PIENINY: WYSOKA ZIMĄ – Z JAWOREK PRZEZ HOMOLE ORAZ GRZBIET MAŁYCH PIENIN DO SZCZWANICY

 

Kolejny długi dzień w górach. Po zejściu z Radziejowej wewnętrzny leń nakazywał znaleźć jakiś przytulny pokoik i rozgościć się w Jaworkach. Jednak linę z drugiej strony ciągnął górski potwór, który nie chciał słuchać o żadnych przytulnych pokoikach, zwłaszcza że pierwotny plan zakładał taki łańcuszek zdarzeń: Przehyba, Radziejowa, Wielki Rogacz, Jaworki, Homole, Wysoka i nocleg w ośrodku pod Durbaszką. Jak się domyślacie potwór znów wygrał bitwę. Czasami naprawdę go nie znoszę.

Problem polegał na tym, że przemierzając Jaworki skupiałam się przede wszystkim na bólu w ramionach. Akurat tam me kościste ramionka doszły do wniosku, że mają już dosyć, o czym informowały mnie z zaciekłą regularnością poprzez przeszywające skurcze. Za szlachetne są, nigdy nie przyzwyczają się do dźwigania. 

Do wylotu Wąwozu Homole, gdzie znajduje się punkt informacyjny i kilka zbawiennych ławek, doczłapaliśmy się kilka minut po czternastej. Jak dobrze usadzić cielsko po kilku godzinach wędrowania! Napełniliśmy brzuszki, zrobiliśmy małe przepakowanie (żebym na grzbiecie miała nieco lżej) i z nietęgimi minami podsumowaliśmy czekający nas wysiłek.

– Jest 14.25, zachód słońca jest ok. 16.00, a szlakowskaz wskazuje, że na Wysoką idzie się 2 godzimy.

– Damy radę!

– Acha…

Nawet nie umiem przekazać jak moje westchnienie było ciężkie. Cięższe od plecaka z całą zawartością… Miałam już dosyć, ale w życiu bym się nie poddała wiedząc, że od widowiskowej panoramy na Tatry o zachodzie słońca dzieli mnie niecałe 2 godziny walki. Zagryzłam wargi i ruszyłam za Tomkiem.

Szliśmy wzdłuż potoku Kamionka (coś tam lekko szumiało pod warstwą śniegu) w otoczeniu wysokich wapiennych ścian. Ładniejsze rzeczy w życiu widziałam, więc szczerze przyznam, że Wąwóz Homole nie wywarł na mnie większego wrażenia. Może dlatego, że najbardziej imponujący obrazek otwiera się na samym początku, potem człowiek czeka na więcej, liczy na coś równie efektownego w dalszej części kanionu, a tu dupa. Coraz więcej drabinek i lasu, a po kwadransie zabawa się kończy. Wrócę tu o innej porze roku, może zaćwierkam inaczej.

Przy skrzyżowaniu dróg pod Jemeriskową Skałką (skąd można przez szałas Bukowinki powrócić do Jaworek) oboje mieliśmy już dosyć. Tam otworzył się widok na Wysoką i czekające nas jeszcze katusze. Co? Ten niewinny pagór wystający pomiędzy drzewami miałby nas pogonić? Oj, kto był ten nie zadrwi z Wysokiej, bowiem bestia ta, tylko z pozoru łagodna i niewinna, w rzeczywistości podstępna jest niczym żmija.

Podejście na Wysoką jest strome. Tak wyczytałam, przyjęłam do wiadomości, po czym machnęłam ręką. Ja nie dam rady? Jakiś pieniński szczyt miałby dać mi popalić? Eeeee. Przesadzają. Otóż nie przesadzają. Może i by poszło o wiele sprawniej o każdej innej porze roku, ale trzeba było wziąć poprawkę na zimę. W jej najgorszym wydaniu.

