Mięguszowiecka Przełęcz pod Chłopkiem – część I

„Ja chcę na chłopa!” – wykrzyknęłam pewnego razu, tupiąc przy tym nóżką dla wzmocnienia efektu. Rozczaruję zbereźników, bo to nie będzie podróż po ukrytych zakamarkach ciał, ale podróż szlakiem, który poeta F. H. Nowicki tak scharakteryzował: „przepyszne przejście, prawdziwa kozia droga”. Ubezpieczeń tam prawie nie ma, na dodatek większość turystów wybiera pobliski szlak na Rysy, więc XIX-wieczne określenie, że szlak na Przełęcz pod Chłopkiem to „perć dla turystycznej elity” chyba nie do końca straciło na aktualności 🙂

ZAKOPANE – PALENICA BIAŁCZAŃSKA – MORSKIE OKO – CZARNY STAW POD RYSAMI – KAZALNICA – MIĘGUSZOWIECKA PRZEŁĘCZ POD CHŁOPKIEM – KAZALNICA – CZARNY STAW POD RYSAMI – MORSKIE OKO – PALENICA BIAŁCZAŃSKA – ZAKOPANE

10 h 30 min – średni czas przejścia bez odpoczynków. Ja zmieściłam się w 10 h z odpoczynkami.

Szlak trudny – charakteryzuje się sporą ekspozycją i znikomą ilością sztucznych ubezpieczeń. Znaczną część drogi wspinamy się po skałach, gdzie polegamy jedynie na swoich odnóżach. Jeśli pogoda dopisuje i jest sucho, to trudności techniczne nie są szczególnie wielkie. Przy opadach czy oblodzeniu sytuacja diametralnie się zmienia – liczne ekspozycje stają się groźne. Tak czy siak, szlak nie nadaje się dla początkujących, warto wcześniej sprawdzić swoje umiejętności na Kościelcu czy Rysach

 

ZAKOPANE – PALENICA BIAŁCZAŃSKA – MORSKIE OKO – CZARNY STAW POD RYSAMI           szlak czerwony 3 h

Piękny opis tego odcinka już popełniłam na blogu, więc odsyłam do artykułu Rzeźnia nr 1.

CZARNY STAW POD RYSAMI – KAZALNICA szlak zielony 2 h

Spod Czarnego Stawu ruszamy za zielonymi znakami w prawo. Po około 30 minutach kamienne stopnie doprowadzają nas do skalistej buli w wylocie Bańdziocha (ok. 1725 m). Znajduje się tutaj koleba (jama w blokach skalnych), wykorzystywana jako schron przed deszczem – niegdyś przez pasterzy, teraz przez taterników. Tego dnia z nieba lał się co jedynie żar, więc ino chyżo rozpłaszczyłam się na skale.

Na buli szlak skręca w lewo i wiedzie pod północne ściany Kazalnicy. Wkrótce dochodzimy do żlebu, z którego spływa niewielki strumyk i wspinamy się po dość niewygodnych, stromych skałach. Szlak wychodzi na dno Mięguszowieckiego Kotła, zwanego przez górali Bańdziochem, co w gwarze oznacza kałdun, brzuszysko. Ja bańdziochem zwykłam nazywać męskie piwne brzuchy 😉

Kocioł otoczony jest przez majestatyczne Mięguszowieckie Szczyty, a pod jego tylną ścianą gromadzą się śniegi, które zalegają praktycznie cały rok. J. M. Rytard i H. Roj w 1933 roku podkreślali, że „tutaj odczuwa się w pełni potęgę i dzikość tego surowego świata skalnego” – ja się z tym zgadzam i bardzo lubię Bańdziocha właśnie za jego wysokogórski charakter.

Zielony szlak opuszcza kocioł, wywijając się na ściany opadające z Kazalnicy. Do pokonania mamy długą skalną rynnę, w której nie zamontowano żadnego żelastwa. Jest ona dobrze urzeźbiona i bez zbędnych wygibasów odnajdziemy naturalne uchwyty i podparcia dla stóp.

Następnie czeka nas krótkie przejście wąską półką, tuż nad przepaścią. Jest ono demonizowane, podobnie jak słynna drabinka na Orlej Perci, a tak naprawdę klamry zamocowane w ścianę sprawiają, że przejście tym eksponowanym miejscem nie jest problematyczne.

Szlak wchodzi w kolejną rynnę, w jej najtrudniejszym miejscu zamontowano klamry. Przed nami pozostało jeszcze łatwe podejście trawiasto-skalistą grzędą, która wyprowadza nas na mało wyraźną kulminację Kazalnicy (2159 m). Aż nie chce się wierzyć, że to ta słynna Kazalnica właśnie – z doły strasząca urwistymi ścianami, od tej strony przypominająca raczej kopiec kreta 😉

Kopiec Kreta, pardon, Kazalnica Mięguszowiecka to tak naprawdę skalny występ w masywie Mięguszowieckiego Szczytu Czarnego. Słynie przede wszystkim z północno-wschodniej ściany, uważanej przez wielu za najpiękniejszą i najgroźniejszą w Tatrach Polskich. Można ją sobie poobserwować będąc nad Czarnym Stawem pod Rysami – tam nikt nie skojarzy Kazalnicy z Kopcem, gwarantuję! Północna ściana padła po raz pierwszy w 1942 roku, za sprawą Łapińskiego i Paszucha. Po 15 latach J. Długosz przeszedł urwiska zimą. Kazalnicę przecinają najtrudniejsze drogi wspinaczkowe Tatr.

Najbardziej mozolny odcinek szlaku za nami, w następnej części przedstawię Wam atrakcyjną galeryjkę, która wytrwałych wyprowadzi na przełęcz.