TATRY: NIŻNIE RYSY – DRUGIE STARCIE, A POTEM MASAKRA NA RYSACH ;)

Początek masakry, zakończonej pięknym zachodem słońca, w relacji:  „Niżnie Rysy – pierwsze starcie”.

 ***

Kawałek wypłaszczenia zasłanego mniejszymi, bądź większymi kamlotami musiało starczyć nam na nocleg. Odległa o jakieś 20 minut jaskinia mogła okazać się znacznie wygodniejsza, ale żadne z nas nie miało sił na poszukiwania, poza tym powoli, acz sukcesywnie zapadała ciemność.

Nie wiedząc z czym to się je, zabraliśmy się do rozstawiania tropiku. Za stelaż robiły moje kije, za śledzie okoliczne głazy. Poszło nam średnio, ale już chcieliśmy się położyć, zatem wsunęliśmy do środka karimaty, siebie w śpiwory i czekaliśmy na błogi sen. Ten jednak nie nadszedł. Mimo okrutnego zmęczenia (wszak mieliśmy za sobą całonocne czuwanie w autokarze, a potem darcie na wysokość 2430 metrów z ciężarem na grzbiecie) organizm się buntował i najwidoczniej nie życzył sobie regeneracji. WTF? Chyba byłam zbyt wyczerpana, żeby zasnąć, a cykliczne pochrapywania Roberta nie pomagały. Miał szczęście, że kije podtrzymywały całą imprezę, gdybym tylko miała choć jeden na podorędziu…

Zimno było znacznie gorsze. Przemarzłam już podczas focenia, a gdy przygotowywaliśmy gawrę dygotałam na całego. Tego nie udało się już nadrobić. Dreszcze przeszywały moje ciało z niebywałą wręcz regularnością i skutecznie odganiały jakiekolwiek zalążki snu. 

Po kilku godzinach, zapewne kiedy temperatura spadła już do prognozowanych -1°/0°, zerwał się wiatr. Nie duży, ale wystarczający, żeby szamotać ścianami naszej jamy. Te, wraz z kolejnymi podmuchami kładły się na nas, zwalając całą wilgoć… Bo to co mieliśmy, to nie był namiot w pełnym tego słowa znaczeniu, a jedynie zewnętrzny tropik przystosowany do rozkładania na kijach trekkingowych: ot, taka płachta bez stelaża, wewnętrznych ścian i podłogi. Te „małe” braki kompensowała niska waga, oraz elastyczność całego ustrojstwa, które przy odrobinie fantazji można było rozkładać w wielu miejscach. No ale bez wewnętrznych bebechów pociło się to niemiłosiernie, a ścianki szybko pokrywały się wilgocią. Przy pełnym rozłożeniu i naciągnięciu – luz, przy rozłożeniu na odpie***l, kiedy to wiaterek uczynnie te ścianki zwalał na nas – masakra.

W tropiku niechcący urządziliśmy sobie mały deszczyk, a mokra płachta na ryju to nic fajnego. Serio. Nie mogłam doczekać się świtania i momentu, kiedy zrzucę z siebie wilgotny śpiwór. W końcu ten moment nadszedł.

A wtedy… Dźwięk migawek unosił się ponad górami i dolinami, pozy tym zupełnie nic nie mąciło  ciszy. No może epitety wychwalające zjawisko, które rozgrywało się przed naszymi oczętami.

Dzięki porcji chmurek niebo przybrało kolor dojrzałego pomidora, a światło pięknie pokolorowało góry. Nie umiem, wręcz nie chcę tego opisywać. To trzeba pojąć in persona.

Te same chmury, które przed chwilą zrobiły cały efekt, teraz pochłonęły słońce. Nagle i bez ostrzeżenia zrobiło się szaro-buro, a na dodatek pierońsko zimno. Po zjawiskowym wschodzie słońca zostały tylko wspomnienia. Zjedliśmy na szybko owsiankę, spakowaliśmy graty i ruszyliśmy w kierunku Rysów.

