Jeszcze dwa lata temu nie było siły na tym świecie, która wyciągnęłaby mnie na górską wędrówkę zimą. A bo zimno, bo trudno, bo nie mam sprzętu, bo lawiny, bo zimno… No i nieśmiertelne nie, bo nie! Na co komu zima, skoro można z łatwością chodzić od wiosny do jesieni? Problem z tym, że zima w górach ma to do siebie, że ciągnie się jak Trylogia Sienkiewicza, tym samym wyłączając z ulubionej aktywności na wiele miesięcy. No ale inni nie rezygnują przecież w tym czasie z górskiej działalności, więc może ja też bym spróbowała? Eeeee, przecież jest zimno, trudno, schodzą lawiny, nie mam sprzętu. To ja jednak podziękuje, poczekam do lata.

Latka leciały, a ja żyłam, unikając konfrontacji z ośnieżoną wersją gór. Co prawda miałam okazję liznąć zjawisko, jakim niewątpliwie jest „zima pełną gębą”, ale było to w zamierzchłych czasach, kiedy dopiero uczyłam się tolerować alkohol (czyli dawno, dawno temu). Jeździłam wtedy na zawody skoków narciarskich do Austrii, Czech czy Zakopca, ba, przetrwałam nawet narciarski obóz studencki (tam to dopiero była walka o życie). Przy okazji tych wyjazdów siłowałam się ze śniegiem sięgającym po pas, doświadczyłam przekleństwa przemoczonych butów oraz zgłębiłam problem sterczenia bez ruchu przez kilka godzin na mroźnym wietrze. Generalnie miałam żywe pojęcie o utrapieniach czyhających zimą, jednak wszystkiego zakosztowałam w bezpiecznej odległości od serca gór. Fajnie tak pofiglować w śniegu ze świadomością, że tuż za rogiem jest cywilizacja, że w każdej chwili mogę zabrać zabawki i wrócić na ciepłą kwaterę. Ale żeby tak od razu rzucać się w głębokie śniegi na górskich wertepach? Eeeeee, toż to żywioł! I miałabym się pchać w jego środek, taka malusia i słabiutka? Eeeeee, to nie dla mnie!

Z roku na rok uzależnienie od gór rosło. Wprost proporcjonalnie do uzależnienia rosła również tęsknota. Łatwo wywnioskować, iż brak kontaktu z górami przez długi zimowy okres zaczął mnie uwierać niczym stringi wiadomo gdzie.

Byłam jedną z wielu, którzy zimę utożsamiali przede wszystkim z komplikacjami, męczarnią, dyskomfortem, strachem i zimnem. Po co pchać się w ten świat, skoro można go podejrzeć z bezpiecznej odległości? Wystarczy odpalić kompa, wklepać jakiś frazes i po chwili cieszyć się krainą śniegu w wersji HD. Hmm, ale czy nie jest to aby lizanie cukierka przez szybę? Po kilku sezonach podglądania jak-inni-chodzą-zimą-po-górach stwierdziłam, że owszem. W końcu doszło do sytuacji do której dojść musiało – brandzlowanie się pięknymi, zimowymi zdjęciami już mi nie wystarczało. Nawet złapałam się na tym, że czytając czyjeś relacje, mimochodem układam w głowie swoje plany wycieczek. Fajnie byłoby zobaczyć to, zdobyć tamto… No fajnie, ale najpierw trzeba opuścić swoją strefę komfortu (czytaj: kanapę z kocykiem) i najzwyczajniej w świecie ruszyć  własne dupsko.

I to jest ten przełomowy moment, którego nie warto spitolić. Zima to nie czas na spontaniczne i nieprzygotowane wyrypy. Adidasy na nogach, siatka z Biedry w łapie i motto „jakoś to będzie” może i przejdą latem na asfalcie do Morskiego Oka, ale zimą nie bardzo. Łatwo można zrazić się po wsze czasy do zimowych wędrówek albo co gorsza,  zrobić sobie ała. A przecież chcemy przełamać strach i otworzyć nowy, biały rozdział w górskim życiorysie, co nie?

