TATRY – SZPIGLASOWA GRAŃ

 

Na Szpiglasowy Wierch, a w zasadzie Szpiglasową Przełęcz, prowadzą dwa szlaki. Jako że weszliśmy od strony Doliny Pięciu Stawów, wypadało teraz zejść „ceprostradą” do Morskiego Oka. Tak zrobiłyby grzeczne dzieci. Niegrzeczne szukają alternatywnych ścieżek. Postanowiliśmy przejść Szpiglasową Granią do Wrót Chałubińskiego i dalej do schroniska już znakowanym szlakiem. Nikogo na takie rozwiązania nie namawiam, żeby była jasna sprawa. Kto ma umiejętności, wiedzę topograficzną i chęci na pozaszlakowe doznania, to niech sobie idzie z przewodnikiem lub na własną odpowiedzialność – to indywidualna sprawa każdego turysty. 🙂

A teraz do rzeczy! Początek drogi jest tak oczywisty, iż doprawdy nie sposób go przegapić: konkursowo rozdeptana ścieżka odchodzi ciut poniżej szczytu (obadajcie ostatcnie zdjęcie tutaj). Ściecha biegnie sobie po słowackiej stronie, omijając skalne trudności. Po chwili robi się mniej oczywista, w rezultacie kluczymy między skałkami, czasem ślizgamy się po trawach, ale co chwilę natrafiamy na wydeptany teren, więc generalnie idziemy zgodnie z wytycznymi

Wkrótce nadziewamy się na rozwidlenie ścieżki: lewa odnoga ewidentnie bieży wśród traw, trawersuje Szpiglasową Czubę i Dziurawą Czubę dużo poniżej skalnych trudności i możliwe, że osiąga Wrota Chałubińskiego bez większych przeszkód; natomiast prawa odnoga wywija się małym, acz stromym żlebem w kierunku grani. W samym środku gorącej dysputy pt.: „I co teraz?” pojawia się starszy pan, który jakoś z pomocą Roberta z owego żlebu złazi i po krótkiej wymianie zdań już wiemy, że to jest w sumie najtrudniejszy fragment grani. Phi! Na rude trawy nikt już nie patrzy, chcemy skał! Idę na pewniaka pod skałę, rozglądam się, próbuję zadrzeć jedną nóżkę, po chwili drugą i zonk – no nijak się nie wdrapię! Patrzymy z Gosią po sobie i wiemy, że bez pomocy Roberta się nie obejdzie. Ja poszłam na pierwszy ogień i po kilku sekundach napawałam się rozgrywającą w dole sceną. Gosia jest mniej odważna, bo jak tylko zobaczyła proces podsadzania, to strach ją obleciał i poczęła rozglądać się za jakimś obejściem. Nie znalazłszy alternatywnego wyjścia z sytuacji, schowała dumę do kieszeni i poddała się pomocnej dłoni kolegi. Rubasznie mówiąc, Robert podsadzał nasze najbardziej wystające elementy ciała (te z tyłu, żeby nie było wątpliwości), a potem stwierdził, iż była to najatrakcyjniejsza część wycieczki. 

Jest jedna ważna rzecz, którą musicie wiedzieć o Szpiglasowej Grani… Ano grasują tam duchy! Nie należały one raczej do złośliwego gatunku, krzywdy nam nie zrobiły. Jednak sama ich obecność była nieco deprymująca. Co się człowiek odwrócił za siebie, to zaraz zobaczył ciemne postacie sunące po skałach. Czemu lezą za nami? Czego chcą? Pocieszamy się myślą, że jakby chciały wichrzyć i uprawiać łobuzerkę, to już dawno by zaczęły. Staramy się więc nie myśleć o duchach i idziemy dalej.

Generalnie ścieżka powyżej żlebiku wcale nie prowadzi ściśle granią, tzn. są momenty kiedy do niej dobija, jednak zasadniczo prowadzi nieco poniżej. Emocje jednak są: jakby nie było, dla nas to droga nieznana i mimo że dosyć łatwa, to jednak wciąż wymagająca wzmożonej uwagi. Tak więc szliśmy sobie wśród skał (niekiedy pakując się w nie te co trzeba) lub traw (te cholery są straszne śliskie i nie polecam ich po tudzież w trakcie deszczu) trawersując Szpiglasową Czubę oraz Dziurawą Czubę.

Gdzieś w okolicy Głaźnych Wrótek wychodzimy na ścisłą grań. Otwiera się przestrzeń, rozszerzają się widoki, duchy podążające za nami krok w krok odpuszczają i zaszywają się w cienie pomiędzy skałkami.

Mamy w końcu nieco swobody, napawamy się więc widokami, robimy lansiarskie fotki, napełniamy brzuszki. Do pokonania mamy kilka skalnych wertepów, w tym Głaźną Czubę, jednak trzeba przyznać, że największe kłody pod nogi ufundował krótki trawiasty trawers – był po prostu śliski.

Potem czekało nas niezbyt wymagające zejście na przełęcz, podczas którego to miałam „przyjemność” zjechać po piargach z półtora metra (dodam – chyba jedynych piargach na ścieżce). Na szczęście zjazd na jednej nodze był w pełni kontrolowany i nie zdążyłam się nawet przestraszyć 

Na Wrotach Chałubińskiego Gosia coś napomknęła o busie oraz że goni ją czas i popędziła ku dolinom. Yhm. Wylazły z niej doliniarskie zapędy i tyle 😉 bowiem czas był jak najbardziej pod kontrolą – w końcu Robert też śpieszył się na autobus, a jakoś nie pogalopował w dół.

Zeszliśmy nawet szybkim tempem, robiąc po drodze fotki, ale Gosię odnaleźliśmy dopiero nad Morskim Okiem. Okazało się, że do schroniska dobiła niecałe 10 minut wcześniej, a czasu starczyło nawet na symboliczne obalenie piwka. A było co opijać! W końcu dzień zaczął się spektakularnym wschodem słońca na Szpiglasowym Wierchu, poznaliśmy nową grań, a ja „zaliczałam” ostatni znakowany szlak w Polskich Tatrach – tak jakoś wyszło, że to był mój pierwszy raz na Wrotach.

Pozostało nam odbębnić tę najmniej przyjemną część wycieczki… Jest ktoś kto lubi odcinek pomiędzy Morskim Okiem a Palenicą? Szczerze wątpię. My też nie lubimy, bez żalu pozwalamy więc, by zmęczenie i niewyspanie z nas wylazło. Mówiąc wprost: przysypiamy w drodze i mamy gdzieś płynną konwersację. W końcu lądujemy na zakopiańskim dworcu, gdzie dochodzi do smutnych pożegnań. Moi towarzysze muszą wracać do swoich domów, ja nie. Zostałam tam zupełnie samiutka, całkiem przestraszona. Jeszcze nigdy nie tułałam się samodzielnie po górach, a miało się to ziścić przecież już następnego dnia. O tym jak było, czy dałam radę czy może wymiękłam, przeczytacie w relacji Nieszczęście na Zawracie. 

Górskie pozdro,

Madzia / Wieczna Tułaczka

 

***

Tu też jest fajnie:

Facebook  Instagram