KURTKA W GÓRY – MÓJ ZESTAW NA TRZY SEZONY

Długo główkowałam na co postawić. Wybór kurtki to naprawdę ciężki orzech do zgryzienia – tym cięższy im mniejszą ilością kasy się dysponuje. A jak dodam, że kurtka ma być zajebista na wszystkich możliwych frontach, a więc nieprzemakalna, wiatroszczelna, oddychająca, dobrze skrojona, taka co to nada się awaryjnie na letni deszcz i z takim samym powodzeniem do całodziennego wędrowania jesienią, to już w ogóle robi się istny obłęd. Przebrnęłam przez dziesiątki wątków na forach outdoorowych, przeszłam wszystkie etapy rozkminki: od hardshelli (2L, 2,5L, 3L, z Gore, e-Ventem i innymi cudami) poprzez fazę płomiennej miłości do softshelli (tych prawdziwych, a nie dziwnych hybryd z laminatami), skończywszy na windshirtach. Łeb spuchł mi do rozmiarów ciężarówki od nadmiaru informacji i porad wszelakich, ale zrozumiałam ważną rzecz – nie znajdę jednej uniwersalnej kurtki do wszystkiego, bo takiej po prostu nawet w odległej galaktyce nie ma.

Cóż więc zrobić? Ano podejść do tematu zdroworozsądkowo i szczerze ocenić swoje górskie aktywności, plany wycieczek (plany, nie odległe marzenia!) oraz warunki w jakich najczęściej podejmujemy wyzwania. Prawidłowe rozpoznanie potrzeby to pierwszy krok do sukcesu.

Rachunek sumienia wyszedł mi następująco: w góry jeżdżę głównie latem, czasem wiosną, czasem jesienią, generalnie w okresach dość ciepłych i bezśnieżnych. Z tegoż powodu wyeliminowałam wszelkie membranowe odzienie, które ochrania przed deszczem i wiatrem, ale nie oszukujmy się, że świetnie oddycha wedle zapewnień producentów. W niższych temperaturach owszem, przy czym jedne membrany lepiej radzą sobie z przepuszczaniem wilgoci na zewnątrz inne gorzej, ale nikt nie wmówi mi, że przy +10 stopniach nie ugotuję się w membranie. A kto lubi się pocić i gotować podczas wędrówki? Brrrr…

No to może softshell? Ideą jego powstania była potrzeba załatania dziury, jaka ziała na rynku outdoorowym między hardshellami ze słabą zdolnością do odprowadzania wilgoci, a polarami nie chroniącymi od wiatru i wilgoci. W założeniu softshell powstał jako nowocześniejsza wersja wiatrówki – cieplejsza i bardziej wytrzymała. Wszystko wyszło super, oprócz ceny. Za dobrej jakości softa z prawdziwego zdarzenia trzeba sporo zabulić, choć z roku na rok widzę tendencję spadkową. Za to w modnych teraz (i często tańszych) pseudo-softach zawierających membranę (czyli produktach gwałcących ideę powstania kurtek softshellowych) można przebierać jak w ulęgałkach. Już byłam zdecydowana zakupić lansiarski softshell (to zgrabne i dopasowane bestie), gdy przypadkiem trafiłam na żarliwą dyskusję dotyczącą wartswy wiatroszczelnej. Wcięłam się do wątku i swoje wnioski wyciągnęłam.

Przekonały mnie argumenty, iż poczciwa wiatrówka będzie bardziej uniwersalna na moje ówczesne aktywności. Już mówię dlaczego. Otóż obawiałam się, że w pewnych przypadkach softshell będzie dla mnie za ciepły, jako że z reguły wyłożony jest od środka fleecem. Za to wiatrówka daje szersze pole do popisu – to cienka „szmatka” chroniąca przed wiatrem i nic poza tym. Nie daje żadnego ciepła, zatem ogrzewanie ciała trzeba regulować za pomocą pierwszej (bluzka z krótkim bądź długim rękawem) i drugiej warstwy (bluza, polar). Generalnie wiatrówka nadaje się na każdą porę roku, bo termika zależy od tego co znajduje się pod nią, a nie od niej samej. Zatem windshirt jest o tyle dobry, że można go używać latem na bluzkę z krótkim rękawem (np. gdy jest za ciepło na warstwę termiczną, a wiaterek daje się we znaki) i z równym powodzeniem zimą, o ile ma się wystarczająco ciepłą bieliznę oraz polar.