Nie będę się mądrować oraz udzielać rad jedynych słusznych i prawdziwych. Jeszcze nie upadłam na głowę, żeby po jednym wyjeździe strugać eksperta. Chociaż nie, w sumie to upadłam pod Wysoką w Pieninach, ale to nieważne. Chciałam powiedzieć, że moje zimowe doświadczenie nadal jest cienkie jak barszcz z paczki, więc nie mam prawa, wiedzy ani ochoty, by uczyć kogokolwiek bezpiecznego poruszania się w warunkach zimowych. Moją intencją jest przekazanie kilku prostych wskazówek osobom, które jarają się zimą z bezpiecznej odległości, ale boją się zrobić ten pierwszy, przełomowy krok. Przed chwilą sama byłam jedną z tych osób i wiem, że da się. Ba, nie dość, że się da, to jeszcze można z tego czerpać frajdę na tony!

Zatem jeśli szukasz informacji o tym jak zabrać się do pierwszych zimowych wycieczek oraz motywacji do wyjścia ze strefy komfortu – ten poradnik jest dla Ciebie.

GÓRY ZIMĄ – PORADNIK DLA POCZĄTKUJĄCYCH

1. RUSZ DUPĘ   (to ten najbardziej motywacyjny punkt ze wszystkich)

Pierwsze i najważniejsze. Nigdy nie dowiesz się, czy zimowa turystyka jest dla Ciebie, jeśli nie spróbujesz.

2.  NIE SZARŻUJ NA WSTĘPIE

Dobrze wiem co mówię, bo właśnie ten błąd mam na sumieniu. Zamiast zacząć od krótkich wycieczek, by organoleptycznie oswoić się z zimowymi warunkami, wypuściłam się na kilkudniową wędrówkę z dość ciężkim plecakiem. Czasem lubię się sponiewierać w górach, ale zimą jednak lepiej zacząć nieco łagodniej. Ja dobrze wiedziałam na co się piszę, ale jeśli Ty czujesz się niepewnie – nie przeginaj. Zimowe warunki bezlitośnie zweryfikują zbyt ambitne cele bądź braki kondycyjne. Szkoda byłoby zniechęcić się na samym początku, prawda?

3. ZACZNIJ SZABLONOWO

Masz na koncie letnie wejścia na Rysy, Orlą, może nawet Gerlach z przewodnikiem, więc siła rozpędu pcha Ciebie w wyższe partie gór. Ale hola hola! Myk polega na tym, że niemal całe letnie doświadczenie trzeba odciąć grubą kreską. Zimą należy nauczyć się chodzić od nowa, a to dlatego, że w pozornie dobrze znanych miejscach czyhają nowe zagrożenia, które dopiero z czasem nauczymy się rozpoznawać, a tym bardziej sobie z nimi radzić. Na razie zapominamy o zdobywaniu koronnych tatrzańskich szczytów i grzecznie wracamy w rejony przystające do naszego zerowego obycia z górską zimą. I nie ma co rozpaczać z powodu powrotu w doliny. Góry w zimowej szacie zaczarują, jak żona w sukni balowej po 20 latach pożycia – niby znasz na wylot, a jednak nowa kreacja Cię zaskoczy.

Dobrym początkiem będą dolinne i reglowe rejony Tatr (wujek Google pokaże wykaz zimowych szlaków w Tatrach dla początkujących w terenach względnie bezpiecznym lawinowo) oraz niższe pasma gór, jak Sudety czy Beskidy. Pamiętaj tylko, że hasło „niższe pasmo” nie jest synonimem  braku zagrożeń. Nawet w tak wydawałoby się bezpiecznych „pagórach” istnieje realne zagrożenie lawinowe, choćby w rejonie Babiej Góry czy w Karkonoszach.