Przejście przez tzw. Rówienkę oraz rozległą Polanę pod Wysoką wspominam gorzej niż gorczańskie błoto! Widoki tam ujmujące i chętnie przetrawię je podczas złotej jesieni, ale tym razem zmuszona byłam całkowicie skupić się nad tym co pod nogami. A było to najlepsze lodowisko z jakim miałam styczność od dzieciństwa.

Pod śniegiem znajdowała się cienka, aczkolwiek twarda jak beton warstwa lodu. Nie wiem czy raczki by pomogły. Miałyby się w co wbić na tak cienkim i twardym lodzie? Pytam serio, bo w zimowych sprawach jestem póki co zielona.

My tak czy siak postanowiliśmy brnąć dalej. Groziło nam jedynie bolesne obicie dupy, co też wkrótce się ziściło. Nie raz i nie dwa. Raz nawet upadłam tak nieszczęśliwie, że przyfasoliłam w to lodowisko samym środkiem drogocennej bani. Przez chwilę mnie zamroczyło i nie byłam pewna, czy będę mogła iść dalej. Na szczęście po kilku sekundach poczułam, że jednak żyję i mogę wstać. Bęc! Ojej, obiłam kolano. Bęc! Ojej, obiłam drugie kolano. Bęc! Ojej, dobiłam oba kolana i kijki mi zjechały. Bęc! Ja pierdolę do wiosny nie wstanę!!! Po czwartej próbie powrotu do pionu i utracie kilku metrów (z każdym upadkiem zjeżdżałam coraz niżej) doszłam do wniosku, że do wiosny nie uda mi się ta sztuka. Przeczołgałam się (dosłownie) kilka metrów w bok, w kierunku wystających ze śniegu trawek. Uznałam, że tam będzie mniej lodu, w czym upatrywałam większe szanse na powodzenie akcji. W tym czasie Tomek dotarł na miejsce zdarzenia – pomógł mi stanąć na nogi i odzyskać pogubione kije.

Teraz to już na serio miałam serdecznie dosyć! Zmęczona, obita, z przemoczonymi butami i nadszarpniętą dumą. Morale lekko siadły i powoli dochodziła do mnie świadomość, że zachód słońca na Wysokiej może umknąć mi sprzed nosa. O nie! Jeszcze się nie poddam!

Powiedziałam Tomkowi, że resztę sił włożę w to podejście, niech się nie stresuje jeśli go odstawię, jakby co spotkamy się na szczycie. Buhaha! Wtedy właśnie Wysoka pokazała swoje prawdziwe oblicze! Zbocze stało się tak niewiarygodnie strome, że po pięciu krokach musiałam przystawać na złapanie oddechu. Sypki śnieg po kostki, pod nim ślizgawica, zmęczenie na karku i ciężar na plecach. Każdy krok był wysiłkiem, walką o stabilną pozycję. Brakowało mi tchu, a przecież potrzebowałam przyśpieszyć. Pomimo tego wciąż wierzyłam, że rzutem na taśmę wlezę na Wysoką i tam w geście tryumfu wypluję płuca. W każdy krok wkładałam maksimum siły i koncentracji,  kątem oka łypiąc w stronę czerwieniących się chmur. Cholera, dzieje się!

Wkrótce stanęłam pod szlakowskazem. Tabliczka wskazywała 15, może 20 minut do szczytu – nie pamiętam dokładnie. Zresztą whatever, w tamtych warunkach to była i tak zbyt duża odległość. Zachód słońca już się dokonał, a niebo na powrót przybierało szarą barwę. Nie było sensu pchać się tym zlodowaciałym, stromym zboczem na chwilę przed zapadnięciem ciemności. Zarządziłam koniec ataku szczytowego. Lepiej resztkę sił i szarości wykorzystać na bezpieczne zejście do schroniska. Według mapy czekało nas jeszcze 45 minut spaceru.