Suma sumarum zakupiłam tradycyjną wiatrówkę i jestem zadowolona.

WIATRÓWKA HiMOUNTAIN ARGENTA

Zacznę od tego, dlaczego postawiłam akurat na ten model. Złożyło się na to kilka czynników. Po pierwsze i najważniejsze, miałam bardzo ograniczony wybór. Wyszukałam bodaj 4 modele w moim rozmiarze, niestety cena większości z nich znacznie przekraczała mój budżet. 600 zł za wiatrówkę to jednak sromotne przegięcie, a tyle średnio kosztowała wtedy kurtka z Pertexu. Zielonym w temacie szybko wyjaśnię czym jest Pertex – to św. Graal wśród outdoorowych tkanin. Japoński wynalazek charakteryzuje się niezwykłą lekkością a zarazem wytrzymałością, utrzymuje wysoką oddychalność przy jednoczesnej wiatroszczelności, a to dzięki zastosowaniu techniki polegającej na bardzo gęstym tkaniu materiału. Odmian Pertexu jest kilka, każda o nieco innych właściwościach, ale nie będziemy wdawać się w szczegóły…

Wracając do tematu, nie udało mi się znaleźć perteksowej XS-ski w rozsądnej cenie, więc zmuszona byłam poszukać tańszego zamiennika. Padło na Argentę w promocyjnej cenie 130 zł.

ZALETY:

• Kurtka wykonana jest w 100% z poliamidu (nylon), w zasadzie Pertex również, choć kluczem do sukcesu jest oczywiście sposób tkania. Tutaj HiMountain nie poległ, bo Argenta świetnie „oddycha”, a jej wiatroszczelność stoi na wysokim poziomie. Kurtkę namiętnie noszę wiosną, latem i jesienią podczas górskich wędrówek, od grudnia w niej biegam (póki co krótkie dystanse) i jeszcze nie udało mi się w niej zapocić. Brawo ja.
• Jest lekka jak piórko. Z pokrowcem waży jakieś 100 gram. Plecak nawet nie wie, że pakuję do niego kurtkę. 😉
• Wbrew pozorom jest bardzo wytrzymała. Patrząc na to chucherko można nabrać podejrzeń, iż rozerwie się przy pierwszej próbie założenia. Po 4 latach użytkowania nie widzę żadnych przetarć, rozlazłych szwów czy jakichkolwiek śladów świadczących w sądzie na niekorzyść. Pardon, na upartego mogę się przyczepić do gumki, która okala rękawy i dół kurtki – lekko się zmechaciła.
• Po wyjęciu z wora jest wygnieciona aż strach patrzeć, ale błyskawicznie (tak szybko, że nigdy nie zorientowałam się kiedy dokładnie) wraca do wyjściowej formy. Sama z siebie.
• Po przemoczeniu schnie w trybie turbo, na oko w jakieś pół godziny.
• Dwie zewnętrze kieszenie są dość głębokie i zamykane na zamek.

WADY

• Krój, krój i jeszcze raz krój. Mała jestem i może niewymiarowa, skoro kurtka z łatą „działa dobrze, ale krój ma spier***y” nie leży na mnie wcale tak źle, mimo to i ja zauważam lekkie niedociągnięcia. Przede wszystkim kaptur jest zaprojektowany bez totalnego pomyślunku. Za mały jakiś, za krótki. Aby wcisnąć go na łeb trzeba najpierw lekko rozpiąć kurtkę. Da radę chodzić w tym kapturze, ale do biegania się absolutnie nie nadaje – materiał za bardzo „ciągnie” przy intensywniejszym ruchu. Wszyscy narzekają, że rękawy są za krótkie. Oprócz mnie. Na moje krótkie łapki są w sam raz. Natomiast mogę się przyczepić do konstrukcji tychże rękawów – przy podnoszeniu rąk kurtka delikatnie się podnosi. Tył kurtki nie jest przedłużany, a taki patent przydałby się zwłaszcza na rowerze, żeby skutecznie chronić nery.