Nie da się zaprzeczyć, że góry zimą są większym wyzwaniem, dlatego na dobry początek wybierz proste i niedługie trasy. Fajnie, jeśli będą Ci znane w warunkach letnich (znajomość terenu przyda się w prawdziwie śnieżnych warunkach, kiedy wszystko będzie zasypane, łącznie z oznaczeniami) lub będą przebiegać w pobliżu schronisk (dobrze w obwodzie mieć ciepłe i bezpieczne schronienie). Im bardziej popularny szlak, tym większa szansa, że będzie przetarty, a co za tym idzie – doskonale widoczny oraz łatwiejszy do pokonania. Szlagierowa trasa to również spora szansa, że w pobliżu będą inni turyści, co z kolei może zwiększyć poczucie pewności, zwłaszcza podczas pierwszych wycieczek.

4. SPRAWDŹ PRZEBIEG SZLAKU

Jak wspomniałam wyżej, niektóre szlaki (np. Perć Akademików, Ścieżka nad Reglami pod Śnieżnymi Kotłami) są zamykane zimą z powodu wysokiego zagrożenia lawinowego. Istnieją również ścieżki, które w pewnym momencie oddalają się od znanych letnich przebiegów, tworząc tzw. warianty zimowe (np. szlak z Doliny Roztoki do schroniska w Dolinie Pięciu Stawów). Dowiedz się przed wyjazdem jak przebiegają zimowe szlaki w rejonie planowanych działań. Potrzebne informacje wyczytasz na mapach (yep, można z nich przeczytać duuuuużo ciekawych informacji – w opozycji do zadawania zbytecznych pytań na fejsbukowych grupach) oraz w przewodnikach. Możesz też swobodnie przetrzepać odmęty Internetów, tam aż roi się od relacji i praktycznych artykułów na temat zimowej turystyki.

5. SPRAWDŹ AKTUALNE WARUNKI W GÓRACH

Nawet banalny szlak może przysporzyć spore kłopoty. Serio. Zanim zdecydujesz się na wycieczkę koniecznie sprawdź prognozę pogody, komunikat turystyczny (na stronach parków narodowych, TOPR-u, GOPR-u). O aktualnych warunkach dowiesz się również na górskich portalach, forach, grupach oraz fanpejdżu o dużo mówiącej nazwie Aktualne warunki w górach.

To szalenie ważne, aby podczas pierwszych wycieczek nie wpakować się w trudne warunki. To nigdy nie jest wesołe, a dla początkujących prawdopodobnie będzie dramatyczne. Podczas śnieżycy można zgubić się nawet kilka metrów od schroniska i zamarznąć na śmierć. Lawina może w kilka sekund przekreślić Twoją przyszłość. Jeden fałszywy krok na zlodowaciałym zboczu może zakończyć się gipsowym opatrunkiem na wiele miesięcy. Mgła może skutecznie przysłonić wszelkie punkty orientacyjne, a wiatr na spółę ze śniegiem błyskawicznie zasypać jakiekolwiek ślady – wtedy dziecinnie łatwo pobłądzić oraz władować się w lawiniasty bądź przepaścisty teren. Nie chcę nikogo straszyć, ale uczulić, że trzeba wiedzieć jak jest, aby odpowiednio przygotować się do warunków, że lepiej wycofać się w porę niż zrobić o jeden krok za dużo, a czasem po prostu odpuścić całą wycieczkę i napić się grzańca w karczmie.

6. ZIMĄ ORGANIZM SZYBCIEJ SIĘ MĘCZY

Dobitnie się o tym przekonasz, nawet podczas niepozornego brodzenia w puchu po kostki. Przebijanie się przez zaspy sięgające pasa ociera się już o sport ekstremalny. 😉 Chodzenie w śniegu angażuje większą ilość mięśni, do tego organizm zużywa więcej energii na utrzymanie temperatury ciała, w efekcie zmęczysz się bardziej i szybciej niż myślisz. Sypki puch, roztopiona breja, zaspy po pas czy lód naprawdę utrudniają stawianie kroków. Czas wtedy pędzi niczym pendolino, a przecież zimą zmrok zapada tak szybko… Może trudno w to uwierzyć, ale niewinna wycieczka zaplanowana na pół dnia może zamienić się w 10-godzinną wyrypę. Kroniki ratownicze pełne są historii turystów, których przerosły warunki i nie byli w stanie dojść o własnych siłach nawet do schroniska.

