GRUZJA: TREKKING U STÓP KAZBEKU ORAZ ZWIEDZANIE GRUZIŃSKIEJ TOSKANII

Gruzja przyszła do mnie sama. A takiego gościa nie wyrzuca się z progu, tylko zaprasza z otwartymi ramionami.

Wcale nie marzyłam o niej jakoś szczególnie zawzięcie. Owszem, docierały do mnie słowa zachwytu od znajomych, którym wcześniej udało się spędzić tam urlop, oglądałam piękne kaukaskie krajobrazy w blogowych relacjach i nawet w głowie pojawił się zamysł, że kiedyś i ja tam się wybiorę. Ale wiecie jak to jest – tak myśli się o 3/4 krajów świata, a przecież życie jest zbyt krótkie, by zrealizować te wszystkie podróżnicze marzenia. No więc Gruzja znalazła sobie miejsce pod mą kopułką, lecz w sferze tak odległej, że być może przez długie lata nie doczekałaby wdrożenia w realu.

Wszystko zaczęło się od zaproszenia na Kazbek, jakie otrzymałam od Ewy, właścicielki górskiej agencji Mountain Freaks. Górę zdobyłam, co zresztą szeroko opisałam na blogowych stronach, ale wyprawa na pięciotysięcznik okazała się dopiero otwarciem mojej przygody z tym pięknym krajem – otwarciem z hukiem, przyznajcie. Po niespełna dwóch miesiącach znów znalazłam się na pokładzie samolotu do Tbilisi, tym razem miałam poznać kawałek kraju w regionie Kazbegi oraz Kachetii. Tym razem głównym celem nie była wysoka góra, wokół której kręciło się całe nasze zainteresowanie. Teraz miałam szansę poznać fragment Gruzji z bardziej turystycznej strony: było zwiedzanie, były trekkingowe wycieczki i oczywiście gruzińskie supry oraz niekończące się toasty, a to wszystko pod ciepłym wrześniowym słońcem. Pogodę mieliśmy naprawdę przyzwoitą!

DZIEŃ PIERWSZY – OKOLICE STEPANCMINDY (KAZBEGI)

Lądujemy w Tbilisi o wschodzie słońca. Wita nas Ewa. Po załatwieniu miejscowych kart telefonicznych (warto to zrobić od razu na lotnisku, gdyż pracownicy danej sieci odwalą za nas cały proces rejestracji nowego numeru) pakujemy się w busa i ruszamy do Stepancmindy słynną Gruzińską Drogą Wojenną – trasą łączącą Tbilisi i Władykaukaz, czyli Kaukaz Południowy z Północnym. Nieco złowieszcza nazwa nawiązuje do XIX-wiecznej modernizacji, zorganizowanej przez Rosjan, która zwiększyła znaczenie militarne szlaku i umożliwiła przerzucanie dużych oddziałów w czasie wojen. Rzecz jasna szlak biegnący dzisiejszą asfaltówką znany jest już od tysięcy lat: wykorzystywany był przez armie, handlarzy, a nawet całe ludy wędrujące pomiędzy Europą i Azją. Dla turystów to przede wszystkim bardzo malownicza trasa prowadzącą przez Wielki Kaukaz, obfitująca w zabytki i spektakularne widoki.

Po drodze mijamy:

• Mcchetę – starożytną stolicę Gruzji
• Ananuri – fortyfikacje z XVII wieku nad zbiornikiem Żinwalskim
• Przełęcz Krzyżową (2379 m) – najwyżej położony punkt trasy z panoramą na góry Kaukazu (jest parking, także śmiało można zjechać na miejsce widokowe)
• Gudauri – znany ośrodek narciarski
• kanion Truso – przechodzący dalej w rozległą, niezwykłej urody dolinę
• Stepancmindę (Kazbegi) – miasteczko położone u stóp Kazbeku, z którego równie pięknie prezentuje się słynny kościółek Cminda Sameba
• Wąwóz Darialski – znajdujący się tuż przy granicy z Osetią Północną (wchodzącą w skład Federacji Rosyjskiej) i przysparzający sporo kłopotów, bowiem ze ścian wąwozu nierzadko schodzą kamienno-błotne lawiny, niszcząc drogę i infrastrukturę. Sam wąwóz stanowi oczywiście atrakcję turystyczną, o czym będzie za chwilę.

