprawą pomrukiwań naszej kochanej Matki Natury… Gdzieś tam grzmiało, możliwe, że od strony Młynarza, bo grupa podjęła ciężką (jak przystało na tę dolinę) decyzję o pozostawieniu góry w spokoju i udaniu się w zastępstwie nad Zmarzły Staw pod Wysoką. Później się okazało, że ta sama burza, tutaj niegroźna, nad Zakopanem i w polskiej części Tatr wywołała niemałe spustoszenie…

Trochę skakania po głazach i kamlotach wszelakich, odrobina chlupania w rozmokniętej trawie, szczypta ślizgania się po piargach i oto stanęliśmy na progu cudowności w czystej postaci. Wspaniałość ta, rzadko naruszana przez piechurów, wykazała się sporą dozą nieśmiałości, skrywając swe atrybuty pod chmurną kołderką. W mordę jeża nietoperza, nie wierzę, że napisałam to zdanie!! 😀 Zostawię je tu z premedytacją – niech mi ciąży niczym okruszek na krawędzi ekranu (tak, jadłam ciasteczka przy laptopie pisząc ten tekst). 😉

Wróćmy na ziemię, a może do raju. Grupka rozpierzchła się nad brzegiem Zmarzłego Stawu i poczęła focić szaleńczo. Efekty:

Wyznam, iż największy fotograf z nas 😉 nie wytrzymał swojego geniuszu i wlazł do koliby: ” Sześć osób wejdzie tu spokojnie, mówię wam!”. W jego ślad inni pchać się poczęli, więc nic dziwnego, że zrobiło się nawet romantycznie… 😉

Pierwsze krople deszczu przekonały nas do pochowania fotopstrykaczy, drugie wymusiły założenie worów na grzbiety i plecaki. Co tu dużo gadać, jednak pier***ło z tych chmur, trza się było zawijać zurück. Szło nam sprawnie, prawie jednym ciągiem doszliśmy do Polany pod Wysoką. Nie licząc spektakularnego orła jakiego wywinęłam na kamlotach zatopionych w potoku – jako że skończyło się bez kąpieli i uszkodzenia aparatu, za to na efektownym półszpagacie – otrzymałam 9,5 punktów na 10! 😀

Dla ostudzenia emocji (tak naprawdę nie chciało nam się moknąć) rozsiedliśmy się pod taternicką altanką, w samym środeczku obozowiska. Głupoty nas się imały chyba z półtorej godziny, jednakże w końcu ruszyliśmy kuperki, by usadowić je dla odmiany na Polanie Białej Wody. Tym razem mieliśmy dobry powód – wyszło słońce, trza focić! I pogdybać o podjętych tego dnia decyzjach: gdybyśmy skorzystały z Gosią z gościny w kolebie, gdybyśmy przeczekali tę godzinkę u góry zamiast w taborze. Eh! Przecież dałoby radę wskoczyć na tego Młynarza, może i nie byłoby potem czasu na „tatry zapuszkowane”, ale moglibyśmy zapisać drugi szczyt do naszej żenująco krótkiej listy zrealizowanych celów tego lata… Ale my, jak na „doliniarzy” przystało, błąkaliśmy się od stawu do stawu, od polany do polany – żadna dolina nam nie straszna, hej! – chciało by się rzewnie zanucić 😉

PS. Po powrocie do domu doczytałam, że Młynarz jest ostoją niedźwiedzi. Słyszysz Gosia? Może i dobrze, że zostaliśmy tego dnia w dolinach… 😉