Niesamowicie się wkurzyłam, gdy pomiędzy drzewami mignęły mi Tatry. A więc spektakl musiał być piękny… Jak do cholery mogło się nie udać? Wtedy czysta złość zawładnęła moim umysłem, tak wściekła na siebie już dawno nie byłam. Teraz wiem na pewno, że to sprawka zimy – to ona pochłania więcej sił i czasu niż można przewidzieć. Nie pozostaje nic innego, jak uhonorować Wysoką zaszczytnym pierwszym miejscem na Liście Szczytów, Na Których Się Zemszczę.

Zejście z Wysokiej było równie strome jak wejście, co dawało możliwość przetrenowania duposchodzenia w trudnych, zimowych warunkach. Było niekomfortowo i czujnie, ale jakoś przebrnęliśmy ten odcinek i wyszliśmy na prostą. Szybko zrobiło się ciemno, a gdzieś tam, w dole, rozbłysły światła Jaworek i Szlachtowej. Przemoczone skarpety i zmęczenie zaczęły dokuczać na tyle mocno, że weszliśmy w fazę wzajemnego pocieszania się.

– Spokojnie zaraz będziemy. Napijemy się grzanego piwka w schronisku i wszystko wróci do normy.

Po godzinie byliśmy już nieźle zniecierpliwieni. Fakt, straciliśmy troszkę czasu i resztkę sił na plądrowanie bocznej ścieżki (była całkiem wyraźna, a znaków jak na złość nigdzie wokół nie było), ale według mapy powinniśmy już dawno nadziać się na linię kolejki albo światła schroniska. Tymczasem brodziliśmy grzbietem Pienin w całkowitej ciemności, a jedyne światła majaczyły daleko w dole. W miejscu, gdzie powinien znajdować się Ośrodek Pod Durbaszką ziała czarna pustka. 

– Cholera jasna coś jest nie tak. Idziemy już ponad godzinę, a do schroniska powinniśmy dotrzeć w 45 minut.

– Wiesz jak to jest, pewnie idziemy wolniej przez ten śnieg i lód – uspokajał Tomek.

– Ale aż tyle? Nawet jeśli, to już dawno byłoby widać światła schroniska i kolejki.

– A może jest nieczynne?

– Czynne, czynne. Sprawdzałam przed wyjazdem. Możliwe, że już przeszliśmy? Patrz, przed nami majaczą Trzy Korony. Jak tak dalej pójdzie to dojdziemy właśnie tam…

– Zauważylibyśmy szlak. Do schroniska na pewno będzie szlakowskaz.

– Ale Pod Durbaszkę nie ma szlaku. Idąc tym grzbietem powinniśmy dojść do kolejki i pod nią prowadzi ścieżka do schroniska, tyle że nie jest to oficjalny szlak, więc oznaczeń nie będzie. Problem w tym, że żadnej kolejki nie widać, a powinna być oświetlona jak choinka na święta.

– To ja już nie wiem, gdzie jesteśmy…

– No ja już też nie wiem…

– Przed nami faktycznie nic nie widać, może żeśmy jakoś przegapili zejście? Wróćmy i sprawdźmy.

– Oszalałeś! Ja już od Wysokiej idę na oparach! Nie mam siły. Może zadzwonię do GOPR-u i powiedzą mi po słupkach granicznych, w którym miejscu jesteśmy?

– Daj spokój! Siarę będziesz robić. Sami sobie poradzimy.

– Jaką siarę? Nie mam siły już błądzić po okolicach. Za chwilę padnę i faktycznie trzeba będzie po nich dzwonić. Po pomoc! Zadzwonię… Wolę się zapytać…

Dryń, dryń…

– Dobry wieczór. Mam mały problem orientacyjny. Idziemy szlakiem niebieskim z Wysokiej w stronę Durbaszki. Problem w tym, że nie możemy znaleźć ścieżki schodzącej do Ośrodka Pod Durbaszką. Czy mógłby pan nam powiedzieć po numerach słupków granicznych czy żeśmy przeszli już to zejście czy jest przed nami?

– Dobry wieczór. Nie mamy niestety takich map. Po słupkach pani nie naprowadzę. A gdzie jesteście?

