TATRY – SUMA WSZYSTKICH PECHÓW, czyli Koprowa Dolina zamiast Koprowego i Zawory na otarcie łez

 

Uwaga! Osoby wrażliwe na marudzenie i krzywdę wyrządzaną ludziom przez los, proszone są o całkowite zaniechanie czytania poniższej relacji! Żeby nie było, że nie uprzedzałam. 😛 Odważnym przypominam o konieczności zapoznania się z początkiem tej jakże fascynującej opowieści, inaczej nie pojmie w pełni dramaturgii w przebiegu zdarzeń.

***

No więc wylądowaliśmy w słowackiej Szczyrbie (słow. Štrba) w poszukiwaniu kwatery. Troszkę bardziej niż mniej pogodzona z tym, iż ów wyjazd „delikutaśnie” odbiegał od ideału, wysiadłam z elektriczki wykończona niczym koń po westernie, zakwaszona i całkiem nieświeża, lecz pełna entuzjazmu i nadziei na odpoczynek. Jest stosunkowo przyzwoita pora, szybko odnajdziemy jakąś kwaterę, jedną z długiej listy wcześniej wyszukanych na internetach. Będzie szansa w końcu się umyć, wyspać i z nowymi siłami wyruszyć o poranku na Koprowy Wierch. Ten wyjazd nadal może stać się piękny!

Bardzo szybko okazało się, iż spis ulic nie zgadza się z zawartością moich notatek. Hmmm. Zaczepiamy jakiegoś miejscowego chłopaka, który potwierdza nasze obawy.

– Tu nie Štrba. Tu jest Tatranská Štrba. Štrba 5 km drogą – wskazuje w stosownym kierunku.

– Ale na bilecie elektriczki jak byk jest napisane Štrba, a nie Tatranská Štrba!

– Ano tak tu już jest. Od lat walczymy, żeby to zmienić, bo nie wy pierwsi trafiliście tam, gdzie nie trzeba. U nas to ciężko o nocleg, sklepik już nieczynny…

Szlag by to! Faktycznie, dziura z trzema uliczkami na krzyż i stacją benzynową. Pozostało drałować do tej Szczyrby przeklętej, co tylko przyprawiało mnie o płacz i zgrzytanie zębów. Ani nie miałam sił, ani ochoty na pokonywanie asfaltu, tym bardziej, że z rana czekałaby mnie powtórka z rozrywki. I to pod górkę, wrrrr!

Nie było wyjścia. Brak ciepłych śpiworów i większej ilości euro brutalnie dyskwalifikowało pomysły o biwaku czy powrocie do snobistycznego Szczyrbskiego Jeziora.

Po kilometrze psioczenia nagle uświadomiłam sobie, że na dobrą sprawę nie przebuszowaliśmy tej całej Tatrzańskiej Szczyrby pod kątem kwater. A może by tak cofnąć się i poszukać wnikliwiej? Wizja braku noclegowni i ponownego powrotu na asfalt do Szczyrby była przerażająca, ale byłam na tyle wycieńczona, iż wolałam zaryzykować zamarznięcie pod stacją niż dwukrotny „spacerek” w tę i z powrotem. Bo oczywiście o jakiejkolwiek komunikacji między tymi miejscowościami można było zapomnieć. Nie o tej porze.

Jest! Po kilku minutach penetracji wiochy znalazła się kwaterka. Thanks god!Dzwonimy, pukamy, wychodzi właściciel. Po krótkiej rozmowie w sprawie noclegu słyszymy, że teraz nie ma czasu, zaraz wraca. No okey, skoro nas nie spławił, to znaczy, że da nam ten nocleg, po cóż kazałby nam czekać na ganku. No to czekamy. 10 minut, 30 minut, godzinę. Agent pojawia się znowu mówiąc, że ma pokój, ale nam go nie da, bo to taki stary pokój, nieprzygotowany dla turystów. Na nic nasze błagania, zapewnienia, że nie na komforcie nam zależy, ba, że możemy nawet skorzystać z naszych śpiworów i karimat, byleby mieć kąt na tę noc, że są dwie cholerne Szczyrby i złe oznakowanie na biletach, które wyprowadziło nas na manowce, że jesteśmy wymęczeni, że kolano boli, nie damy rady dojść do Szczyrby i w ogóle pięknie prosimy. Dziadu nic, nieugięty. Jedynie zaproponował, że podzwoni do pozostałych kwater i zapyta o miejsca. Tych oczywiście w całej wsi nie było, ale owego pana w ogóle to nie obeszło. Nas przeciwnie. Przystąpiliśmy do kolejnego ataku, szczerze przekonując, że warunki mamy głęboko w poważaniu, chcemy tylko dach nad głową i o świcie zmywamy się w góry. Nic z tego, dziadu był bezwzględny, a widok moich łez tylko go rozbawił. Tak, bo jak na tatrołajzę przystało, poryczałam się jak dziecko – z tego zmęczenia, niemocy i wizji doczołgiwania się do Štrby. Niejasna sytuacja trwała kolejną godzinę, w końcu dziadowi zmiękło serce i zgodził się nas przenocować za 10 euro od osoby. Tylko posprząta i przygotuje pokój. Luksusów faktycznie nie było, ale przecież nie to się liczyło. Możliwość zmycia z siebie dwudniowego brudu i położenia się do łóżka warta była każdego centa. Szkoda tylko, że załatwienie pokoju trwało tak wiele czasu i mogliśmy usnąć dopiero po 23.00.