Zimą zmęczenie dopadnie Cię znacznie szybciej i nie ma szans na długi odpoczynek (bo zimno, bo czas goni), tym bardziej na leniwy popas, czy wylegiwanie się na jakiejś malowniczej polanie (co ochoczo uskuteczniamy latem). Dlatego powtórzę raz jeszcze – zacznij od krótszych i mniej wymagających wycieczek, poznasz swoje możliwości kondycyjne bez hardcorowych epizodów na początku swojej zimowej przygody.

7. ZIMĄ JEST ZIMNO

Oczywista oczywistość, ale… No właśnie. Co innego bieganie po mieście czy spacerek po parku ze świadomością, że zaraz będziemy w cieplusim domu, a co innego wielogodzinne wystawienie się na działanie mrozu i wiatru. To niewiarygodne, że organizm potrafi wychłodzić się momentalnie, ale tak właśnie jest. Kiedy szłam z Przehyby na Radziejową było mi ciepło. Nic dziwnego, na leśnym odcinku wiatr nie hulał, ciałko rozgrzało się podczas podchodzenia. Szybko rozpięłam kurtkę i być może zdjęłabym jedną warstwę, gdyby nie wrodzone lenistwo. Uwaga: wystarczyła jedna minuta na wieży widokowej na Radziejowej, aby doprowadzić mnie do wycia z zimna. Dosłownie. Wiatr błyskawicznie odebrał wytworzone wcześniej ciepło. A teraz wyobraź sobie, że cały dzień wędrujesz grzbietem i jesteś wystawiony na siarczyste podmuchy. Brrr. Dlatego…

8. UBIERZ SIĘ ODPOWIEDNIO

Temat rzeka, godny osobnego artykułu. Nie od dziś wiadomo, że outoodorowe wyposażenie, szczególnie te dedykowane do uprawiania zimowej turystyki, kosztuje krocie. Spokojnie, nie trzeba wykładać tych kroci na początku zimowej przygody, no chyba że ma się kaprys i kabzę full of kasy. Nie od razu Rzym zbudowano i nie od razu musisz wychodzić na szlak wyekwipowany niczym Wielicki. Tym bardziej, jeśli zastosujesz się do powyższych porad, czyli zaczniesz łazęgowanie na spokojnie, a trasę dostosujesz do panujących warunków oraz kondycji.

Zakładając, że po górach chodzisz latem, w porywach również w okresie wiosenno-jesiennym, to zapewne znajdziesz w swojej szafie ciuszki o zacięciu outdoorowym. Zimą trzeba się troszkę doposażyć, nie zaprzeczam, ale na własnym przykładzie udowodnię, że budżetowa wersja zimowego outfitu sprawdzi się na pierwsze, niezbyt wymagające wycieczki.

