TATRY: CZERWONA ŁAWKA

Szalejące burze i wiszące nad Tatrami ciemne chmury mocno namieszały w planach. Kończysta zamieniła się w Słowacki Raj, a Wysoka w turystyczną wycieczkę po Spiszu. Bieganie po drabinkach oraz zwiedzanie Spiskiego Zamku, Spiskiego Podgrodzia i Lewoczy było miłym  przerywnikiem, ale dość już miałam tych wszystkich stupaczków i spacerowania po zadupiastych uliczkach. Do cholery, ja tu Tatry przyjechałam zdobywać! Me serce rwało do granitu!

Kolejny dzień zapowiadał się znośne. Z każdą godziną chmur miało przybywać, ale generalnie mogło się to skończyć raczej deszczem – ewentualnymi piorunami straszył tylko serwis pogodowy. No i przy dobrych wiatrach chciałam z tych warunków wycisnąć Jaworowy Wierch, od dawna plączący się pod kopułką. Szczyt został wytypowany po bardzo wnikliwej analizie, bowiem potrzebowałam celu zlokalizowanego w pobliżu schroniska (by w razie burzy mieć się gdzie ewakuować) oraz przekonującego planu awaryjnego na podlejsze warunki. W rezerwie mogła znaleźć się tylko Czerwona Ławka, wszak to ze szlaku na tę przełęcz zbacza nieznakowana dróżka na Jaworowy. Pogoda miała zdecydować za nas. Cokolwiek by nie padło, dla obojga będzie to nowość. No i fajnie.

Tak czy siak, trzeba było zacząć od przemierzenia Doliny Staroleśnej i dotarcia do Zbójnickiej Chaty. Od razu przyznam, że to mój debiut w tym rejonie, bardzo fortunny zresztą, zważywszy na pełną lampę i stuprocentową widoczność. Mogłam bez ograniczeń wymacać wzrokiem wszystkie ściany, żleby, szczyty i robiłam to z nieukrywaną przyjemnością. Zaprawdę powiadam Wam: Staroleśna Dolina warta jest grzechu.

Ledwo na horyzoncie pojawiło się schronisko, a jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki poczęły zbierać się gęste chmury. Jak na Tatry przystało – w ekspresowym tempie. Typowe. Za to dźwięki rozlegające się wokół schroniska były dość egzotyczne. No bo któż utożsamia tatrzańskie turnie z rykiem odkurzacza? Cóż począć, akurat trafiliśmy na wielkie sprzątanie… Brakło sumienia, by przeciskać się obok sprzątającej pani i pchać się  w buciorach do środka, zatem schroniska nie udało się zwiedzić. Ale to nic. I tak mieliśmy ochotę zjeść drugie śniadanie na świeżym powietrzu.

A byliśmy przygotowani… Niczym ruscy włóczykije. Pożyczona, postkomunistyczna kuchenka + domowy garnuszek bez pokrywki = wrzątek w zawrotnym czasie piętnastu minut. Sprzęt nieco szuszwolski, więc muszę w końcu zainwestować w godne Wiecznej Tułaczki gary. 

Po spałaszowaniu kanapek i wypiciu długo wyczekiwanej herbatki trzeba było spojrzeć prawdzie w oczy i uczciwie przyznać, że z Jawora to nic dzisiaj nie będzie. Podczas popasu chmury opadły tak nisko, że na jakiekolwiek widoki szans nie było. A mnie na pełnej panoramie ze szczytu zależało szczególnie. Na dodatek mleko gęstniało i miałam obawy, że w takich warunkach łatwo będzie coś poplątać i zagubić się w masywie Jaworowego, gdzie nie brakuje przecież trudniejszych i eksponowanych miejsc.

Niech będzie Czerwona Ławka. Ciekawił mnie ten szlak, opiewany jako najtrudniejszy w Tatrach Słowackich. Po zdjęciach na Internetach śmiałam wątpić w tą opinię, raczej tym mianem określiłabym graniowy szlak w Tatrach Zachodnich. Tak czy inaczej stałam właśnie przed okazją wyrobienia sobie własnego zdania.

Acha! Najważniejsza uwaga. Żółty szlak na Czerwona Ławkę kiedyś był jednokierunkowy, możliwy do przejścia tylko w odwrotnym kierunku, a więc z Doliny Pięciu Stawów Spiskich do Staroleśnej. Od 2013 możliwe jest przejście w obu kierunkach, a przypominam o tym nie bez przyczyny, bowiem pewna Słowaczka skręciła mi małą awanturkę. O tym za chwilę.