Pobudka była dość bolesna, jak to o 4.00 rano. Planowaliśmy ruszyć pierwszą elektriczką o 5.00, by dać sobie jak największe szanse na zdobycie Koprowego Wierchu i dotarcie przez Dolinę Hlińską oraz Gładką Przełęcz do Pięciu Stawów Polskich. Niestety, poranek zaczął się od niespodzianki. Skradamy się jak koty przez korytarz, nie chcąc budzić naszego średnio uprzejmego gospodarza, który śpi w najlepsze w pokoju obok. Że śpi – wiemy po głośnym chrapaniu. Zonk. Drzwi oddzielające korytarz od reszty domu zamknięte jak zaklęte. Szarpanie nie pomaga. Co za…! Umawialiśmy się, że pacan zostawi je otwarte. Dobrze wiedział, że wychodzimy na pierwszą kolejkę! Czyżby zrobił to specjalnie? Nawet nie ma co przytaczać kuluarowych rozmów, domyślacie się zapewne, iż jad lał się strumieniami. Śpiocha udało obudzić się dopiero po pewnym czasie, toteż do Szczyrbskiego Jeziora dotarliśmy z półtoragodzinnym poślizgiem, lekko poddenerwowani. No bo jak na trzeźwo oszacowałam ilość czasu, a przede wszystkim wątłe siły me, to już wiedziałam, że o Koprowym należało zapomnieć. I tak z Koprowego zrobiła się Koprowa… Damn it!

Plan zastępczy na ten dzień wyglądał następująco:

SZCZYRBSKIE JEZIORO – MAGISTRALA TATRZAŃSKA – DOLINA KOPROWA – DOLINA KOBYLA – ZAWORY – GŁADKA PRZEŁĘCZ – WALENTKOWY WIERCH (może zachodzik słońca?) – GŁADKA PRZEŁĘCZ – DOLINA PIĘCIU STAWÓW

Zgadnijcie jakiego punktu nie udało się zrealizować? Ale po kolei…

Wycieczkę zaczęliśmy nad Szczyrbskim Jeziorem. Piękna panorama na Tatry w mgnieniu oka ukoiła nerwy – za to kocham góry!

Pierwszy etap wędrówki to około 2-godzinny spacer czerwono znakowaną Magistralą Tatrzańską do Trzech Studniczek, gdzie zaczyna się niebieski szlak prowadzący w głąb Doliny Koprowej. Magistrala jest w pewnym sensie odpowiednikiem naszej Ścieżki pod Reglami, w pewnym sensie – bo jednak znacznie różni się długością i atrakcyjnością. Jedno i drugie na korzyść słowackiego szlaku.

Może i okazję na Koprowy szlag trafił, ale z drugiej strony cieszyłam się z możliwości przejścia Doliny Koprowej. Rzadko pojawia się w relacjach, jeszcze rzadziej na wszelakich górskich grupach fejsbukowych. Czyżby legenda o tym, jakoby łatwiej tam było nadziać się na niedźwiedzią kupę aniżeli turystów była prawdziwa? Zaraz się przekonamy.