• Buty to podstawa – Najlepiej, gdy są ciepłe, nieprzemakalne, wytrzymałe, przystosowane do raków półautomatycznych (to tak przyszłościowo). Ceny tych cudeniek zaczynają się od 1000 zł. Kiedy zima mnie wciągnie i zacznę na poważnie planować tatrzańskie tury, ten wydatek stanie się konieczny. Na razie zainwestowałam w impregnat (25 zł) i podczas pierwszych zimowych wycieczek śmigam w butach, które użytkuję od wiosny do jesieni. Nie wytrzymują całego dnia, trochę przemakają, ale ujdą w tłoku. W hardcorowych sytuacjach można ratować się woreczkami, które zakładamy na stópki, po wcześniejszej wymianie przemoczonych skarpet na suchą parę – nie próbowałam na sobie, gdzieś wyczytałam o tym patencie, „lecz nie wiadomo gdzie”.
• Ciepłe skarpety – Tym cieplejsze im gorsze buty. 😉 Mam skarpety Expansive Trekking Extreme (25 zł, 40 % wełny merino) oraz Smartwool „modelu nie pamiętam” (80 zł, ok. 80 % wełny merino). Oba wynalazki sprawdziły się zimą, przy czym te drugie znacznie lepiej.  Zawsze warto mieć w plecaku zapasową parę.
• Bielizna termoaktywna – Nie wyobrażam sobie zimowej wędrówki z bawełną na grzbiecie. Jesteś w błędzie, jeśli myślisz, że zimą się nie spocisz. Spocisz się, a bawełniana bielizna nie przetransportuje wilgoci do kolejnej warstwy, o czym szybko i boleśnie przekonasz się na pierwszym lepszym postoju. Przeziębienie niemal murowane. Posiadam komplet bielizny (getry + koszulka) Brubeck Thermo, przeznaczony na jesienno-zimowe aktywności.
• Polar / bluza – Każdy ma, mam i ja. A dokładnie bluzę streczową Barracuda Elbrus. Tu również dobrze mieć zapasowy egzemplarz w plecaku.
• Kurtka – Porządna potrafi kosztować majątek. Na zimę zaleca się softshell bądź membranę – w zależności od warunków. Kurtka membranowa będzie bardziej pancerna, natomiast softshellowa lepiej „oddychająca”. Przy dobrej pogodzie polecam tą drugą, przecież jako początkujący będziemy unikać podłych warunków. Zresztą przy pierwszych wycieczkach nie ma co wydziwiać i należy zabrać co się ma – ważne żeby miało kaptur. W myśl tej zasady wygrzebałam z szafy starą nołnejmową kurtkę z Go Sportu, niby membranową, na pewno nie „oddychającą”. Dla pewności zapakowałam również wiatrówkę, ale ta nie doczekała się debiutu zimową porą. Mając w zanadrzu te trzy warstwy (bielizna, ocieplenie, kurtka) będziesz mieć swobodę kombinowania i dopierania odpowiedniego zestawu do warunków. Na podejścia i w ciepłe, słoneczne dni wystarczy bielizna + kurtka bądź wiatrówka, na zejścia i zimno zapewne założysz alle zusammen. Ważne by mieć pole manewru.
• Spodnie – Oczywiście najlepszym wyborem będą softshellowe tudzież membranowe, ale z braku laku można spokojnie założyć zwykłe trekkingowe (jak ja), tym bardziej jeśli pod portkami znajdą się ciepłe getry.
• Stuptuty – Śnieg to taka przebiegła bestia, która zawsze i z łatwością wedrze się do Twoich butów, co  rzecz jasna nie jest miłym uczuciem. Do skutecznej walki staną ochraniacze, czyli popularne stuptuty. Dzięki nim śnieg nie oblepi, nie zamoczy nogawek i nie będzie sypał się do cholewek. Przed wyjazdem zakupiłam jeden z najlepszych modeli na rynku – Wisport Yeti (ok. 100 zł), a co!
• Rękawice – Ciepłe rękawice to jeden z ważniejszych elementów wyposażenia podczas zimowych wycieczek. O szybkie odmrożenie łapek nietrudno, a właśnie je ciężko rozgrzać, dlatego ciepłe i nieprzemakające rękawice są niezbędne. Porządna para potrafi kosztować nawet 400-500 zł, ale nie ma co się wygłupiać na etapie pierwszych zimowych wycieczek. Na swoją tułaczkę zabrałam przejściowe rękawice Black Diamond (model Heavy Weight), oraz narciarskie łapawice Chill Heat Wed’ze (zakupione w Decathlonie za 70 zł). Nosiłam obie pary naprzemiennie, w zależności od temperatury. Chill Heat dobrze sprawdziły się w sytuacjach, kiedy już myślałam, że stracę paluchy (#robieniezdjęćczasemboli) – w ciągu kilku minut powracało krążenie wraz z przyjemnym ciepełkiem.
• Czapka – Tu chyba nic nie trzeba wyjaśniać. Dodam tylko, że znam takich co preferują opaski termoaktywne na uszy, jednak przy mrozach czy silnym wietrze lepiej mieć ciepłą czapę. I uwaga na pompony! Te raczej ciężko będzie upchać pod kaptur albo kask…
• Buff – Od biedy może być szalik, choć przyznam, że nigdy w takowym po górach nie chodziłam i pojęcie nie mam, czy jest to wygodne przedsięwzięcie. Stawiam na bluzę z golfem + buff. Na rynku znajdziesz różne modele chust wielofunkcyjnych – od tradycyjnych z microfibry za 20 zł przez polarowe po wynalazki z Windstopperem.

