PATOLOGICZNA MAJÓWKA: HALA GĄSIENICOWA

 

 

PATOLOGICZNA MAJÓWKA – DZIEŃ I (7.05.2016)

TRASA: KUŹNICE – DOLINA JAWORZYNKA – PRZEŁĘCZ MIĘDZY KOPAMI – HALA GĄSIENICOWA – PRZEŁĘCZ MIĘDZY KOPAMI – BOCZAŃ – KUŹNICE

Moja majówka miała być hardcorem. Nie w sensie górskim, w tym aspekcie akurat zamierzałam powrócić do dolinnych korzeni, jednak patrząc całościowo na te 2 tygodnie nie umiem znaleźć innego określenia. No może jeszcze „patologia”. I nie ważne czy wybiegałam w myślach do tego okresu z przeszłości w przyszłość, czy w teraźniejszości macam przeszłe wydarzenia. Było jak być powinno. Wróć. Było jak spodziewaliśmy się, że będzie.

Pewnie oczy przecierasz ze zdumienia, próbując doszukać się sensu w tym wstępie. Wszystko dlatego, że nie znasz Smilera. Otóż Smiler, w Polsce znany jako Werson, Weruś, sis przyjeżdża w odwiedziny raz na jakiś czas, zamieniając mój kącik zwany domem w melinę. Hulaj dusza, piekła nie ma! Nie ma czasu na odpoczynek, sen jest dla frajerów, a bajzel staje się synonimem dobrej zabawy. Oczywiście im większy, tym lepiej.

Tym razem Smiler zawitał na 2 tygodnie, rozciągając w czasie majóweczkę do nietypowych rozmiarów. W ruch poszły piwka, przełamywane dla smaku białym Chardonney, za podkłady robiły chipsy, paluszki, pizze, kebaby i czekoladki Toblerone (tak, ledwo dopinam spodnie). A to wszystko w rytm naszej pieśni, o nostalgicznym tytule „Patology”, zmontowanej naprędce na Krupówkach kilka lat temu.

Po tygodniu hulanek i swawoli na bydgoskiej ziemi, trzy patole ruszyły na podbój Zakopanego. Ciężki to był dla mnie okres. Oj tak. W Zakopcu bywałam dużo, ale traktowałam to miasto zawsze jako dodatek do gór – jak zostało czasu z wycieczki, proszę bardzo, możemy iść na spacer, splądrować muzea, pokręcić się po karczmach, powłóczyć się bez celu, ładu i składu. Why not. Ale tym razem było inaczej – to góry miały stanowić dodatek do Zakopanego.

I tu pojawił się zgrzyt. Już w trakcie nocnej podróży coś mną targało. Czułam w kościach, że wracam we właściwe miejsce, trawił mnie zew górskiej przygody, a wizja ciorania po szlakach zatruwała przepity umysł. Nie chciałam przełknąć tej gorzkiej pigułki z napisem „Zakopane”. Potrzebowałam przestrzeni, powietrza, perspektywy, zmęczenia innego niż daje kolejna nocna posiadówa w obrębie kanapy. Fakt, obiecywałam, że się dostosuję, przetrwam z uniesioną głową Główny Szlak Karczm Krupówkowych (GSKK), ale widząc szeroką panoramę Tatr z Zakopianki (jak na złość, widoczność w dniu przyjazdu była bajeczna) wiedziałam już, że nie wyrobię. NO NIE WYROBIĘ! Za rzadko bywam w górach, żeby przepuścić taką okazję. Tu musi zadziałać Agent!

 

WYCIECZKA NA HALĘ GĄSIENICOWĄ

Z dworcem witamy się o 7 rano. Niezbyt gorliwie po całonocnej podróży. Na mieście dziwnie pusto, cicho, aż mamy wrażenie, że terkot walizek za chwilę obudzi pół Zakopanego. Nic z tych rzeczy, do kwatery docieramy bez aferki. Właścicieli jeszcze nie ma, ale wygrzebuję klucz z umówionego miejsca, dzięki czemu możemy zabunkrować się na kilka godzin przed oficjalną porą meldunkową.

To jest najtrudniejszy moment. Zawsze! Nagle trudy podróży dają się we znaki, zmęczenie wyłazi na wierzch, a łóżko przywołuje ze zdwojoną siłą. Spać. Spać! SPAĆ! Sama nieomal walnęłam się jak długa, na szczęście przytomności umysłu starczyło na prosty rachunek sumienia: jak teraz zaśniemy, to przepadniemy do późnego popołudnia, a potem to już starczy czasu tylko na browara. O nie!

Tonem nie znoszącym sprzeciwu zarządziłam wycieczkę na Halę. Zagoniłam patoli (w tym siebie) do ogarnięcia bardziej stosownej garderoby i po 30 minutach maszerowaliśmy na przystanek busa. Część grupy (chyba nie muszę wskazywać palcem?) nieco kręciła nosem, co nawet byłam w stanie zrozumieć. Przecież jakakolwiek wycieczka po długiej podróży i nieprzespanej nocy (i po tygodniu balowania) wymaga sporego ładunku zaangażowania i sił witalnych. Energia w nas kulała, lecz w końcu wszyscy zgodnie przyznali, że szkoda zmarnować tak pięknie zapowiadający się dzień.

Nie będę szczegółowo rozpisywać się o tej wycieczce, bo o czym tu rozprawiać. Milionowe podejście na Halę (Smilera drugie) nie przyniosło przełomowych doznań, nie przerodziło się w walkę o życie (choć i tego typu wyrypa nam się przytrafi podczas majówki – w oczach Smilera) i nie zaskoczyło niczym szczególnym. No może tym, że milionowy pobyt na Hali znów wypalił, a tak dobrze znany układ szczytów raz jeszcze i niezmiennie zachwycił.

Dzień był piękny, widoczność dobra i chyba już bardzo stęskniłam się za Tatrami, skoro napstrykałam na wycieczce ponad 600 zdjęć! Sześćset zdjęć z doliny! A nawet nad staw nie podeszliśmy… Dysk mi dyszy i jęczy na te słowa. Część z Was pewnie też, ale spokojnie – nie zamęczę Was taką ilością zdjęć. Nie, nie, nie. Ograniczę się do 39 i dla odmiany, postaram się pokazać Gąsienicowy rejon w nieco innych ujęciach, choć kilku tradycyjnych obrazków też nie zabraknie. No sami oceńcie jak wyszło. 

Drugiego dnia stoczyłam się jeszcze niżej.  Ale kto powiedział, że każdy kolejny cel ma być wyższy i bardziej honorny od poprzedniego? 

Z patologicznym pozdrowieniem 😉

Madzia / Wieczna Tułaczka

 

***

Tu też jest fajnie:

Facebook   Instagram