Dno Koprowej Doliny osiągamy na rozstaju szlaku pod Gronikiem (Rázcestie pod Grúnikom, 1104 m) po niespełna godzinnej wędrówce od leśniczówki Trzy Studniczki. Już po kilkunastu minutach wierzę w legendy o przewadze kupek nad turystami. Tych (turystów, nie kupek) naliczyliśmy łącznie 7 egzemplarzy, od momentu opuszczenia Magistrali do Gładkiej Przełęczy. Misiowych odchodów było znacznie więcej. I tak jakoś tuż przy szlaku, co dodatkowo przyprawiało o delikatny dreszczyk emocji…

I tylko pojąć nie mogę, po jakiego diabła wylali tam asfalt?? Poza tym szczegółem idzie się wybornie. Szlak wznosi się bardzo łagodnie, miejscami prowadzi nawet płasko, zatem z łatwością można skupić się na nietypowych widokach, które obejmują grzbiety Liptowskich Kop z lewej (eh, marzenie…) i grupę Krywania z prawej.

Wkrótce docieramy do ciekawego miejsca – od głównego traktu odchodzi znakowana ścieżka (ok. 5 min pod górę) do Niżniej Niewcyrskiej Siklawy (Dolný Nefcerský vodospád). Dwustopniowy wodospad spada z progu z wysokości ok. 40 metrów. Warto zwrócić uwagę, że ustawiony wcześniej drogowskaz kusi informacją, jakoby dróżka prowadziła do Kmet’ov vodospád, czyli Pośredniej Niewcyrskiej Siklawy, która tak naprawdę ukryta jest wyżej w lasach. A szkoda, bo to jedna z najwyższych tatrzańskich kaskad (ok. 80 m). Cóż, taki galimatias.

Gdzieś w okolicy wodospadu asfalt zamienia się w szuter, a droga coraz śmielej zdobywa wysokość. Wkraczamy w lasy zwane Ciemnymi Smreczynami. Towarzyszą nam widoki na mur Hrubego oraz Pośredni Wierszyk, grań opadającą z Koprowego Wierchu. W takich okolicznościach przyrody decydujemy się na dłuższy popas. W decyzji umacnia nas wygodna wiata. Że takie wygody na takim zadupiu?

Mijając wylot Hlińskiej Doliny już w pełni rozumiem skąd brak turystów w tym zakątku Tatr. Brak schronisk to raz. Dwa to odległości. Trzeba mieć nie lada motorek w dupie, aby sprostać pętelce prowadzącej znad Popradzkiego Stawu przez Koprową Przełęcz Wyżnią, już nie wspominając o Koprowym Wierchu, którego pominięcie śmiało można nazwać grzechem. W drugą stronę, czyli pętelka obejmująca Zawory i Cichą Dolinę wcale nie prezentuje się korzystniej, przeciętny turysta raczej nie podoła takim odległościom. Jest jeszcze trzecia możliwość – spacer do Ciemnosmreczyńskiej Doliny, niestety w tym przypadku szlak jest ślepy i kończy swe podboje nad Niżnim Ciemnosmreczyńskim Stawem, czytaj: trzeba wracać tą samą drogą. I to by było na tyle w kwestii legalnych rozwiązań.

My mamy jeszcze inny plan, wobec czego na rozstaju pod Ciemnymi Smreczynami podążamy za zielonymi oznakowaniami w stronę przełęczy Zawory. Aby tam dotrzeć należy pokonać próg wiszącej Doliny Kobylej. Jest trochę podchodzenia, nie ukrywam, jednakże z każdym krokiem odsłania się coraz bardziej imponująca panorama na otoczenie Doliny Ciemnosmreczyńskiej, Piarżystej i Hlińskiej.

Przyznam szczerze, iż ten zakątek Tatr szybko wkradł się w me serce – to miejsce odludne, kameralne, pełne urokliwych widoków, takich oryginalnych, nieoklepanych. Aż strach opiewać wdzięczności tejże doliny, ze strachu przed zadeptaniem. Sami rozumiecie. 😉

Przełęcz Zawory (Závory, 1876 m) uważam za jedną z najpiękniejszych w całych Tatrach. Nie wyróżnia się wysokością, panorama obejmuje tylko nieduży fragment Tatr Wysokich i Zachodnich, jednakże okolica epatuje magicznym klimatem, o jaki coraz trudniej zarówno po polskiej, jak i słowackiej stronie grani. Sam Walery Eljasz pisał: „Słynie w świecie ten widok, i kto go raz stąd przy pogodzie oglądał, nie zapomni nigdy”.

Nie miałam szczęścia do pogody idealnej, Tatry Wysokie po części pochowały się w chmurach, nieco upośledzając panoramę, na szczęście Zachodnie trzymały się dzielnie. Wiecie co to oznacza – trzeba będzie kiedyś tam wrócić, co uczynię z nieukrywaną przyjemnością!