Kręta Droga Wojenna może przyprawić o zawrót głowy, także cieszymy się, gdy w końcu docieramy do Stepancmindy, gdzie znajduje się nasza baza. Na odpoczynek nie ma dużo czasu, szybko ruszamy poznać okolicę.

• Podróż z Tbilisi do Stepancmindy trwa około 3 godzin.
• Marszrutki kosztują ok. 20 lari i odjeżdżają co godzinę z dworca Didube, poczynając od 8 rano.
• Warto rozważyć wzięcie taksówki, aby móc swobodnie zatrzymywać się w atrakcyjnych punktach trasy. Koszt przekroczy 100 lari, ale dokładną cenę należy ustalić z kierowcą przed kursem.

WĄWÓZ DARIALSKI

Tuż za granicą Stepancmindy, rozpoczyna się Wąwóz Darialski, który ciągnie się aż do Rosji. Nazywany jest Wrotami Kaukazu, bo już od czasów starożytności to właśnie tędy prowadzi jedyna w regionie dogodna droga z północy na południe Gruzji. Tę naturalną bramę wyrzeźbiła rzeka Terek, która wije się pomiędzy wysokimi górami – to na ich zboczach wykuto słynny trakt, tzw. Drogą Wojenną. Droga jest kręta, dość wąska, lecz kilka zatoczek daje możliwość postoju i spokojnego podziwiania widoków.

Niemal przy samej granicy znajduje się nowo wybudowany monastyr Archaniołów Michała i Gabriela, znany również jako „Czerwony Monastyr”. Usytuowanie w tak wymownym miejscu to pstryczek w sąsiedzki nos i znak dla wracających z Rosji Gruzinów, że oto są już na rodzinnej ziemi.

Z Drogi Wojennej, jakieś 7 km za Stepancmindą odbija szlak do całkiem przyjemnych wodospadów. Ścieżka zaczyna się w wiosce Gveleti i od niedawna jest oznakowana za pomocą szlakowskazów. Z początku szeroki trakt szybko zmienia się w wąską górską perć, toteż warto zabrać sportowe lub górskie obuwie. Szlak zarówno do małego, jak i wielkiego wodospadu ogarniemy w ciągu półtorej godziny.

W rejonie Darialskiego Wąwozu nie można przeoczyć tajemniczej wioski Tsdo, którą zamieszkuje obecnie jedynie 6 osób. Wiele budynków stoi w ruinie, bowiem właściciele wyjechali za pracą (najpewniej do Rosji) i już nigdy nie wrócili. Ci, którzy pozostali pielęgnują stare gruzińskie tradycje.

SNO – GRUZIŃSKA WYSPA WIELKANOCNA

Ta mała wioska znajdująca się ok. 9 km od centrum Kazbegi na pierwszy rzut oka nie wyróżnia się niczym wyjątkowym, a jednak stanowi najważniejszą wioskę w regionie, bowiem stąd pochodzi gruziński patriarcha i tu ma swoją rezydencję. Uwagę turystów przykuwa wieża obronna, pozostałość twierdzy. Wiele wież znajdziemy w górach Kaukazu, bo tak są pobudowane, aby widziały siebie nawzajem. Niegdyś rozpalało się na nich ogień, by ostrzec przed atakiem wroga. Zupełnie jak we Władcy Pierścieni. 😉

Mnie najbardziej urzekły tajemnicze posągi – wielkie głowy wyrzeźbione przez lokalnego artystę – które łatwo wypatrzeć z drogi. Przywodzą na myśl figury z Wyspy Wielkanocnej, stąd przydomek tejże atrakcji.