Z początku mieliśmy zamiar trzymać się blisko grani, a trudniejsze miejsca omijać po polskiej stronie. Szybko zmieniliśmy zdanie – przewalanie się przy rosnącej stromiźnie przez kolejne skalne żeberka z tak wielkimi plecakami (a wspominałam już, że ciężar przechylał mnie to w jedną, to w drugą stronę?) było ryzykowne i bezpieczniej wrócić sypiącym się żlebem oraz wbić na szlak w rejonie grzędy.

Zresztą druga całkowicie nieprzespana noc dawała mi się we znaki. Nie miałam siły i ochoty na walkę z nieznanym.

Walka jednak się odbyła, aczkolwiek przeciwnikiem okazał się wspomniany żleb, a raczej dziadostwo zalegające jego dno. Wejść po czymś takim to pestka, ale zejść… Myślę, że kurs akrobacji cyrkowych okazałby się jak najbardziej przydatny. Nie zliczę potknięć, kontrolowanych (lub nie) zjazdów tudzież przymusowych przysiadów na pupę. Raz nawet poleciałam z wielkim głazem i żeby uchronić się przed koziołkowaniem, wykonałam jakiś dziwaczny wygibas w locie. Skończyło się na obitym udzie oraz co gorsze, na nadwyrężeniu stawu ramiennego. Bolało przy wspinaczce, ba, nawet przy robieniu zdjęć, a do zakładania i zdejmowania plecaka potrzebowałam pomocy.

Z ulgą przywitałam pierwsze łańcuchy na grzędzie (moje ramie absolutnie nie) – oznaczały koniec „piargowiska próżności”. Niemniej jednak tam, gdzie jedno się kończy, drugie się zaczyna.

Oj! Już przy pierwszych krokach w górę poczułam trzęsące się mięśnie i zakwasy na całych udach. I to była wina zbyt dużego obciążenia. Przecież poprzedniego dnia nie zrobiliśmy nie wiadomo jakiej trasy, można by rzec, że połowę tego co przy tradycyjnym wyjściu w Tatry. A jednak nogi przeistoczyły się w bolące galarety. 

Uwaga, teraz ponarzekam niczym zaczepny emeryt. 😉

DOLEGLIWOŚĆ                                                                  WINOWAJCA

-galaretkowate nogi                                                              -ciężki plecak

-nadwyrężone ramię                                                             -wredne piargi

-dwie nieprzespane noce                                                      -no właśnie kto???

-zakwasy wszędzie gdzie się da, nawet w talii                     -ciężki plecak

-brak siły na każdy kolejny krok                                            -ciężki plecak

-płytki oddech                                                                        -ciężki plecak

-rozdrażnienie przeradzające się we frustrację                    -zdecydowanie ciężki plecak

Powiem szczerze, że wesoło nie było. Walczyłam dosłownie o każdy krok, choć w głębi miałam ochotę rzucić plecak w pizdu w rysę i zejść do Moka spać.

Było już po 8.00, więc sporo ludzi parło na szczyt. Mijał nas dosłownie każdy: stary, młody, w trepach, w tenisówkach, nawet Angol w japonkach (!). Na domiar złego, większość osób mijała nas dwukrotnie, bo kiedy schodzili z powrotem, my nadal powoli człapaliśmy w górę. To nie działało budująco na wyczerpaną psychikę! 

No ale co zrobić, jakoś dociągnęliśmy na te Rysy (przejście od grzędy na szczyt zajęło nam prawie dwie godziny!) i po krótkiej foto-sesji na polskim wierzchołku, przenieśliśmy się na sąsiedni. Tam przynajmniej spokój i pustka, można było rozsiąść się wygodnie i ogarnąć posiłek w postaci podłej konserwy i gorącego kubka.