Podsumowując, wiatrówka Agrenta HiMountain chroni od wiatru na przyzwoitym poziomie (przewiało mnie kiedyś jesienią na Czerwonych Wierchach, zwłaszcza na postojach, ale nie miałam wystarczająco ciepłego polaru pod spodem), świetnie oddycha, niestety krój ma skopany. Jako że ten model nie jest już w sprzedaży, to pozwoliłam sobie przewertować aktualne propozycje na rynku outdoorowym i przedstawić 3 modele polskich producentów, na które zwróciłabym większą uwagę:

• Kwark Costabona 175 zł – Minimalistyczny krój z dobrze skrojonym kapturem i wysoką gardą. Na minus brak kieszeni, które akurat są mi niezbędne przy bieganiu. Wykonana z Pertex Microlight.
• HiMountain Kinetic 199 zł – Następca Argenty. Cholera wie, czy przyłożyli się do kroju, czy powtórzyli stare błędy. Projekt kaptura chyba ich przerósł, bo w ogóle zrezygnowali z tego patentu. 😉 U mnie w mieście nie ma sklepu stacjonarnego, więc nie jestem w stanie wybadać.
• Cumulus Windy-Wendy 299 zł – Czytałam same pochlebne opinie o tym okazie. Wykonana jest starannie, z Pertexu Quantum GL. Tylko czemu te cholery z Cumulusa nie mają wersji damskiej? Trzeba by jakąś feministkę na nich nasłać, niech walczy! 😉

No dobrze, ochronę na wiatr już miałam, jeszcze musiałam dokooptować coś na deszcz. Badania górskich aktywności pokazały, że na 90% czasu, jaki spędzamy w górach przypada względnie dobra pogoda, a kurtka przeciwdeszczowa kisi się na dnie plecaka. Ja też przekonałam się, że prawdziwe ulewy łapiące nas gdzieś podczas marszu zdarzają się rzadko. Dlaczego? Otóż nikt nie lubi przemakać i jak widzi siarczystą ulewę z rana, to po prostu odpuszcza wycieczkę i zostaje w schronisku, w namiocie czy w pensjonacie u pana Józka. Przed wyjściem sprawdzamy prognozy i widząc nadciągające załamanie pogody prędzej skrócimy planowaną wyrypę, niż świadomie narazimy się na kilkugodzinne moknięcie. W większości przypadków hasamy po górach przy dobrych warunkach, przerywanych niekiedy przez deszcz. No ale kiedy już zdarzy się, że woda kapie na łeb, to warto jakoś się przed tym uchronić.

Od razu na języku formułuje się hasło „kurtka membranowa”, tak wiem, ale dopiero co wyjaśniłam, czemu nie zdecydowałam się na zakup tegoż wynalazku. Nie chciałam być skazana na grzejący laminat przy suchych, ale wietrznych warunkach, a tak by było gdybym nie kupiła wiatrówki. Kasa już poszła, więc na deszcz postanowiłam zakupić coś budżetowego. Generalnie jestem zdania, że najlepiej przed deszczem ochroni peleryna i po kilku godzinach akcji wszelkie membrany przy niej wysiądą. Ma ona jedno poważne ograniczenie – nadaje się na proste szlaki, w trudniejszym skalnym terenie stanie się kulą u nogi. Na beskidzkie bezdroża albo sudeckiego Orłowicza peleryna będzie jak znalazł. Mnie jednak najczęściej ciągnie w Tatry, więc potrzebowałam czegoś nie ograniczającego ruchów. Tym czymś jest…

 

QUECHUA RAIN-CUT

Kurtkę Rain-Cut zakupiłam w Decathlonie za ok. 35 zł jako typowy worek przeciwdeszczowy. Do użytku „na wszelki wypadek” od wiosny do jesieni. I faktycznie, gdy cofnę się w myślach do odbytych tułaczek, to potwierdzam, że kurtka najczęściej siedzi sobie w plecaku – w przeciwieństwie do wiatrówki. I myślę sobie, jak dobrze, że nie siedzi tam ciężka kurtka membranowa za jeszcze cięższe pieniądze!