NAJLEPSZY WIDOK NA KLASZTOR CMINDA SAMEBA ORAZ KAZBEK

To chyba najbardziej obfotografowany widok w Gruzji, dla niego właśnie przyjeżdża się do Stepancmindy. Oba punkty dobrze widać z wyżej położonych uliczek miasteczka, ale niezmącony widok obejmujący również lodowiec Gergeti roztacza się z okolic kościółka św. Eliasza (Elia), który leży wysoko ponad ostatnimi zabudowani we wschodniej części Stepancmindy. Wiedzie tam szutrowa droga, którą my pokonaliśmy terenowym autem.

Jest jeszcze jedna, szalenie przyjemna opcja na podziwianie Kazbeku. Również we wschodniej części Kazbegi, ale już znacznie niżej od kościółka, znajduje się niezwykły Rooms Hotel, zaliczany do najbardziej stylowych na świecie. Dysponuje on niesamowitą panoramą na Kazbek i wystarczy skorzystać z usług baru bądź restauracji, by móc ją podziwiać. Dodam, że podawane jedzenie jest na równie wysokim poziomie i można zjeść coś więcej niż tradycyjne i dość monotonne gruzińskie jedzenie. Wierzcie mi, po tygodniu pobytu w Gruzji rozszarpałam sałatkę z rukoli! 😉

Ceny za nocleg w hotelu są adekwatne do wysokiego standardu, jednak ceny w restauracji z oszałamiającym widokiem są droższe tylko o ok. 10% w stosunku do cen w knajpach położonych w centrum Kazbegi!

KAZBEK ORAZ STACJA METEO- INFORMACJE PRAKTYCZNE  RELACJA Z WEJŚCIA NA KAZBEK  CO ZABRAĆ NA SWÓJ PIERWSZY PIĘCIOTYSIĘCZNIK?

DZIEŃ DRUGI – DOLINA TRUSO

Dolina Truso jest jedną z piękniejszych w całej Gruzji, lecz nadal jest mało znana wśród turystów. To doskonałe miejsce na wycieczkę, jeśli szuka się spektakularnych widoków, malowniczych ruin, a do tego ciszy i spokoju. Wylot doliny znajduje się ok. 20 km na południe od Stepancmindy (Kazbegi). W związku z tym, że pierwszy etap wędrówki jest monotonny i mało ciekawy, dlatego fajnie podjechać jeszcze 4 km do wioski położonej w głąb Truso. Można tu dotrzeć własnym autem lub z agencją Mountain Freaks, która organizuje transport.

Spokojny spacer doliną do twierdzy Zakagori i z powrotem zajmie ok. 6 godzin. Wędrówka nikomu nie przysporzy trudności, bowiem na całej trasie idzie się szerokim i niemal płaskim traktem. O dolinie Truso opowiem więcej w osobnym poście – to miejsce warte odrębnego artykułu. Tym razem niech zdjęcia mówią za mnie.

• Dojazd z Kazbegi do Doliny Truso wraz z powrotem kosztuje 30 lari na osobę. Na miejscu macie 8 godzin na trekking. Trasa zajmuje tak naprawdę ok. 5-6 godzin, więc zostaje dużo czasu na piknik, zdjęcia i odpoczynek. Kursy organizowane są codziennie, w sezonie nawet dwa razy dziennie. Przejazd należy rezerwować z jednodniowym wyprzedzeniem. Szczegóły i rozkład jazdy w biurze Mountain Freaks przy ulicy Aleksandra Kazbegi 44 – to kolorowy, dobrze oznaczony budynek kawałek na południe za głównym placem Stapancmindy.