Siedzieliśmy na szczycie godzinę, więc trochę poobserwowałam i naszła mnie mała refleksja.  Środek wakacji, pogoda stabilna, ludzi masa, ciągła zmiana warty na szczycie. Ale czemu oni wszyscy kłębią się na polskim wierzchołku? Ciasno tam i gwarno jak w ulu, to raz. Dwa, słowacki wierzchołek to naprawdę rzut beretem (na nogach jakieś 3 minuty) od polskiego, a jednak podczas naszego popasu wlazło nań tylko trzech Słowaków i jedna polska parka. Pomijam już fakt, iż na wyższym wierzchołku zdecydowanie spokojniej, ale heloł! Słowo klucz: „wyższy wierzchołek”! Mnie się wydaje, że aby zdobyć Rysy to trzeba wejść na 2503 m, a nie na 2499 m…  

Po godzinie zmarzliśmy do tego stopnia (nawet prószył śnieżek!), że chcąc nie chcąc musieliśmy rozpocząć ewakuację. Kierunek – Popradzki Staw. Schodziliśmy wolno, co i rusz przystając na jakieś zdjęcia.

W rejonie Wagi zaczęło się przewiewać, chmurki podnosiły się coraz wyżej, odsłaniając coraz więcej wierzchołków. Bardzo lubię to miejsce, a to za prawą bliskości Ganka, Wysokiej i Ciężkiego Szczytu.

Do schroniska zeszłam ledwo żywa. To że w dół i banalnie łatwo, wcale nie znaczy, że przyjemnie. Doszedł ból kolan, zatem przy każdym kroku dało się słyszeć jęk. Przy schronie zalegliśmy na dłuższą przerwę, ale nic to nie pomogło. Organizm domagał się wygodnego łóżka, odpoczynku, a nade wszystko snu. Powoli zaczynało też docierać do mnie, że kolejny etap mojego szczwanego planu weźmie w łeb, bo zwyczajnie w świecie nie damy rady. Choć jeszcze wtedy odganiałam te myśli, jeszcze karmiłam się nadzieją i zmusiłam ciało do kolejnego wysiłku.

Trzeba było schodzić dalej. Ależ to był wyczyn! To niewyspanie, te bolące kolana, piekące stopy, skurcze mięśni, przeraźliwe zmęczenie… Mogę śmiało powiedzieć, że jeszcze nigdy nie czułam się tak zmasakrowana w górach. Kilka razy nawet udało mi się uwolnić łezkę z tej niemocy i bezsilności, co należy do ewenementów w skali światowej. Ciary przechodzą mnie na samo wspomnienie, więc może skupię się teraz na mijanych widokach. 

Przy rozstaju przed Popradzkim Stawem dosłownie padliśmy na jakiś głaz – przyszedł czas na naszą chwilę prawdy. W planie były jeszcze dwa potężne szczyty (w tym moje wielkie tatrzańskie marzenie), a dopiero potem odpoczynek w schronisku i dalsze łazęgowanie. Niestety plecaki okazały się zbyt ciężkie na nasze możliwości i w rezultacie pierwsze dwa dni nas zmasakrowały. Dłuższy odpoczynek potrzebny był tu i zaraz.

Przez lewe kolano, które siadło mi całkowicie, schodziliśmy naprawdę długo, ok. 5,5 godziny ze szczytu do rozstaju przed Popradzkim Stawem. Nie bardzo wiedzieliśmy, czy pytać o nocleg w schronisku (wszak gleby nie udzielają, a że był weekend, to szanse na wolne łóżka spadały niemal do zera), jechać do Zakopca, czy szukać noclegu w Starym Smokowcu. Koniec końców schronisko odrzuciliśmy, bo nie było mowy o wyjściu w góry następnego dnia, a ostatecznie postawiliśmy na dobrze nam znane Zakopane. Sama już nie wiem dlaczego, chyba mieliśmy obawy, że nie starczy nam eurasów na smokowskie kwatery.