9. ZABIERZ (oprócz standardowego wyposażenia):

• Kije trekkingowe – Nie każdy jest ich fanem, ale powiadam Wam, bez nich zimą chodzi się znacznie trudniej! Kije pomogą w utrzymaniu równowagi i sprawniejszym poruszaniu się po ośnieżonych szlakach. Pamiętaj, aby zamontować zimowe talerzyki i wio naprzód!
• Czołówkę – Czołówkę wraz z zapasowymi bateriami nosimy w plecaku zawsze. Tak, nawet jeśli porywamy się na niewymagającą półdniową trasę. Czy nie wspominałam wcześniej, że niewinna wycieczka zaplanowana na pół dnia może zamienić się w 10-godzinną wyrypę? Ano może i czasem tak się dzieje, a bez źródła światła można popaść w jeszcze większe tarapaty.
• Termos z herbatą plus wysokoenergetyczne przekąski – Wiesz, że gorąca herbatka podnosi morale? Szybko poznasz tę prawdę na zimowym szlaku. Zastrzyk kalorii też okaże się niezbędny, szczególnie gdy Twoja bułka zamarznie na beton.
• Raki / raczki / nakładki antypoślizgowe – Generalnie na pierwsze i łatwe poglądowe zimowe wycieczki sprzętu w postaci raków nie potrzeba. Jednak tej zimy życie wyraźnie pokazało, że w pewnych warunkach może wytworzyć się tak zwane lodowisko, które bezlitośnie i sumiennie pokryje wszystkie drogi, nie oglądając się, czy leżą wysoko w górach czy przecinają popularne doliny. Wtedy nawet spacer do Morskiego Oka stanie się cyrkowym wyzwaniem i wygrany ten, który posiada pomoce na nogach. Można pokusić się o zakup nakładek antypoślizgowych (kosztują od kilkunastu złotych, ale nadadzą się tylko na totalnie płaskie szlaki, a najbardziej w miasto) tudzież raczków (tutaj koszt oscyluje w granicach 30-180 zł), o ile aktualne warunki będą tego wymagać – patrz punkt 5. Z zakupem raków wstrzymałabym się do momentu, aż zyskam pewność, że po jednorazowym wykorzystaniu nie będą kurzyć się w szafie. Zawsze można wypożyczyć parę (w Zakopanem, w niektórych schroniskach, w sklepach outdoorowych – ok. 25 zł za dzień) i sprawdzić z czym to się je. O czekanie milczę nieprzypadkowo – nie przyda się na szlakach, po których powinien poruszać się początkujący. Zresztą, samo posiadanie czekana to pikuś, jeszcze trzeba umieć go używać, a tej wiedzy nie posiądzie się z Internetów. A nawet jeśli, to i tak trzeba sumiennie przekuć teorię w praktykę, najlepiej pod okiem wtajemniczonych.  
• Folię NRC – W przypadku awaryjnej sytuacji folia termiczna zmniejszy utratę ciepła w organizmie. Koszt to ok. 10 zł.
• Naładowany telefon – Telefon trzymaj blisko ciała, aby bateria była jak najmniej narażona na działanie mrozu. Spakowanie power-banku nie będzie głupim pomysłem. Jeśli jeszcze nie znasz na pamięć numerów alarmowych do służb ratowniczych to koniecznie zapisz je w telefonie (GOPR oraz TOPR: +48 601 100 300 lub 985). Warto ściągnąć rekomendowaną przez ratowników darmową aplikację Ratunek – więcej info tutaj.   