DZIEŃ TRZECI – CHAUKHI, CZYLI GRUZIŃSKIE DOLOMITY

Nie umiem powiedzieć, która trasa zrobiła na mnie większe wrażenie: Truso czy masyw Chaukhi? Hmm… Aby zobaczyć Gruzińskie Dolomity trzeba najpierw dostać się do Juty, wioski położonej 36 km (to odległość drogowa) na południowy-wschód od Stepancmindy. Jedziemy przez znane nam już Sno, potem przez zapomnianą przez świat wioskę Karchuna, która może okazać się wyśmienitym celem dla podróżników szukających autentycznego gruzińskiego osiedla, z dala od turystycznego blichtru. Dalsza droga prowadzi szutrową drogą, blisko przepaści, przyprawiając nas o wybałuszone gały. Co najmniej! Na szczęście Dato prowadzi pewnie i szybko docieramy do Juty, skąd krótkie, acz strome podejście wyprowadza nas na kemping Zeta i do schroniska Fifth Season Hut. Miejsce jest genialne!! Leci świetna muzyka, na strudzonych piechurów czekają hamaki, pufy oraz leżaki. Do tego widok za milion dolarów, słońce i zimne piwko… Patrzymy więc na Dato błagalnym spojrzeniem – spokojnie, wrócimy tu po wycieczce – obiecuje.

Łatwa ścieżka pnie się łagodnie w górę, nie męczy, pogoda jak się patrzy i szło by się rewelacyjnie, tyle że my się guzdrzemy niemiłosiernie – zapewne za sprawą udanej integracji, która miała miejsce poprzedniego wieczoru. Naszym celem jest przełęcz Chaukhi leżąca na wysokości 3338 m n.p.m. (3431 m według innych źródeł), lecz przyznać muszę, iż polegliśmy. Kac dał się we znaki i oczywiście wpłynął na tempo, które dalekie było od ideału. Ale nic to! Humory nam dopisywały, widoki zapierały dech w piersiach, a grupa nie przejawiała chorobliwej ambicji, by przełęcz ów zaliczyć. Cieszyliśmy się wędrówką i ostrzyliśmy apetyty na te pufy i leżaki. 😛

Zanim jednak zaczęliśmy odwrót, urządziliśmy sobie popas nieopodal przełęczy, oczywiście sporo poniżej siodła. Postanowiłyśmy z Marysią wykorzystać ten czas, wdrapując się stromą ścieżką na pobliski grzbiet – na oko dotarłyśmy na wysokość 3200 m. Po chwili wracamy i już całą grupą kierujemy się w stronę schroniska, gdzie jemy kolację i relaksujemy się przy ostatnich promieniach zachodzącego słońca. .

Później okazało się, że do Gruzji wrócę latem 2018, w programie trekkingu jest przejście przez przełęcz Chaukhi, a więc nie dość, że dostanę szansę zdobycia siodła, to jeszcze obejrzę sobie Gruzińskie Dolomity z drugiej strony. Nie mogę się doczekać!

• Dojazd z Kazbegi do Juty wraz z powrotem kosztuje 30 lari na osobę. Na miejscu macie 8 godzin na trekking. Starczy, by wejść na przełęcz Chaukhi. Kursy organizowane są codziennie, w sezonie nawet dwa razy dziennie. Przejazd należy rezerwować z jednodniowym wyprzedzeniem. Szczegóły i rozkład jazdy w biurze Mountain Freaks przy ulicy Aleksandra Kazbegi 44 – to kolorowy, dobrze oznaczony budynek kawałek na południe za głównym placem Stapancmindy.

DZIEŃ CZWARTY I PIĄTY – METEO, CZYLI BAZA POD KAZBEKIEM

Z początku kręciłam nosem na ten punkt wycieczki, przecież ledwo przed dwoma miesiącami spędziłam kilka dni w Meteostacji, więc średnio miałam ochotę tam wracać. Nie wzięłam pod uwagę, że tym razem przytrafi mi się warun idealny i dokładnie obejrzę sobie to, co w lipcu nie było mi dane przez fatalną widoczność. Uprzedzając fakty – było rewelacyjnie!