Zawory od Gładkiej Przełęczy (Hladké sedlo, 1994 m) dzieli 15-minutowe podejście. Wstyd przyznać, ale już wtedy czułam się przeciorana na całego. Jak wiecie z pierwszej części relacji, nie byłam w najlepszym stanie, toteż widok Walentkowego Wierchu (2156 m) nie kusił tak bardzo, jak powinien. Tatrołajza do potęgi! Rzadko odpuszczam w górach, jednakże czas się kurczył, do zachodu słońca nie pozostawało dużo czasu, a chmury obniżały się coraz niżej. Nic nie wskazywało na świetlny spektakl, tak więc olaliśmy szczyt i skierowaliśmy się nieistniejącym już szlakiem na stronę Doliny Pięciu Stawów.

A w Pięciostawach sajgon jak zwykle. Przyzwyczaił się człowiek do niemal bezludnych ostępów i spokoju, aż tu nagle trafił w sam środek bitwy. Bitwy o wolne miejsce przy stole, bitwy o miejsce w kolejce do baru, bitwy o prysznic, wreszcie przegranej bitwy o skrawek podłogi. Nie wiedziałam, że wystarczy odwrócić wzrok, by ktoś rozłożoną już karimatę (wraz ze śpiworkiem) zwinął i zajął miejsce z pomocą własnych klamotów. Eh…

Finalnie wylądowaliśmy w przedsionku. Co zabawne, kiedyś już tam spałam, w akompaniamencie rozwleczonego po całej posadzce „Zygfryda”. Tym razem wylądowałam pomiędzy drzwiami a śmietnikami do segregacji odpadów, wszem i wobec uznając to miejsce za wysoce nieszczęśliwe. Nie dość, że ludziska całymi stadami kursowali do 2.00 w nocy w te i wewte (imprezka przed schronem musiała być przednia), przy okazji z zawziętą regularnością szturchając mnie drzwiami, czasami po mnie depcząc, a nawet oblewając piwem, to jeszcze darli mordy i trzaskali owymi drzwiami, że jak pieski kocham – nie dało się zmrużyć nawet jednego oka! A myślałam, że będzie mi chrapanie przeszkadzać. 😀

Kiedyś miałam romantyczne podejście do schroniska w Pięciu Stawach. Wiecie, najbardziej górskie ze wszystkich, najwyżej położone w Polsce i takie tam. Już kolejny raz przekonałam się, że klimat coraz bardziej trąci jajem i warto odłożyć na porządny puch, aniżeli męczyć się w „Sardynkowie”, jak zaczęłam nazywać to miejsce.

Po takiej nocy o regeneracji nie mogło być mowy. Nie wspomając o nastroju. A że nie udało się pospać ani minutki, to i sił zabrakło, by udać się na wschód słońca w rejon Świstowej Czuby. Kolejny szczwany plan wziął w łeb. Nie pierwszy i nie ostatni podczas naszej feralnej wycieczki. We wstępie tej miażdżącej optymizmem historii wspominałam o spotkaniu z blogierami – Kasią i Rudą. Misternie układałam wszystkie trasy (i te pierwotne i te wtórne), by tego dnia zawitać właśnie do Piątki. Mieliśmy wspólnie zaatakować Krzyżne i okolice, potem naradzić się wspólnie w kwestii dalszych celów. Nawet udało się zarezerwować pokój w Murowańcu na kolejny nocleg. Niestety rano dotarły do mnie wieści, że dziewczyny odpuszczają, nie widziały sensu przyjazdu, w sytuacji, gdy pogoda miała się upodlić na całego. Cholibka! W wyniku takich wieści odechciało nam się wszystkiego. Co tu robić? Iść na Krzyżne? A może przez Kozią Przełęcz, bo szybciej do Gąsienicowej? A może pal licho pokój w Murowańcu i wracać do Zakopca? Ale Doliną Roztoki czy może przez Świstówkę? No i najważniejsze. Kiedy z tych chmur pierdolnie?

Pierdolnęło wkrótce po burzliwej dyskusji, gdy ledwo dotarliśmy pod żółty szlak na Kozią Przełęcz, na którą finalnie żeśmy się zdecydowali. Ulewa była na tyle sroga, że wróciliśmy do schroniska z podkulonymi ogonami, gdzie przeczekaliśmy kilka godzin najgorszego oberwania. Tam postanowiliśmy dać sobie już spokój z Tatrami. Warunki na kolejne dni nie prezentowały się optymistycznie, ja byłam w pożałowania godnej formy, nie widzieliśmy choćby jednego powodu, aby przedłużać agonię. Trochę szkoda było czterech dni w Tatrach, bo tyle jeszcze mieliśmy do dyspozycji, ale decyzja zapadła. Wracamy do domu!!