Pierwszy odcinek szlaku jest łatwiutki, ot kolejna znakowana ścieżka wyłożona kamiennymi stopniami i nie wyróżniająca się niczym szczególnym. Jako że umysł nie mógł zająć się przyswajaniem widoków (a szkoda, podejrzewam, że te na otoczenie Staroleśnej Doliny są całkiem przyjemne, choć gwarancji oczywiście dać nie mogę), to zajął się głupotami. I to na pełnych obrotach. Napotkane gówno z wibramem trafiło na dobry grunt. 😀 Nikt na Tatromaniakach nie zarzuciłby mu braku przygotowania do górskich wędrówek. 😀

Śmichy-chichy skończyły się w bliskiej okolicy Czerwonej Ławki, tam gdzie zaczęły się decydujące fragmenty szlaku. Spora stromizna i zalegające na niej piargi wymagały zwiększonej czujności. Na przełęcz wyprowadzają rdzawe półki i skałki (dające nazwę przełęczy) ubezpieczone łańcuchami oraz klamrami, nie sprawiające jednak większych problemów. 

Podejście od strony Zbójnickiej Chaty okazało się całkiem znośne i absolutnie nie przystające do hasła „najtrudniejszy szlak w Tatrach Słowackich”. No ale wyroku jeszcze nie wydałam, wiedząc, że najbardziej wymagające fragmenty leżą po stronie Terinki.

I tu przypominam o dwukierunkowości szlaku. Drugi ciąg łańcuchów bynajmniej nie powstał dla wygody podchodzących turystów, ani po to by rozładować korki, a po to by umożliwić przejście w dwóch kierunkach. Jak to działa w praktyce? Ano tak, że praktycznie wszyscy idący ze Spiskiej Piątki rozłażą się po całej szerokości stromej ściany i czepiają obu ciągów żelaznych ułatwień.

Obowiązuje zasada ruchu prawostronnego, tak jak w ruchu drogowym. Tyle, że mój pas był wciąż zajęty, a pielgrzymki ludzi wchodzących „pod prąd” nie miały końca. W rezultacie utknęłam na przełęczy na dobre 30 minut. W takiej samej sytuacji znalazł się starszy Słowak, który cierpliwie tłumaczył wchodzącym, że wspinają się po złej stronie, że powinni trzymać się swojej prawej strony. Co z tego? Skoro Ci w dole nie słyszeli i całymi chmarami szturmowali obie ścieżki?

W końcu żeśmy stracili cierpliwość i wbiliśmy się na lewy ciąg, wykorzystując chwilowy przestój. Tam, gdzie się dało olewaliśmy ułatwienia, ale i tak doszło do kilku nieprzyjemnych mijanek i wysłuchiwania docinek, że jesteśmy na jednokierunkowym szlaku. Po wytłumaczeniu 10 razy z rzędu, że jednak szlak jest dwukierunkowy, a ludzie idący z dołu zajmują linię służącą do schodzenia straciłam cierpliwość. Ale to nic w porównaniu z jedną taką, co to wyprowadziła mnie z równowagi dość konkretnie i do karczemnej bitki nie doszło tylko dlatego, że nie umiałam po słowacku powiedzieć jej tego, co miałam na języku.

W trakcie schodzenia drabinką złożoną z klamer usłyszałam jakieś krzyki. Ze słowackiego bełkotu wyłowiłam hasła „szlak jednokierunkowy”, „tu nie wolno”, „zadzwonię po TANAP”, „mandat”, „idiotka” i takie tam. Zeszłam do poziomu pani i mówię, że to szlak dwukierunkowy, a schodzę tą stroną, bo druga ścieżka (łatwiejsza i może dlatego) jest wciąż zajęta przez wchodzących. No to w zamian słyszę kolejne inwektywy i że tu nie wolno. Na moje, że wolno, słyszę agresywne, że nie wolno na pewno, że przed wyjściem ona sprawdzała i na 100% nie wolno. Jak mnie to rozeźliło!!! Tak bezczelnego kłamstwa nie „zniesłam”. Odpyskowałam, że kłamie w żywe oczy, bo gdyby sprawdzała to by nie gadała głupot, że skoro szlak jest jednokierunkowy, to jakim cudem pod Zbójnicką Chatą drogowskaz wskazuje drogę na Czerwoną Ławkę, że tu i teraz niech dzwoni do któregokolwiek schroniska albo informacji turystycznej i się zapyta jak jest naprawdę i tak w ogóle dopiero się rozkręcałam, kiedy Tomek pociągnął mnie za rękę i rzekł: „zostaw głupią babę i tak jej nie przetłumaczysz”. Fakt. 