Wędrówkę rozpoczęliśmy przy topowej atrakcji całej Gruzji – Cminda Sameba (2170 m n.p.m.), czyli przy kościółku Trójcy Świętej. Dotarliśmy tam autem terenowym, pokonując ponad 400 metrów przewyższenia – to fajna opcja, by zaoszczędzić siły, zwłaszcza jeśli Cminda Sameba nie jest celem samym w sobie.

Tym razem na trekking ruszamy w pełni sił i cały szlak do Meteo (3653 m n.p.m.) pokonujemy w 6 godzin. Mijamy widokową przełęcz Arsha z fantastycznym widokiem na Kazbek oraz lodowiec Gergeti, który za chwilę będziemy przekraczać. Do tej pory nie ma trudności technicznych, szlak przypomina ścieżki w Tatrach Zachodnich, więc prujemy aż miło. Lodowiec również nie przysparza nam kłopotów – w pełnym słońcu doskonale widać system szczelin, do tego prowadzi nas przecież lokalny przewodnik, który sprawnie wyszukuje najdogodniejszą drogę. Na koniec pokonujemy piargowe zbocze i meldujemy się w schronisku Bethlemi Hut. Podczas wyprawy na Kazbek spałam w namiocie, tym razem kwaterujemy się w jednym pokoju – małym, ciasnym, obskurnym, lecz po wymianie okien całkiem ciepłym. Oczywiście wieczorem kontynuujemy integrację, jest wesoło, w związku z tym dołącza do nas Levani, jeden z trzech dyrektorów schroniska, który dwa miesiące wcześniej wprowadził mnie na szczyt Kazbeku. Wyciągamy co mamy, raczymy się różnymi specyfikami, Dato umila czas gruzińską muzą i opowieściami. Wraz ze wzrostem promili, coraz lepiej rozumiemy ruski, a Dato nawet zaczyna mówić po polsku. 😀

Na tym poziomie wszyscy czujemy się dobrze, wobec tego dajemy się namówić na wejście jeszcze wyżej – do kościółka, a w zasadzie białej kapliczki na wysokości ok. 3940 m n.p.m., według niektórych 4000 m n.p.m. Nam oczywiście podoba się druga wersja i jej się trzymamy. Już na górze wyraźnie widać, iż nadciąga załamanie pogody, toteż nie zwlekamy i po krótkim odpoczynku zaczynamy żwawą ewakuację.

W rejonie przełęczy Arsha łapie nas potężne gradobicie. Ulewa szybko przemacza nam ubrania, a walące na horyzoncie pioruny nie dodają animuszu. Pod nogami ziemia w ekspresowym tempie przeobraża się w błoto utrudniając zejście. Nie możemy doczekać się końca. Szeroko uśmiechamy się na widok naszego autka i nawet nie narzekamy na ostrą jazdę krętą szutrową drogą. Wieczór spędzamy w wielkim stylu, w restauracji we wspomnianym wyżej stylowym hotelu w Kazbegi.

• Do kościółka Cminda Sameba można dojechać busem. Na placu w centrum Kazbegi znajduje się stanowisko busiarzy. Wynajęcie pojazdu dla 6-7 osób to koszt 70-100 GEL (lari), w zależności, jak się uda Wam dogadać. Ta sama usługa wykupiona w biurze Mountain Freaks to koszt 50 GEL (lari), a więc opłaca się skorzystać z oferty Ewy.
• Droga, którą jeżdżą auta nie jest ciekawa ani widokowa, więc jeśli kusi podejście piechotą, to radzę wybrać dłuższą ścieżkę, mającą swój początek po lewej stronie wzgórza Gergeti. Wędrówka zajmie 2-3 godziny.

DZIEŃ SZÓSTY – POLSKA KNAJPA NA PUSTYNI I MONASTYR DAWID GAREDŻA

Tego dnia opuszczamy rejon Kazbegi i kierujemy się do Kachetii, najbardziej zielonej i urodzajnej krainy w Gruzji, która jest kolebką wina. Aczkolwiek warto zaznaczyć, że żyzne winogronowe sady bezpośrednio sąsiadują tu z terenami pustynnymi, na granicy z Azerbejdżanem. Niezły kontrast!