10. DZIEŃ JEST KRÓTKI I SZYBKO ROBI SIĘ CIEMNO

Kolejna oczywistość, prawda? A jednak 26 grudnia 2015 (ta data na zawsze zapisze się w historii „polskiego taternictwa”) ponad 100-osobowa grupa utknęła w rejonie Morskiego Oka. Część osób została na Włosienicy bojąc się schodzić po ciemku, część kwitła na Palenicy w ciężkim szoku, że zimą busy kursują tylko do zmroku, a więc do godziny 16.00. Nie bądź fujara, mądrze zaplanuj swoją wycieczkę i posprawdzaj lokalne połączenia, jeśli masz zamiar z nich korzystać. No i czołówka się kłania nisko.

Kiedy już oblecisz kilka mniej wymagających szlaków i stwierdzisz, że hu, hu, ha, zima nie jest taka zła, będziesz bogatszy o pierwsze (jakże cenne) doświadczenia oraz wiedzę, czego tak naprawdę brakuje w Twoim wyposażeniu. Zanim jednak ochoczo ruszysz w wysokie góry zapisz się na kurs zimowy,  na szkolenie lawinowe – profesjonaliści wprowadzą Cię w tajniki zimowej turystyki. Dobrym pomysłem będą wycieczki w towarzystwie osoby już doświadczonej. Pasjonatów poznasz w lokalnych organizacjach górskich, na ściance wspinaczkowej czy forach i grupach internetowych. A nóż widelec znajdziesz dobrego kumpla i osobistego zimowego przewodnika.

Górska wycieczka w zimowych warunkach to zupełnie nowa jakość. Śnieg potrafi utworzyć scenografię jak z bajki, potrafi też być śmiertelnie niebezpieczny. Pamiętaj, że każdy kiedyś zaczynał od zera, popełniał mniejsze lub większe błędy. I wszystko gra, o ile te błędy popełniane są w łatwym terenie – zsumowane razem dadzą doświadczenie. W wyższych partiach gór mogą zostać niewybaczone…

Nie pozostaje mi nic innego jak powtórzyć hasło z początku listy: „rusz dupę” i przekonaj się, czy zima jest właśnie dla Ciebie!

Jeśli masz jakieś uwagi bądź chcesz podzielić się własnym doświadczeniem – wal śmiało, komentarze są dla Ciebie. 

Górska piona! 😀

Madzia / Wieczna Tułaczka

 

PS. Zima troszkę dała mi popalić, troszkę oczarowała, ale przynajmniej wiem teraz jedno – sama pora roku to kiepska wymówka na unikanie górskich aktywności – trzeba spróbować, zanim wyda się osąd „to na pewno nie dla mnie”. Do zimy nie pałam miłością ślepą (jeszcze), ale zrozumiałam, że można z niej czerpać przyjemności o jakie trudno w innych sezonach. I już zacieram ręce na kolejne wycieczki w zimowej odsłonie! 😀

 

A tu macie sumę moich pierwszych zimowych przygód:

• Wiosenno-zimowy spacer z Jazowska na Przehybę
• Perła Beskidu Sądeckiego, czyli Radziejowa zimą
• Walka z lodem w Pieninach, czyli atak na Wysoką
• Bezspornie zimowy Turbacz
• Relacja z Wintercamp’u
• Morskie Oko i Rusinowa Polana
• Grześ i Rakoń
• Wschód słońca na Babiej Górze
• Zachód słońca na Śnieżce
• A chwilę póżniej… wlazłam na Kazbek i Elbrus!

 

***

Tu też jest fajnie:

Facebook    Instagram