Im niżej schodziliśmy, tym zbocze traciło na urwistości. Wkrótce szlak zyskał bardziej tradycyjny charakter, tj. ścieżki zasłanej rumoszem, która w pobliżu stawów przybrała formę kamiennych stopni.

Trochę liczyłam, że w Pięciu Stawach Spiskich będzie bardziej widokowo, że chmury coś tam odsłonią, ale nic z tego. Przy zejściu z Baranich Rogów widok na dolinę był obłędny i ciekawa byłam jak prezentuje się z przeciwległej strony. Tym razem nie zaspokoiłam ciekawości.

Widoki nie nasyciły mojego zachłannego ja, za to spotkałam lisa Witalisa, stałego bywalca spiskiego pojezierza, który chyba żyje z ofiarności turystów. Częstotliwość jego wizyt pod Terinką i zachowanie nasuwające skojarzenia z psim pupilem a nie dzikim (jak by nie było) zwierzem, świadczą o jego turystycznej diecie. Przyjdzie zima, dolina opustoszeje i bidak nie będzie umiał zadbać o siebie – dlatego nie powinno karmić się dzikich zwierząt! Tak tylko przypominam tę starą prawdę, bo kilka osób rzucało mu pod nogi bułki, kanapki, paluszki, ciasteczka i inne cuda rodem z tatrzańskiego lasu.

Pogoda była licha, turystów mniej niż zazwyczaj, zatem udało się zagarnąć terinkowy kawałek podłogi na potrzeby popasu. Po napełnieniu brzuszka pozostała jedna formalność – zejście Doliną Małej Zimnej Wody na Hrebienok i dalej do Starego Smokowca.

JAK TO JEST Z TĄ TRUDNOŚCIĄ SZLAKU NA CZERWONĄ ŁAWKĘ?

Według mnie opinie, jakoby był to bardzo trudny szlak są przesadzone. Oczywiście ekspozycja występuje (zwłaszcza po stronie Doliny Pięciu Stawów Spiskich), ale trudności skalne są umiarkowane, a w najtrudniejszych i najbardziej stromych miejscach zamontowano ciągi łańcuchów i klamer. Przy suchej skale żółty szlak jest do przejścia dla każdego sprawnego turysty, oczywiście nie obciążonego lękami wysokości i innymi strachami. Przy oblodzeniach i mokrej skale trudności wzrastają, wiadomo, jak na każdym wysokogórskim szlaku. Tak czy inaczej to wejście należy do najbardziej ekscytujących znakowanych szlaków u naszych sąsiadów.

Na koniec rada z mojej strony – zalecam przejście szlaku od schroniska Téryego do Zbójnickiej Chaty w Dolinie Staroleśnej, a więc w kierunku odwrotnym do opisanego w tejże relacji.

• Po pierwsze, zawsze wygodniej wchodzić trudniejszym i bardziej stromym terenem, a schodzić łatwiejszym i łagodniejszym. I technicznie prościej i kolanka się tak nie umęczą.
• Po drugie, prawdziwym utrapieniem są tłumy turystów prących z Terinki na Czerwoną Ławkę. Jeśli nie masz ochoty walczyć o łańcuchy i regularnie wysłuchiwać tekstów, że idziesz pod prąd, to zwyczajnie w świecie zacznij wędrówkę, jak tradycja przykazała, czyli w Terince.
• Po trzecie, szlak na Czerwoną Ławkę jest bardzo popularny wśród Słowaków i walą tam prawdziwe tabuny ludzi. 99,9 % turystów wyrusza z Terinki, więc aby uniknąć tłoku i korków zrób jak oni – tyle, że wcześniej (proponuję zacząć 5.00-6.00 rano). Idąc od Staroleśnej, prędzej czy później na te tłumy się nadziejesz i będziesz się męczyć jak ja.

OPIS SZLAKU DO SCHRONISKA TÉRYEGO  OPIS SZLAKU DO ZBÓJNICKIEJ CHATY

Podsumowując, żółty szlak na trasie Terinka – Czerwona Ławka – Zbójnicka Chata to ciekawe połączenie dwóch wyróżniających się urodą dolin. Trudności nie należą do najtrudniejszych w Tatrach, ale na pewno nie jest to opcja dla początkujących tatromaniaków. Przyrównałabym ten szlak do naszej Świnicy. Wierzę, że widoki po drodze są ujmujące, co postaram się sprawdzić przy najbliższej okazji.

Liczę, że w komentarzach zostawicie swoją opinię na temat Czerwonej Ławki. Będzie mi miło za wszelkie interakcje z Twojej strony. 

Z górskim pozdrowieniem,

Madzia / Wieczna Tułaczka

 

***

Tu też jest fajnie:

Facebook   Instagram