Przed nami pięć godzin drogi do miasta Udabno, osady na półpustyni zamieszkanej przez… górali! Jak to się stało? Wszystko zaczęło się od błotnej lawiny gdzieś w Swanetii. Żywioł porwał kilka osad, więc wielu górali pozostało bez dachu nad głową. Włodarze ze stolicy wpadli na „genialny” pomysł przesiedlenia Swanów na półpustynię, gdzie nie zagrożą im już lawiny. W ten sposób jakieś czterdzieści lat temu powstało miasto Udabno, ulokowane pośrodku niczego, tuż przy granicy z Azerbejdżanem. Jednak wkrótce komuna się skończyła, nakaz przesiedleńczy przestał kogokolwiek interesować, toteż większość Swanów spakowała manatki i wróciła w rodzinne strony – w ukochane góry. Życie zamarło, młodzi pouciekali, pozostał cień dawnego życia – niemalże miasto duchów. I tylko bliskość kompleksu monastyrów trzyma jeszcze Udabno przy życiu – turystów coraz więcej, a zatem w tej dziedzinie można coś zdziałać. Lecz i w tej kwestii osada zaskakuje! Oto bowiem, na stepie, z dala od cywilizacji działa knajpa Oaza Club, założona przez Polaków! Właściciele nie tylko serwują przepyszną kuchnię (gotują Gruzinki ze Swanetii) i oferują noclegi, ale prowadzą klub i aktywizują lokalną społeczność, organizując koncerty, warsztaty, seanse filmowe. Wspierani są przez podróżników z całego świata, którzy za wikt i opierunek pomagają ogarnąć to wyjątkowe miejsce. Pyszne jedzenie, luźna atmosfera plus przepiękny widok na step to udany przepis na wypoczynek!

Po napełnieniu brzuszków udajemy się na zwiedzanie kompleksu Dawid Garedża, założonego w VI wieku przez jednego z syryjskich mnichów, którzy przybyli w tenże region. Dawida założył pustelnię w naturalnej jaskini na zboczu góry Garedża, a jego uczniowie szybko poszli w ślady mistrza. Z czasem monastyrów przybywało, osiedliło się tu wielu znaczących i wpływowych mnichów, w tym syn króla Gruzji. Kompleks Dawid Garedża przeżył swój złoty okres w czasach XI-XIII wieku – wtedy prężnie rozwijał się tu jeden z najważniejszych ośrodków religijnych i naukowych tamtych czasów.

Na parkingu kończy się infrastruktura turystyczna, dzięki czemu można lepiej wczuć się w klimat dawnych czasów. Zwiedzamy dwustuletni klasztor, po czym udajemy się na oględziny jaskiń. Część pustelni znajduje się po drugiej stronie wzgórza, a to oznacza całkiem poważne podejście na szczyt płaskowyżu – może niezbyt długie, acz mozolne. Widoki na górze wynagradzają trud. I tylko w pale się nie mieści, że nikt nie dba o teren, zwłaszcza o wiekowe freski w grotach. Te niszczeją i być może za kilka lat dużo z nich nie zostanie.

• Zwiedzanie wraz wycieczką do grot na wzgórzu zajęło nam nieco ponad półtorej godziny. Warto przyjechać tu wieczorem, bowiem wschód słońca nadaje temu miejscu wyjątkowy charakter.
• Do Dawid Garedży nie jeżdżą marszrutki. Dostaniemy się tu na stopa (choć to graniczy z cudem zważywszy na bezludną okolicę), wynajętym autem bądź taksówką z miasta Signagi (Sighnaghi) lub Sagaredżo (Sagarejo).
• Wstęp jest bezpłatny.

DZIEŃ SIÓDMY – SIGNAGI, CZYLI GRUZIŃSKIE MIASTO MIŁOŚCI ORAZ POŻEGNANIE W TBILISI

Noc spędziliśmy w gruzińskim mieście miłości, w rodzinnym pensjonacie, gdzie oczywiście nie zabrakło tradycyjnej supry i tysiąca toastów.