– No gdzieś na grzbiecie, ale właśnie nie wiemy czy żeśmy przeszli już to zejście czy nie. Za bardzo nic nie widać, jest nasypany świeży śnieg i nie ma żadnych śladów.

– Droga do ośrodka powinna być widoczna. Na pewno będzie znak na Durbaszkę.

– Ok. To dziękuję za informację.

– Powodzenia!

– Miłego wieczoru. Do widzenia.

Pominęłam tylko drobny fakcik – w całej rozmowie uparcie nazywałam Durbaszkę Durbaszówką, czym lekko irytowałam Ratownika. Czyżby trema wynikająca z pierwszego kontaktu ze służbami GOPR? 😉

Słupkowy biznes szybko upadł, ale postanowiliśmy iść grzbietem jeszcze kawałek. Pięć minut nie minęło jak trafiliśmy na drewnianą strzałę ze zbawiennym napisem „Pod Durbaszką 5 minut”. Skryła się cholera w drzewach, ale że Goprowiec potwierdził, że powinno być oznakowanie, to wpatrywałam się w ciemne krzaki jak sroka w gnat. Jednak dobrze, że zadzwoniłam, bo byliśmy zbyt blisko wdrożenia przerażającego planu, jakim było cofnięcie się i szukanie ośrodka po całym zboczu. 

Już niemal namacalny koniec udręk i wizja grzanego piwka przywróciła w nas dobry humor! Schodziliśmy z grzbietu uchachani, z poczuciem ogromnej ulgi, że jednak nie przyjdzie nam błąkać się po nocach po nieznanych nam Pieninach.

– Ty, patrz! Widzisz ten czarny słup?

– Gdzie?

– No tam!

– Faktycznie. Ejże, to ta kolejka!

– Yhm. Cholera w ogóle nie oświetlona, a my żeśmy sugerowali się tym, że będzie z daleka świecić jak psu jajca na wiosnę…

Po kilku minutach walki z oblodzonym stokiem (yhm, nabiliśmy sobie kolejne siniaki) stanęliśmy u wrót raju. Przynajmniej tak nam się jawiła ta chata z zewnątrz. Wtedy jeszcze nie wiedzieliśmy, że zaraz za progiem przywita nas kartka z bluźnierczym napisem: „Nie prowadzimy sprzedaży alkoholu”. Chłosta prosto w ryj…

Zadzwoniłam jeszcze do GOPR-u, żeby się odmeldować.

– Witam ponownie. Przed chwilą dzwoniłam, że nie możemy odnaleźć Ośrodka Pod Durbaszką. Otóż udało się i już jesteśmy w środku. W ogóle w ciemnicy nie było widać budynku (btw, był ledwo oświetlony i skryty za krzaczorami) i myśleliśmy, że ta kolejka będzie podświetlona, dlatego tak się zamotaliśmy. Dzięki za pomoc i życzę spokojnej nocy.

– Dobrze, że pani dzwoni. Też życzę miłego wieczoru.

Gospodarz ośrodka pod Durbaszką okazał się bardzo sympatyczny. Wyjaśnił, że to ośrodek wychowawczy, a nie schronisko PTTK, że żyją z grup młodzieży i stąd brak procentów w barze. A ta cała linia kolejki? No cóż, od lat jest zimą nieczynna a zatem całkowicie nieoświetlona… Fajnie, że trafiliśmy, ale akurat ośrodek przejęła we władanie grupa wojskowych. Pokoi wolnych brak. Zapowiedzieli, że będą bawić się w jakieś nocne podchody, więc gleba byłaby dla nas mocno uciążliwa. Gospodarz zapytał jeszcze skąd idziemy. Na wieść, że z Przehyby przez Homole wyłupił oczy, pogratulował zawzięcia, po czym przydzielił nam Ambulatorium, w którym jak na zawołanie znajdowały się dwa łóżka. Po przyrzeczeniu, że nie ruszymy szafki z medykamentami i nie będziemy babrać w elektrycznym centrum dowodzenia (tylu łączników i kabli dawno nie widziałam) dał nam klucze i życzył udanej nocki.