ZALETY:

• Rain-Cut waży tylko 175 gram! I zajmuje nie więcej miejsca od pary rękawic.
• Ma duży kaptur, który spokojnie mieści łeb razem z kaskiem. Jego obwód regulowany jest za pomocą gumki i ściągacza. W nowszej wersji kaptur posiada mini daszek.
• Dół kurtki można ściągnąć gumką.
• Kurtka wykonana jest z impregnowanego poliestru, bez membrany, od wewnętrznej strony przypomina podgumowany sztormiak. Producent podaje wartość wodoodporności na poziomie 2000 mm. Mało co nie? No niby mało, ale prawda jest taka, że jeszcze nie zdarzyło mi się narzekać na wodoodporne właściwości Rain-Cut’a, a kilka razy poddany był srogim próbom. Nie oddycha toto niemal wcale, podczas żwawego marszu zbiera się w środku lekka wilgoć, ale na poziomie całkowicie akceptowalnym. Poza tym, dokładnie to samo dzieje się z kurtkami membranowymi! Przykład – znajomy, towarzyszący mi na kilku wycieczkach ma kurtkę ze średniej półki – Marmot Precip z membraną Nano Pro o parametrach wodoszczelności na poziomie 10.000 mm H2O oraz oddychalności 17.000 g/m²/24 i wierzcie mi, że bardziej przemókł ode mnie! Jego membrana szybko straciła swoje cudowne właściwości, nie wydoliła też z odprowadzaniem wilgoci. Nawiasem mówiąc, laminat w jego kurtce zaczął się odklejać, pękać i kruszyć po półtora roku użytkowania, mój 'worek” nadal nie nosi żadnych stygmatów zużycia. Marmot Precip – koszt 400 zł, Rain Cut – 35 zł. Reasumując, jeszcze nie zdarzyło mi się, aby Rain-Cut poległ na całej linii, nawet przy solidnym deszczu. Lekkie zawilgocenie w środku nie jest uciążliwe i po zdjęciu kurteczki szybko znika.
• Po 4 latach użytkowania nie widzę śladów jakichkolwiek uszkodzeń. Dodam, że nie żal ciorać tej poliestrowej ceratki przez rynny, kominy i inne skalne cuda.
• Cena! Stosunek ceny do jakości jest bardziej niż zadowalający. 😀

WADY:

• Krój jest workowaty, mało techniczny, ubogi. Brakuje regulacji z tyłu kaptura, żeby ten nie opadał na oczy.
• Nie oddycha.

Zdecydowałam się nosić prostą, poliestrową kurtkę przypominającą worek z kapturem, wolną od cudów techniki i metek obiecujących cuda na kiju. I sprawdza się! W awaryjnych sytuacjach chroni przed deszczem, chroni również przed wiatrem. Jest lekka, tania i nie szkoda taszczyć jej w plecaku.

Mój zestaw wiatrówka + Rain-Cut jest szczwanym, ale nie jedynym słusznym rozwiązaniem. Wybór kurtki to bardzo indywidualna sprawa. Zależy od stopnia potliwości, termiki organizmu, wreszcie od rodzaju aktywności, jakie podejmujemy. Sama w przyszłości zakupię softshell (by siać lans późną jesienią i podczas zimowych wędrówek), tradycyjny hardshell z wypasionymi parametrami (na najpodlejsze zimowe warunki), puchówkę (nie tylko na zimę, przede wszystkim dla przetrwania tych wszystkich wschodów i zachodów słońca, które tak uwielbiam uskuteczniać). Dotychczas mój budżetowy mini zestaw na ciepłe miesiące sprawdza się znakomicie, a wraz z górskim rozwojem i nowymi projektami uzupełnię szafę o odpowiednie elementy.

Dziękuję za uwagę i pozdrawiam 😀

Madzia / Wieczna Tułaczka

***

Tu też jest fajnie:

Facebook    Instagram