Po śniadaniu ruszamy na zwiedzanie miasteczka. Palące słońce nieco rozleniwia, ale pośród kamiennych uliczek i magicznych zaułków małej starówki spaceruje się niezwykle przyjemnie. Signagi przypomina urokliwe toskańskie miasteczko i choć porównanie jest nieco na wyrost, to oba regiony: i Kachetia i Toskania słyną z pysznego wina.

Do gustu przypadły mi mury obronne okalające miasto, datowane na XVIII wiek. Ich długość wynosi 2,5 km – to wystarczy, by miejscowi zachwalali je jako najdłuższe na świecie. Nie licząc Wielkiego Muru Chińskiego, dodają z przekąsem. Chyba nie chcą pamiętać Carcassonne i któż wie czego jeszcze. 😉

Szczególnie zainteresowanych historią i kulturą zachęcam do odwiedzenia miejskiego muzeum. Bilet kosztuje zaledwie 5 lari.

O rzut berem od Signagi znajduje się monastyr św. Jerzego w Bodbe – opactwo i siedziba biskupów kachetyjskich, z historią sięgającą IX wieku. Tu znajduje się grób św. Nino, patronki gruzińskiego chrześcijaństwa. Nawet jeśli zwiedzanie świątyń nas nie interesuje, to warto zobaczyć rozciągającą się z kompleksu panoramę na kachetyjską równinę, skąd pochodzą najlepsze światowe wina.

W Kachetii warto zaopatrzyć się w większe ilości gruzińskich snikersów: tutaj powstają, tu są najświeższe, najpyszniejsze i tu są rzecz jasna najtańsze – kosztują 2 lari za sztukę (zazwyczaj cena wynosi 3 lari). Cóż to jest? Najbardziej popularna słodka przekąska na Kaukazie przygotowywana z orzechów oblanych zagęszczonym sokiem z winogron, następnie wysuszonych. To zdrowa, energetyczna i całkiem smaczna przekąska.

Po południu docieramy do Tbilisi, gdzie uskuteczniamy spacer po starej części miasta, kupujemy pamiątki, spore ilości wina, a na deser wjeżdżamy kolejką na widokowe wzgórze Sololaki, by nocnym widokiem na stolicę pożegnać się z Gruzją.

JAK PODOBAŁA MI SIĘ ZORGANIZOWANA WYCIECZKA DO GRUZJI?

Bardzo, mimo że preferuję indywidualne tułaczki, to raz na jakiś czas lubię wyjechać w grupie. Nie muszę martwić się o przejazdy, zwłaszcza do miejsc, gdzie nie dociera komunikacja, o noclegi, o całą logistykę i posiłki. Jedliśmy w pysznych knajpach, spaliśmy w sprawdzonych miejscach i przede wszystkim mieliśmy dobrego kierowcę i sprawne auto, a to doceni każdy, kto miał okazję przeżyć szaleńczą jazdę lokalną marszrutką. No i ludzie. Już nie raz wspominałam, że w moim najbliższym otoczeniu nie znam zbyt wiele osób o górskim zacięciu, więc zorganizowany wyjazd pozwala na poznanie ludzi o tej samej pasji. Z częścią z nich mam regularny kontakt już na własnym podwórku. Spotkamy się również latem w Gruzji, na kolejnym trekkingu zorganizowanym przez Ewę.

Jeśli masz ochotę potułać się po Kaukazie, lecz nie czujesz się na siłach, by samodzielnie zaplanować podróż, to zapraszam na wspólne wyprawy ze mną. W planie jest Armenia, Swanetia z wejściem na Lailę i Tetnuldi oraz Kazbek. Tutaj szczegóły:

KAUKAZ 2019

 

Górskie pozdro,

Madzia / Wieczna Tułaczka

 

***

Tu też jest fajnie:

Facebook   Instagram