Dobiliśmy się na tej asfaltówce, że hej. Skurcze chwytały mnie już za ramiona, więc ze dwa razy musiałam zrzucić plecak i je rozmasować. Tu minutka, tam minutka i nie zdążyliśmy na elektriczkę. Kolejna była po godzinie, ale na Stramę do Zakopanego nie było już co liczyć. No nic, ponoć jest jeszcze jakiś słowacki PKS do Łysej Polany, najwyżej doczołgamy się do Roztoki albo Głodówki, jeśli nie złapiemy busa z Morskiego Oka. Tyle teoria.

Do Smokowca zajechaliśmy na 20.00 i od razu skierowaliśmy się na dworzec autobusowy. Wspomniany słowacki PKS uciekł nam sprzed nosa. Innych połączeń już nie było. I tak oto zostaliśmy samiutcy na dworcu, przy zapadającym zmroku, bez sił na inicjatywę, bez wiedzy, gdzie tu szukać tańszej kwatery. Chyba nie muszę tłumaczyć, jakaż to beznadzieja wlała się w nasze serca?

Najgorsze, że nie można było tkwić na tym dworcu w nieskończoność, trzeba było jeszcze raz zarzucić plecak na grzbiet (brrr!) i ruszyć na poszukiwanie noclegu. O tej godzinie w Zakopcu jest multum ludzi, czasem ciężko się nawet gdziekolwiek przebić. W Smokowcu cisza, spokój, prawie żywej duszy wokół. Wtem usłyszałam polski język. Dopadłam ludzi niczym wygłodniała harpia i zapytałam czy przypadkiem nie wracają do Polski. Nie. Mają kwaterę kilka kilometrów dalej. Mówią, że informacja turystyczna jest jeszcze czynna, że może oni pomogą z noclegiem.

Niestety w IT nie dysponowali żadnymi wolnymi miejscami. No tak, sierpień, weekend, ładna pogoda. Dostajemy kontakt do pensjonatu w Nowej Leśnej. Nieco drogo, ale nie mieliśmy przecież innej opcji, było też trochę za późno na pukanie od drzwi do drzwi i szukanie pokoju na własną rękę. W drodze na stację kolejki znów nadziewamy się na spotkanych przed momentem Polaków. Od słowa do słowa i okazuje się, że ich kwatera również mieści się w Nowej Leśnej. Proponują podwózkę, z czego oczywiście korzystamy. Z tego miejsca jeszcze raz dziękuję za pomoc Drodzy Rodacy – może kiedyś trafią na bloga i się zarumienią. 

Na miejscu okazało się, że na kwaterce i dla nas znajdzie się pokój. Bomba! Wolimy skromniejsze warunki, za to kilka euro w kieszeni. I tak marzyliśmy tylko o tym, aby wreszcie położyć się spać. No i wierzcie mi, kąpiel, a potem rozłożenie styranych gnatów na łóżku warte było miliona dolarów!

I kiedy tuż przed zaśnięciem zadzwoniłam do domu, żeby się odmeldować i zrelacjonować wydarzenia dnia, usłyszałam pytanie: „A gdzie podział się górski terminator”? Odpowiedziałam stanowczo: „I’ll be back”! 😀

***

Zanim terminator ruszył na tatrzańskie łowy, musiał się zregenerować. O tym poczytasz w artykułach:

• Nowa Leśna i Stary Smokowiec (praktyczne informacje + namiar na kwaterę)
• Popradzki Staw i Szczyrbskie Jezioro

 

Chcesz wejść na Rysy? Sprawdź opisy szlaków:

RYSY Z MORSKIEGO OKA  RYSY Z POPRADZKIEGO STAWU

 

 

Pozdrawiam,

Madzia / Wieczna Tułaczka

***

Tu też jest fajnie:

Facebook   Instagram