Niestety pech jeszcze nas nie opuścił. Wpadłam na genialny pomysł, aby portki przebrać na spodenki. Deszcz nie ustawał, a ja nie miałam ochoty siedzieć na dworcu tudzież w autobusie w mokrych gaciach. W Zakopcu miałam z powrotem ubrać długie spodnie i wyszłoby całkiem sprytnie, gdyby nie mały szczegół. Otóż z tego całego niewyspania i zmęczenia zostawiłam spodnie w damskim klopie, o czym przekonałam się dopiero w przydworcowym barze. Wnerw był niesamowity, bo i portasy były nowe, na domiar złego bardzo fajne i wygodne. Ze schroniskiem udało mi się skontaktować dopiero następnego dnia. Owszem, odsyłają zguby bez problemu, niestety mojej nie odnaleziono. Jakaś podła pinda przywłaszczyła sobie moje spodnie. Do dziś żyję nadzieją, że pękły jej sami wiecie gdzie.

Myślicie, że to koniec „przygód”? He he! W zanadrzu chowam jeszcze jeden peszek, już z kategorii czysto komunikacyjnych. Przedwczesne zejście z gór przytrafiło nam się w weekend. Tak, dobrze myślicie. Afera z połączeniami godna programu „Uwaga”, lecz nie ma sensu wdawać się w szczegóły – wierzcie, że mogłabym z tego napisać osobną relację. Dość powiedzieć, że udało mi się wyszarpać ostatni bilet do Bydgoszczy, gdzie wylądowałabym o 3 w nocy. Dla Tomka miejsc nie było, nawet w Polskim Busie z Krakowa do Torunia. Biedak miał w opcji przejażdżkę do Krakowa, tam Inter City do Warszawy i po kilku godzinach połączenie do Bydgoszczy. Wielogodzinna i wieloprzesiadkowa podróż oczywiście za oszałamiającą kwotę.

Ale to w ostateczności, bo istniała szansa na miejsce w moim autobusie, tyle że trzeba było dopaść kierowcę i grzecznie o nie poprosić (system rezerwacyjny na stronie linii nie jest kompatybilny z tym na dworcu, mogło się okazać, że pojedyncze miejsca się znajdą). Otóż nie znalazły się, jak kierowca poinformował Tomka, nie zaglądając nawet na listę pasażerów. Jak się wzburzyłam! W kilkanaście minut zebrałam siły, a raczej odwagę i poszłam do kierowcy ze szczwanym planem zrobienia z siebie idiotki. A co mi tam… Z początku zbył mnie, ale zaczęłam prosić, wymyśliłam historię o chorej matce, braku połączeń, konieczności nagłego powrotu do domu. Frustracja i złość na cały ten pechowy wyjazd dały się we znaki, łezki popłynęły, „kierowcowe” serce zmiękło. Po 10 minutach skomplikowanych obliczeń miejsce do Bydgoszczy się znalazło. Ba, nawet cztery miejsca! Nie można było tak od razu? Naprawdę musiałam tak aktorzyć i schować godność do kieszeni?

Najważniejsze, że wróciłam triumfalnie z biletem w ręku. Mogliśmy razem wrócić do domu. Oczywiście jazda w spodenkach w chłodną wrześniową noc, w połączeniu z wyczerpaniem oraz niewyspaniem zaowocowała (jakżeby inaczej) chorobą!

Coś niefortunny ten wyjazd był. Od początku do końca nic nie szło zgodnie z planem. Wróciliśmy pokonani (głównie ja, bo Tomek tylko mi towarzyszył w niedoli), o kilka dni za wcześnie, bez żadnego szczytu na koncie, bez spotkania ze znajomymi i nieco stratni finansowo. Bywa i tak. Cieszę się, że poznałam nowe miejsca w Tatrach (Koprowa, Zawory, Rohatka), o reszcie przygód wolę zapomnieć, przynajmniej na jakiś czas. Dlatego niezmiernie cieszy mnie fakt dokończenia tej relacji. Wreszcie! Może nieco przydługiej i zbyt szczegółowej, lecz szczerze przyznam, że pisałam ją dla siebie. Z nadzieją, że za kilka lat wrócę do tej historii, tym razem płacząc ze śmiechu.

 

Z górskim pozdrowieniem,

Madzia / Wieczna Tułaczka aka Tatrołajza

 

PS. No to sobie pomarudziłam. Wybaczycie?

 

***

Po więcej marudzenia zapraszam na:

Facebook   Instagram