Odpuszczę Wam opis „udanej nocki”, podczas której głównymi bohaterami były łomoczące na schodach (które miałam tuż nad głową) buciory i komendy wydawane rykiem. Gdzieś nad ranem się uspokoiło. Natomiast wspomnę, że pobudka należała do bolesnych. Yep. Zakwasy rozlały się po ciele, nabite guzy boleśnie spuchły, a plecaki zarzucone na ramiona nie straciły nic na swoim ciężarze. 

Ciepłe schronisko opuściliśmy o 6.00, a zatem jeszcze w totalnych ciemnościach. Tego wymagał od nas rozkład jazdy i jego nędzne posezonowe połączenia. Mieliśmy do wyboru godzinną wędrówkę po ciemku z rana, albo kilkugodzinną wieczorem. Wybór był prosty.

Pierwszy etap naszej drogi zakładał zejście do Szczawnicy – niebieskim szlakiem z Durbaszki na Szafranówkę, a później żółtym przez Palenicę. Zdjęcia kompletnie tego nie oddają (strzelone z ręki, w szaro-bury poranek), ale praktycznie cały szlak jest widokowy. Bardzo. Pięknie prezentują się Trzy Korony, Sokolica, a z rejonu Wysokiego Wierchu można dojrzeć panoramę Tatr. Po drodze przecinaliśmy jakąś rozległą polanę z bacówką, więc niewykluczone, że w sezonie sielski obrazek dopełnia stado pasących się „łowiecek”.  

Generalnie  oblodzone i miejscami szalenie strome Pieniny dały mi popalić. Jednak na nic zdały się te podstępy, bo wśród tych pofalowanych wzgórz upstrzonych stromymi wapiennymi skałkami odnalazłam ogromny urok. I tak, zamiast się zniechęcić, zachorowałam na Pieniny. Złotą jesienią musi tu być bajecznie…

Szlak na Szafranówkę przebiegł dość łagodnie, a zatem wysokość będziemy tracić na stosunkowo krótkim odcinku. Auć. Mijamy absolutnie puste tereny narciarskie, przeciskamy się pomiędzy przygotowanym do zjazdów stokiem a płotem i wreszcie stajemy w obliczu kolejnego wyzwania.

– Ożeż ty! I jak my stąd teraz zejdziemy? – Przez chwilę rozmyślałam, czy nie mam w plecaku czegoś co mogłoby posłużyć jako jabłuszko pod dupę.

– Szkoda, że nie ma warunków, żeby zjechać na dupie!

– No szkoda, ale nie żałuj dupozjazdu. Zaraz na pewno jakiś zaliczysz…

I faktycznie. Długo nie czekaliśmy na zetknięcie z glebą. Zejście z Palenicy do Szczawnicy to stromy kawał szlaku… Przy lepszych warunkach śniegowych można by zjechać na tyłku z prędkością rakiety aż do samego centrum!

Jakoś krok po kroczku podołaliśmy tej bestii i z wielką ulgą przywitaliśmy zabudowania Szczawnicy. Uff, koniec z tą stromizną! Jednak nie koniec z wędrówką tego dnia – przed nami jeszcze jeden szczyt do zdobycia… W pierwszym lepszym sklepie zrobiliśmy zakupy spożywcze, po czym złapaliśmy busa do Krościenka nad Dunajcem. Tam czekaliśmy na kolejny transport. Jak nam poszło? Zapraszam na finał historii. 

 

Górskie pozdro

Madzia / Wieczna Tułaczka

 

Przymierzasz się do pierwszych górskich wycieczek zimą? Przeczytaj praktyczne wskazówki, jak się do tego zabrać:

PRZEŁAMANIE ZIMY

***

Bądź na bieżąco i polub mój profil:

Facebook   Instagram